Κυριακή 9 Ιουνίου 2019

Ωδή στο χορό των Αγιορειτών Πατέρων


πο­ρεία πρός τή θέ­ωση, καλ­λι­έρ­γεια τς ρ­θό­δο­ξης πνευ­μα­τι­κό­τη­τας καί δι᾿ ­γώ­νων κα­τά­κτησή της, ­πο­τέ­λεσε καί ­ξα­κο­λου­θε, μέ τή χάρη το Θεο, νά ­πο­τε­λε τό ­σχυ­ρό­τερο ­ρει­σμα τς ζως στό ­γιον ­ρος. Στή χώρα ατή τς με­τα­νοίας καί τό ργαστήριο τς ­γι­ό­τη­τας, δηγήθηκαν κατά τήν ­περ­χι­λι­ετ φω­τεινή δι­α­δρομή τν α­ώ­νων σέ δούς σωτη­ρίας, δυ­σα­ρί­θμη­τοι ­γιοι, «φί­λοι» δη­λαδή, το Θεο, πού καταλάμπουν μέ τίς γλυ­κύ­τα­τες ­κτ­νες το βίου καί τν θαυ­μά­των τους τό πλή­ρωμα το πι­στο λαο.
  

Κατά τήν ρ­θό­δοξη πα­ρά­δοση ο πε­ρισ­σό­τερο ρ­μό­διοι νά μι­λον γιά τούς ­γί­ους καί τήν ­γι­ό­τητα ε­ναι ο ­διοι ο ­γιοι. Α­τοί μπο­ρον νά ννο­ή­σουν καί νά ρ­μη­νεύ­σουν σω­στά, πό τό φς τς ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κς τους μ­πει­ρίας, τά ργα καί τά δι­δά­γματα τν ­ε­ρν ­κεί­νων προ­σώ­πων πού ε­χαν ­να κυ­ρίως σκοπό, τόν ­ποο καί πέ­τυ­χαν, νά ε­α­ρε­στή­σουν τόν Κύ­ριο καί νά ­νω­θον μ᾿ Α­τόν. ­μες, πού δέν ­χουμε τήν ­γι­ό­τητα καί τά πνευ­μα­τικά βι­ώ­ματά τους καί πού μέ τή χάρη το Θεο καί τή μητρική ­γάπη τς Κυ­ρίας Θε­ο­τό­κου κα­τοι­κομε στούς ­δι­ους ­ε­ρούς τόπους μέ τίς ­γι­α­σμέ­νες θωνικές μορ­φές, μπο­ρομε μόνο πιφανειακά νά σκι­α­γρα­φή­σουμε «ν ­σό­πτρ καί α­νί­γματι» κά­ποια πό τά πλού­σια χα­ρί­σματα-καρ­πούς τν πνευ­μα­τι­κν τους ­γώ­νων τίς φω­τισμέ­νες διδα­σκα­λίες τους. ­πως ­λεγε καί γέ­ρων Πορ­φύ­ριος Καυσοκαλυβίτης († 1991), πό τούς τε­λευ­ταίους στή χρυσή ­λυ­σίδα τν ­σι­α­κν γιορειτικν μορ­φν: «­λή­θεια, ατά πρέ­πει νά τά ­χει πά­θει ν­θρω­πος γιά νά τά κα­τα­λά­βει... Μόνο ­κε­νος πού ζε ατή τήν κατάσταση, τή ζε καί τήν α­σθά­νε­ται...».
  Κί­νη­τρο τν ­σκη­τν γιορειτν πα­τέ­ρων γιά νά ­πο­βλη­θον σέ κούσιες τα­λαι­πω­ρίες καί παν­το­ει­δες στε­ρή­σεις -­πως θά διαπιστώσουμε- δέν ­ταν τό μ­σος γιά τό σμα τή ζωή, λλά «περίσσεια ζω­ς», πού πη­γά­ζει πό τήν ­γάπη το Χρι­στο, ­ταν ατή νερ­γε καί κα­τα­φλέ­γει τήν καρ­διά. Θέ­λη­σαν νά σταυ­ρω­θον γιά τόν κόσμο καί νά νε­κρώ­σουν τε­λείως τά πάθη τους, νά ν­τα­φι­α­σθον στόν τάφο τς τα­πει­νώ­σεως καί νά ­να­στη­θον ν Χρι­στ διά τς ­πα­θείας.
  Μέ τό σμα ρ­γά­ζον­ταν καί δι­α­κο­νο­σαν τούς ­δελ­φούς τους, μέ τόν νο ­μως καί τήν καρ­διά συ­νο­μι­λο­σαν πάν­τοτε μέ τόν Θεό, προσευχόμενοι. ρ­πα­ζό­με­νοι σέ κ­στά­σεις καί θε­ω­ρίες τς δό­ξας το Θεο, προ­γεύ­ον­ταν δη πό δ τά ­γαθά πού μέλ­λουν νά ­πο­λαύ­σουν ο ­γα­πν­τες τόν Κύ­ριο.
  Στό γιον ρος παραμένει σβεστη κτιστη φλόγα τς ζως τς κκλησίας. Καί ο γιασμένες θωνικές μορφές εναι μία πό τίς φανερώσεις ατο το σπιλου καί δυτου φέγγους καί μία κόμη μαρτυρία τς θείας Χάριτος· τς γιορείτικης ζως καί μπειρίας γιά τήν ποχή μας.
  Α­τοί ο κατά προ­αί­ρεση μάρ­τυ­ρες, ­θε­σαν τήν πί­στη ς ­κλό­νητο θεμέλιο τς σω­τη­ρίας τους. Τά πάντα, πό τήν πλήρη χά­ρι­τος καί θείων μ­πει­ριν βι­οτή τους, μέ­χρι τίς ­πο­κα­λυ­πτι­κές δι­ο­ρά­σεις καί προ­ο­ρά­σεις κα­θώς καί τίς κα­τα­νυ­κτι­κές δι­δα­χές τους, μαρ­τυ­ρον καί ­πι­βε­βαι­ώ­νουν τή συ­νεχ πα­ρου­σία το ­γίου Πνεύ­μα­τος σέ ­λες α­τές τίς ­γι­α­σμέ­νες μορ­φές τν γιορει­τν Πα­τέ­ρων, ο ­ποοι μέ τή ζωή τους ­γρα­ψαν να νέο Γε­ρον­τικό, ­πο­δει­κνύ­ον­τας τήν ­λή­θεια καί τή δι­α­χρο­νι­κό­τητα τν συ­να­ξα­ρι­α­κν ­φη­γή­σεων καί πε­ρι­γρα­φν.
  Ζών­τας ο ­διοι στό θεο γνόφο τς χά­ρι­τος το Θεο, μπο­ρο­σαν νά δηγή­σουν στήν νω ­ε­ρου­σα­λήμ, νά δι­δά­ξουν τή νο­ερά προ­σευχή, νά κα­θο­δη­γή­σουν στήν πνευ­μα­τική ζωή, νά ­νι­σχύ­σουν στίς δο­κι­μα­σίες καί τούς πει­ρα­σμούς τν λ­λων. Πολ­λοί πό τούς ­νά­ρε­τους α­τούς πατέρες στή­ρι­ξαν χι μόνο πλει­άδα κα­θέ­νας συ­να­σκη­τν τους καί λλων θωνι­τν μο­να­χν λλά καί τό λαό το Θεο, με­τα­δί­δον­τάς τους τό ­θος τς ­γι­ο­ρεί­τι­κης πνευ­μα­τι­κό­τη­τας καί φανερώνοντάς τους τήν λευθερία το μέλλοντος αἰῶνος.
  Μέ τόν πλήρη θε­ϊ­κς μ­πει­ρίας λόγο τους γ­γι­ξαν τίς δι­ψα­σμέ­νες ψυχές, συν­δύ­α­σαν τό φω­τι­σμένο λόγο  μέ τό ζων­τανό βί­ωμα καί μετέφεραν τή θε­ο­λο­γία πό τό στο­χα­σμό στήν προ­σω­πική ζωή. νέπνευ­σαν στήν πί­στη χι­λι­ά­δες ν­θρώ­πων λ­λως χα­μέ­νων· παρηγόρισαν ­πελ­πι­σμέ­νες ψυ­χές· φώ­τι­σαν μέ τή σο­φία καί τή χάρη τους πλ­θος ­να­ζη­τη­τν τς ­λή­θειας. λ­λοι, ­πως μα­κα­ρι­στός σύγχρο­νος γέ­ρων Πορ­φύ­ριος Καυσοκαλυβίτης, φησαν πό μέσα τους νά ξεχυθε τό φς καί χαρά τς ναστάσεως πού ζησαν καί πραν πό τήν γιορείτικη ζωή καί μπειρία. ν­τλη­σαν δυ­νά­μεις πό τίς στείρευ­τες ­γι­ο­ρεί­τι­κες πη­γές γιά λίγα μόνο χρό­νια καί μεταμορφώθηκαν σέ παγ­κό­σμι­ους ­να­μορ­φω­τές τς πνευ­μα­τι­κς ν Χρι­στ ζως.
  Ο γιορετες γιοι καί ο ­νά­ρε­τοι γιορε­τες γέ­ρον­τες λων τν αώνων διαμόρφωσαν τήν ­περ­χι­λι­ετ πα­ρά­δοση το ­γι­ω­νύ­μου ­ρους καί ποτέλεσαν τή χρυσή ­λυ­σίδα τν ­σίων Πα­τέ­ρων· λ­λω­στε γιορεί­τι­κος χρό­νος μόνο μέ τήν α­ω­νι­ό­τητα θά μπο­ροσε νά ε­ναι συγχρο­νι­σμέ­νος.
  Συ­νάμα ο Πα­τέ­ρες α­τοί δη­μι­ούρ­γη­σαν καί πνευματικές συγ­γέ­νειες μέ ­σους πα­ρέ­λα­βαν τήν ­σκη­τική πα­ρά­δοση πού τούς κλη­ρο­δό­τη­σαν καί μέ τόν πνευ­μα­τικό τους μό­χθο δι­α­φύ­λα­ξαν. ν­τως ν­τυ­πω­σι­ακή καί πλούσια χα­ρι­σμα­τική προ­σω­πι­κό­τητα το σύγ­χρο­νού μας γέ­ρον­τος Πορφυ­ρίου το Καυσοκαλυβίτου, γιά παράδειγμα, καλ­λι­ερ­γή­θηκε σ᾿ ναν τόπο στόν ­ποο πνευ­μα­τική παρά­δοση πα­ρα­μέ­νει α­σθητή μέ­χρι σήμερα. πό τούς πρώ­τους ο­κι­στές το γηραιο θωνα μέ­χρι τούς τελευταί­ους ­νά­ρε­τους γέ­ρον­τες, ­λοι πο­τε­λον μία πνευ­μα­τική οκογένεια, στήν ­ποία τά πάντα ε­ναι κοινά: τό ­σκη­τικό φρό­νημα, τά πνευμα­τικά κα­τορ­θώ­ματα, τά ­γι­ο­πνευ­μα­τικά χα­ρί­σματα. λ­λω­στε, α­σθηση τς ­στο­ρι­κς συ­νέ­χειας τς γιορείτικης πα­ρά­δο­σης ­πο­τε­λε τόν ­κρο­γω­νι­αο λίθο τς πνευματικς πο­ρείας το ­γίου ­ρους.
  α­θεν­τι­κό­τητα τς πα­ρά­δο­σης το τό­που α­το ­χει θαυ­μα­στή συνέχεια. Ο πε­ρισ­σό­τε­ροι πό τούς τε­λευ­ταί­ους ­νά­ρε­τους γιορε­τες πα­τέ­ρες ε­χαν ­μεση μ­μεση πνευ­μα­τική σχέση μέ τούς πα­τέ­ρες τν προ­η­γου­μέ­νων γε­νεν. δι­α­μονή τους στούς ­γι­α­σμέ­νους τό­πους σκήσεως τν με­γά­λων γιορει­τν ­σίων, δη­μι­ούρ­γησε ταυ­τό­τητα πνεύ­μα­τος μέ α­τούς καί τούς πα­ρό­τρυνε σέ πα­ρό­μοια ­σκη­τικά κατορθώματα. Ο μονές, ο σκήτες, τά κελλιά, ο κα­λύ­βες, τά σπή­λαια καί τά ­σκη­τή­ρια, πού κρέ­μον­ται σέ ­πό­κρη­μνα μέρη, πα­ρα­μέ­νουν σιωπη­λοί μάρ­τυ­ρες τς θαυ­μα­στς καί ­σάγ­γε­λης βι­ο­τς τν Πα­τέ­ρων, καί γιά μς τούς νε­ώ­τε­ρους, δι­α­χρο­νική πρό­σκληση γιά μί­μησή τους.
  ζωή πολ­λν πό τούς ν­θρώ­πους πού γνώ­ρι­σαν καί συναναστράφηκαν μέ τούς γιορε­τες ­γί­ους καί τούς λοι­πούς νάρετους γιορε­τες γέ­ρον­τες λ­λαξε ρι­ζικά, γι­ατί πα­ρου­σία τους ταν κα­τα­λυ­τική καί σφρά­γισε τήν ­παρξή τους.
   Στό Βίο το ­σίου ­κα­κίου το Καυ­σο­κα­λυ­βίτη, νός μεγάλου γιορείτου γίου το 18ου αώνα, ­να­φέ­ρε­ται τι, ­νά­μεσα στά τόσα του χα­ρί­σματα, εχε πνεμα ε­ρη­νο­ποιό τόσο, ­στε ­ποιος δο­κι­μα­ζό­ταν πό λο­γι­σμούς μνη­σι­κα­κίας, μέ τό πού ν­τί­κριζε καί μόνο τό γε­μτο χάρη πρό­σωπό του, ε­ρή­νευε πό τούς κα­κούς ­κεί­νους λο­γι­σμούς.  
  πό τήν λλη πλευρά, μέσα πό τή ζωή τν σύγχρονων νάρετων γιορειτν γεροντάδων δεί­χνε­ται συ­νέ­χεια τς ­θω­νι­κς πα­ρά­δο­σης. Ο ­σκη­τι­κές ατές μορ­φές μέ τήν α­θεν­τι­κό­τητα τς ­πλό­τη­τας καί τή γνη­σι­ό­τητα το ­πα­ρα­χά­ρα­κτου μο­να­χι­κο τους βίου, ­πα­λη­θεύ­ουν διαρκς τό μυ­στή­ριο τς πί­στεως καί ­πι­βε­βαι­ώ­νουν τήν πα­ρου­σία το Θεο στόν κό­σμο μας, πι­στο­ποι­ν­τας τή δυ­να­τό­τητα πού ­χουμε ο νθρω­ποι γιά κοι­νω­νία μέ τόν Θεό καί με­τοχή στήν α­ω­νι­ό­τητα.
  ­ψηλή πνευ­μα­τι­κό­τητα το βίου τν ­γι­α­σμέ­νων γιορετικν μορφν, πάν­τοτε δυ­να­μο­γό­νος, ζων­τανή καί ζω­τική, σπάει τό φρά­γμα το χρό­νου, προ­σπερ­νάει τίς ­σί­γα­στες ­στο­ρι­κές κα­ται­γί­δες καί τίς νθρώ­πι­νες πε­ρι­πέ­τειες, γιά νά κτυ­πή­σει σάν πνευ­μα­τικό ξυ­πνη­τήρι στό ­νή­συχο, ­μι­χλ­δες καί ν­τα­ρι­α­σμένο «σή­μερα».
  σύγ­χρο­νος ν­θρω­πος τς προ­η­γμέ­νης ψη­φι­α­κς τε­χνο­λο­γίας καί τν κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κν ­πι­στη­μο­νι­κν ­να­κα­λύ­ψεων ­μαθε νά κα­τευ­θύ­νει τίς μη­χα­νές λλ’ χι καί τόν ­αυτό του. Δυ­σκο­λεύ­ε­ται νά ζή­σει νεπηρέα­στος πό τά δι­α­λυ­τικά σύν­δρομα τς πά­σης φύ­σεως αχμαλωσίας. Συντρί­βε­ται σέ ­δε­ο­λο­γι­κούς γ­κό­λι­θους.
  ­γι­α­σμένη πο­ρεία τν γιορει­τν ­γίων καί ­νά­ρε­των Γε­ρόν­των πρός συ­νάν­τησή τους μέ τόν Χρι­στό, ς ση­μα­το­δο­τή­σει τό μέλ­λον μας καί ς μς μ­πνεύ­σει νά χρω­μα­τί­σουμε τή ζωή μας πό τόν «κα­λόν γνα» στά χα­ρα­κώ­ματα τς θείας ­γά­πης, πού ε­ναι «­γάπη χόρταγη», κατά τόν ­γιο Σι­λου­ανό τόν ­θω­νίτη.
  τρό­πος καί δρό­μος τς θε­ώ­σεως καί τς σω­τη­ρίας το ν­θρώ­που εναι α­ώ­νιος καί ­σφα­λής. Ε­ναι δρό­μος τν ­γίων!
  Ο ­γι­α­σμέ­νες γιορειτικές μορ­φές, πό τόν σιο Πέτρο τόν θωνίτη, τόν πρτο γιο οκιστή το θωνα μέ­χρι καί τούς σύγ­χρονούς μας, γέροντες Παΐσιο τόν γιορείτη, φραίμ Κατουνακιώτη καί Πορ­φύ­ριο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βίτη, ­φθα­σαν στόν ­ρά­σμιο τόπο, πού ­λοι προ­σκλη­θή­καμε νά κα­τοι­κή­σουμε.
  Σέ μς τούς ­μνη­τές καί ­πί­δο­ξους μι­μη­τές τους, ν­τι­δω­ρί­ζουν να χαρού­μενο φς, πού ν δέν ­πο­τε­λε τήν πλη­σμονή τς ­να­με­νό­με­νης φω­το­χυ­σίας, ­μως ε­ναι μιά πα­ρά­κληση ­ω­θι­νο φά­ους, πού προ­μη­νύει τήν ­να­το­λή.

Πατάπιος μοναχός Καυσοκαλυβίτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου