Οράς πανήγυριν ουράνιον

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας

---

«Οράς πανήγυριν ουράνιον; Οράς θάμβος υπερουράνιον;

Αλλήλαις αι Δυνάμεις μυσταγωγούσι και τα άνω τοις κάτω συναγάλλεται· εξεπλάγησαν οι εν τη γη δια την Θεότητα και έλεγον· Τις εστίν ούτος, ότι και η θάλασσα και οι άνεμοι υπακούουσιν αυτώ;

Κατεπλάγησαν οι εν ουρανώ δια την ανθρωπότητα και έκραζον· Τις εστίν ούτος ο Βασιλεύς της δόξης ο παραγενόμενος εξ Εδώμ και των γηΐνων;

Πώς εθέωσε το πρόσλημμα; Πώς ελάμπρυνε την νικηφόρον σάρκα; Πώς ύψωσεν εις ουρανούς το γήϊνον σώμα; Πώς εν δεξιά του πατρικού θρόνου την φύσιν εκάθισε την έκπτωτον; Ω βάθους πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!».

Με αυτούς τους λόγους ο Μακάριος ο Χρυσοκέφαλος, Επίσκοπος Φιλαδελφείας. πανηγυρίζει το δεσποτικό γεγονός της Αναλήψεως του Σωτήρος Χριστού.

«Αγάλλεται ο ουρανός τη Αναλήψει του Ποιητού της κτίσεως».

«Η γη εορτάζει και χορεύει».

Πανηγυρίζουν οι άγγελοι και όλος ο ουράνιος κόσμος, αφού ο Αναληφθείς εις ουρανούς Κύριος Ιησούς Χριστός ένωσε με το θεϊκό και παντοδύναμο θέλημά Του τα δύο αυτά μέρη, δηλαδή τον ουρανό και τη γη, τα οποία ήταν χωρισμένα και απομακρυσμένα μεταξύ τους εξαιτίας της αμαρτίας.

Αυτό το δεσποτικό γεγονός, όπως και όλα τα γεγονότα της θείας οικονομίας, με πρώτο την κατά σάρκα Γέννηση του Σωτήρος Χριστού, προκαλεί συγχρόνως το θαυμασμό των Αγγέλων.

Πώς, δηλαδή, Αυτός ο Οποίος είναι συνάναρχος με τον Πατέρα γίνεται άνθρωπος, υφίσταται τα Πάθη και τον Σταυρό εκουσίως, ανίσταται εκ νεκρών και τώρα, με τα στίγματα και τις πληγές του Σταυρού, ανεβάζει το ανθρώπινο σώμα, αυτήν τη θεωθείσα σάρκα, όπως διατυπώνουν οι θεοφόροι Πατέρες και οι ιεροί υμνογράφοι της Εκκλησίας, στα δεξιά του θρόνου της θείας μεγαλωσύνης;

Πόσο ωραία διατυπώνει την αλήθεια αυτή ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ψάλλοντας : «Σου την θεωθείσαν σάρκα ορώντες Χριστέ, εν τω ύψει οι Άγγελοι, αλλήλοις διένευον, αληθώς ούτος εστίν ο Θεός ημών».

Έτσι, καθώς έβλεπαν τον Χριστό ανερχόμενο στους ουρανούς, εξέφραζαν ακόμη την απορία τους, επαναλαμβάνοντας τα όσα είχε προφητεύσει ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας εκατοντάδες χρόνια πριν τον ερχομό του Χριστού : «Τίς ούτος ο παραγενόμενος εξ Εδώμ, ερύθημα ιματίων εκ Βοσόρ, ούτως ωραίος εν στολή βία μετά ισχύος».

Ας χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν, σ’ αυτήν τη γιορτή ως οδηγό μας τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη για να εξετάσουμε την απορία και το θαυμασμό των αγγέλων.

Και πρώτον, οι άγγελοι βλέποντας τον Δεσπότη Χριστό να ανέρχεται στους ουρανούς και να φέρει στο πανάγιο Σώμα Του τα σημεία του Πάθους, δηλαδή τις πληγές που Του προξένησαν τα τρυπήματα των ήλων και η λόγχη του Ρωμαίου στρατιώτου, «απορούσαν και εθαύμαζαν».

Ήταν ακατάληπτο και ακατανόητο για τις ουράνιες δυνάμεις γιατί ήταν ερυθρά τα ιμάτια του Θεού Λόγου, ο οποίος, αν και άϋλος και άσαρκος καθότι Θεός, ενώθηκε υποστατικά με την παχύτητα της ανθρωπίνης φύσεως.

Η λέξη «Εδώμ» ερμηνεύεται ως τα γήινα, «Βοσόρ» σημαίνει την σάρκα ενώ ως «ερύθημα των ιματίων» δηλώνεται το βαμμένο με κόκκινο αίμα ιμάτιο του Χριστού. Έτσι, με το πάθος καλλωπίστηκε το Σώμα Του και με αυτόν τον καλλωπισμό ανέρχεται προς τον Ουράνιο Πατέρα Του.

Αυτήν την αλήθεια παρουσιάζει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφερόμενος στην Ανάσταση του Χριστού και, ερμηνεύοντας αυτό το χωρίο του Προφήτου Ησαΐου, λέγει πως το Σώμα του Χριστού «έχει καλλωπισθεί από το Πάθος και έχει αποκτήσει από την Θεότητα την λαμπρότητα εκείνη από την οποία δεν υπάρχει τίποτε πιο επιθυμητό και πιο ωραίο».

Μάλιστα, ο Άγιος Νικόδημος αναφέρει και τη γνώμη του σχολιαστού των λόγων του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Νικήτα : «Με τα σημάδια του πάθους ανεβαίνει ο Κύριος εις τα ουράνια, επροξένει εις τας άνω Δυνάμεις ένα θαύμα παράδοξο και ασυνήθιστο ... στολή και φόρεμα του Κυρίου είναι η ανθρωπότητα, ερύθημα και κοκκινάδι ... το χρώμα του παναγίου αίματος το οποίο έρρευσε από την άχραντο πλευρά και από τας αγίας χείρας και πόδας του. Εκαλλωπίσθη δε το σώμα του Κυρίου με το πάθος και με το χρώμα του παναγίου αίματος.

Δια τούτο ο Ησαΐας επιφέρει : “ωραίος εν στολή” (ήτοι εν τω ιματίω της ανθρωπότητος)». 

Δεύτερον, ο Χριστός κατά την Ανάληψή Του κράτησε επάνω στο Σώμα Του τις πληγές του Σταυρού και με αυτές βρίσκεται στο θρόνο του Πατρός, το οποίο αποτελεί γεγονός θαυμαστό και μεγάλο.

Άραγε, διερωτάται ο Άγιος Νικόδημος, μετά την Κρίση θα έχει ο Χριστός στο Σώμα Του ανοιχτές τις οπές από τους ήλους και τη λόγχη;

Και αποκρίνεται ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας : «Ναι, έχει να τας αφήσει ανοικτάς δια να δείχνει εις αιώνας αιώνων πόσον ηγάπησε τους ανθρώπους».

Μάλιστα, ο Αγιορείτης Άγιος, στην ερμηνεία των κανόνων που κάνει, αναφέρεται στους λόγους, σύμφωνα με την εμπειρία των αγίων πατέρων της Εκκλησίας μας, που ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του άφησε τις πληγές στο Σώμα Του, ενώ θα μπορούσε να τις έχει θεραπεύσει.

α. Άφησε τις πληγές ως αιώνιο στολίδι : «Όπως οι φωταγωγοί των παραθύρων χωρίς να μειώνουν κατά τίποτε την ασφάλεια της οικοδομής, δεν αποτελούν ασχήμια αλλά στολίδι αναγκαιότατο στις οικίες, αφού στέλλουν μέσα το φως και προσφέρουν την προς τα έξω θέα των ενοίκων, κατά τον ίδιο τρόπο τα πάθη επί του σώματος για τον Χριστό και τα τρυπήματα από αυτά είναι γι’ αυτούς που τα έχουν φωταγωγοί του ανεσπέρου φωτός και κατά τον καιρό της εκφάνσεως του φωτός εκείνου, αυτοί αναγνωρίζονται μάλλον από το θείο κάλλος και την λαμπρότητα».

β. Άφησε ανοιχτές τις πληγές για να τις ψηλαφίσει ο Απόστολος Θωμάς και να θεολογήσει τον Αναστάντα ότι Θεός εστί και Άνθρωπος και να βεβαιώσει έτσι στον κόσμο την Ανάσταση.

γ. Άφησε ανοιχτές τις πληγές για να δείξει την μεγάλη αγάπη που έχει για τον άνθρωπο και μάλιστα να καυχάται για τα στίγματα αυτά του αχράντου Πάθους Του.

δ. Άφησε ανοιχτές τις πληγές για να καταφεύγουμε εμείς οι άνθρωποι στον καιρό του πειρασμού και να σκεπαζόμαστε όπως κάνει το περιστέρι που, όταν διώκεται από το γεράκι, βρίσκει καταφυγή στην φωλιά του κι εκεί διασώζεται.

Έτσι και η ψυχή, όταν διώκεται από το νοητό γεράκι, τον διάβολο, καταφεύγει στις ανοιχτές πληγές των χειρών και των ποδών Του και της αγίας Του πλευράς κι εκεί σκεπαζομένη διασώζεται από τον θάνατο.

ε. Άφησε ανοιχτές τις πληγές και τα στίγματα του Σταυρού για να τα δουν οι Ιουδαίοι εν ημέρα Κρίσεως και να Τον αναγνωρίσουν, καθώς είναι γραμμένο στην Αποκάλυψη ότι «όψεται αυτόν πας οφθαλμός και οίτινες αυτόν εξεκέντησαν».

Έχουμε, λοιπόν, τις πληγές του Χριστού,
έχουμε το πραγματικό Σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία μας,
έχουμε το πνευματικό θεραπευτήριο, την κολυμβήθρα του ελέους και της ευσπλαχνίας.

Στο χέρι μας είναι να φυλάξουμε τις ζωοποιές εντολές, να αποκτήσουμε τις θεουργικές αρετές, ιδιαιτέρως την ταπείνωση και την αγάπη, για να ζήσουμε κι εμείς το γεγονός της Αναλήψεως του Σωτήρος χριστού και μέσα στην κεκαθαρμένη καρδιά μας να κατανοήσουμε, όσον είναι δυνατό, αυτό το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού.

Χρειάζεται ακόμη, να διατηρήσουμε άγρυπνο αυτόν τον πνευματικό οφθαλμό της ψυχής ώστε, σε κάθε δαιμονική παρουσία να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε μαζί με τους Αγίους της Εκκλησίας μας πως :

είμαστε δεσποτικό κτήμα,
είμαστε τέκνα φωτός και όχι παιδιά του σκότους,
πιστεύουμε στο Χριστό,
είμαστε αδελφοί του Χριστού,
ανήκουμε σε Εκείνον, δεν θα γίνουμε ποτέ προδότες κτήματος που ανήκει στον Μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού. 

Σπουδάσομεν λοιπόν, «ίνα και ημείς λάμψομεν δια των κατορθωμάτων... και φθάσωμεν τον θρόνον τον βασιλικόν ... ίνα και τω Δεσπότη συμβασιλεύσωμεν και των παρ’ αυτού δωρεών απολαύσωμεν».