Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Παπική και οικουμενιστική φιλαρχία

Ἐν Πειραιεῖ 16-4-2016

ΠΑΠΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΑΡΧΙΑ

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, ἀνεβαίνει γιά τελευταία φορά στά Ἱεροσόλυμα.

Πηγαίνει, γιά νά θυσιαστεῖ.

Προλέγει στούς μαθητές Του τί θ’ἀκολουθήσει, γιά νά μή βρεθοῦν ἀπροετοίμαστοι. Οἱ μαθητές, ὅμως, ἀλλοῦ ἔχουν τό νοῦ τους. Νομίζουν ὅτι ὁ Χριστός θ’ἀναγορευθεῖ ἐπίγειος βασιλιάς. Δύο μάλιστα ἀπ’αὐτούς, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, Τόν πλησιάζουν καί Τοῦ ζητοῦν νά τούς δώσει τίς πρῶτες θέσεις δίπλα Του. Οἱ μαθητές νόμισαν πώς ὁ Χριστός ἦλθε, γιά νά γκρεμίσει τά παλάτια, τούς βασιλεῖς καί τούς ἄρχοντες, ὅτι θά κυριαρχήσει στόν κόσμο καί ὅτι θά εἶναι σάν τούς παλαιούς αὐτοκράτορες, θά’χει σπαθιά, σπιρούνια κλπ. Ἔβαλαν μάλιστα καί τήν μητέρα τους πρέσβειρα στόν Χριστό καί ζήτησαν νά καθίσουν δεξιά καί ἀριστερά στόν θρόνο Του. Ζητοῦσαν – νά τό ποῦμε μέ σύγχρονη ὀρολογία – ὑπουργιλίκια.

Καί ὁ Χριστός τί τούς ἀπάντησε; «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»[1], δηλ. δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Νά ζητᾶτε ὄχι πρωτοκαθεδρίες, ἀλλά τήν τελευταία θέση˙ ὄχι ἐξουσίες, ἀλλά διακονία˙ ὄχι δόξες, ἀλλά ταπείνωση. Ὁ θρόνος μου δέν εἶναι ἐδῶ στή γῆ, εἶναι ἐπάνω στά οὐράνια. Στήν Οὐράνια Βασιλεία δέν θά κυβερνοῦν ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού γκρεμίζουν, σφάζουν καί αἱματοκυλοῦν τήν ἀνθρωπότητα. Πάνω στόν θρόνο θά εἶναι καί θά κυβερνᾶ τό ἑσφαγμένο ἀρνίο[2]. Τό ποιοί θά καθίσουν δεξιά καί ἀριστερά νά μήν σᾶς ἐνδιαφέρει. Κάτω ἐδῶ στή γῆ, δεξιά μου θά δεῖτε σύντομα ἕνα ληστή μετανοημένο, πού θά πεῖ τό «Μνήσθητί μου Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»[3], καί ἀριστερά ἕναν ἄλλο ληστή, πού θά μέ βλασφημήσει. Πάνω στόν οὐρανό τό ποιός θά καθίσει δεξιά καί ἀριστερά, ἄλλος θά τό ὁρίσει. Ἐσεῖς κοιτάξτε νά ἐργάζεστε ταπεινά, χωρίς φιλοδοξίες. Αὐτή εἶναι ἡ δουλειά σας.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός εἶδε ὅτι οἱ ὑπόλοιποι δέκα μαθητές ἀγανάκτησαν γι’αὐτό τό «ρουσφέτι» – θά λέγαμε – πού ζητοῦσαν οἱ δύο μαθητές, τούς κάλεσε ὅλους καί τούς δώδεκα καί τούς εἶπε : «Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν». Ἄς προσέξουμε ἐδῶ τήν φράση τοῦ Κυρίου «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν», δηλ. αὐτοί πού νομίζουν ὅτι εἶναι ἄρχοντες καί ἡγεμόνες, βασιλεῖς καί κυβερνῆτες, πρωθυπουργοί καί πρόεδροι. Πάνω ἀπ’ὅλους πραγματικός ἄρχων εἶναι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός. Ἀπο’κεῖ ἀντλοῦν ὅλοι τήν ἐξουσία. Ὅμως, δέν τό γνωρίζουν καί δέν τό ἀποδέχονται καί νομίζουν πώς αὐτοί εἶναι οἱ ἀρχηγοί καί πώς αὐτοί κατευθύνουν τήν πορεία τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας. Αὐτοί, λοιπόν, πού νομίζουν ὅτι εἶναι ἄρχηγοί τῶν ἐθνῶν, ἀσκοῦν κυριαρχία καί βία πάνω στά ἔθνη. «Καί οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν», καί οἱ κατά κόσμον μεγάλοι ἀσκοῦν ἐξουσία πάνω στά ἔθνη. «Οὐχ οὕτω δέ ἔσται ἐν ὑμῖν». Ἀλλά, σ’ἐσᾶς τούς μαθητές μου καί γενικά στούς χριστιανούς δέν πρέπει νά γίνεται ἔτσι. Κατά κάποιο τρόπο, ὁ Χριστός ἐπέπληξε πλαγίως τούς δύο μαθητές, πού ζητοῦσαν προνόμια καί ἐξουσίες καί νά προηγοῦνται τῶν ἄλλων, ἐνώπιον ὅλων τῶν μαθητῶν. «Ἀλλ’ ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος». Ἐδῶ ἔχουμε τήν ἀνατροπή τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς. Ὅποιος θέλει νά εἶναι μέγας, νά εἶναι διάκονος, καί ὅποιος θέλει νά εἶναι πρῶτος, νά εἶναι δοῦλος ὅλων. Μᾶς διδάσκει ἐδῶ ὁ Χριστός τήν ἀρετή τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀφανείας. Καί φέρνει σάν παράδειγμα τόν ἴδιο Του τόν Ἑαυτό : «Καί γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι». Δέν βλέπετε ἐμένα, πού μοῦ ζητᾶτε ἀξιώματα, δόξες καί τιμές; Ἐγῶ δέν ἦρθα στή γῆ, γιά νά διακονηθῶ καί ν’ ἀπολαύσω ἀρχές καί ἐξουσίες, ἀλλά θέλησα νά σᾶς δώσω παράδειγμα ταπεινώσεως καί διακονίας. «Καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν»[4], καί νά δώσω ἀκόμα καί τή ζωή μου ὡς λύτρο καί ἀντάλλαγμα, γιά νά ἐλευθερωθοῦν πολλοί ἀπό τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο.

Μέ τά παραπάνω, ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι πρέπει ν’ ἀποφεύγουμε τό μεγάλο πάθος τῆς φιλαρχίας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, θρηνώντας γιὰ τὰ δεινὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διαιρέσεων, κήρυττε ὅτι ἡ κυριότερη αἰτία τους εἶνε ἡ φιλαρχία. «Οὐδὲν οὕτως Ἐκκλησίαν δυνήσεται διαιρεῖν, ὡς φιλαρχία. Οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεὸν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι»[5],δηλ. τίποτα δέν μπορεῖ νά διαιρέσει ἔτσι τήν Ἐκκλησία, ὅπως ἡ φιλαρχία. Τίποτε δέν παροξύνει τόσο τόν Θεό, ὅπως τό νά διαιρεθεῖ ἡ Ἐκκλησία.

Σύμφωνα μέ τόν Σεβ. Μητρ. πρώην Φλωρίνης κυρό Αὐγουστῖνο Καντιώτη[6], ἐνσάρκωση τῆς φιλαρχίας εἶναι ὁ ἐπάρατος Παπισμός, κατὰ τὸν ὁποῖο ὄχι ἡ ἐνεργή πίστη, ἀλλά ἡ τυφλὴ ὑπακοὴ στὸν «Πάπα», καὶ ἐὰν ἀκόμη αὐτός διατάσσει ἀντίθετα πρὸς τὸ γνήσιο πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, συνιστᾶται ὡς τὸ ἰδεῶδες, ὡς ἡ ὑψίστη ἀρετή. Ὁ «Πάπας» εἴδωλο, ὁ «Πάπας» Θεός! Λαοὶ καὶ ἔθνη «αὐτοῦ καὶ μόνον ἀκούετε». Καὶ ὄχι μόνο ἡ ἀξίωση νὰ ὑποταχθεῖ ὅλος ὁ χριστιανικὸς κόσμος σ’ ἕνα καὶ μόνο ἄνθρωπο, πού εἶναι περιβεβλημένος μὲ ἀπολυταρχικὴ ἐξουσία ἐπὶ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, εἶναι ἀξίωση ἀντιχριστιανική, ἀλλὰ καὶ τὰ μέσα, τὰ ὁποῖα μεταχειρίζεται ἀνέκαθεν ὁ Παπισμὸς γιά τήν ἐπικράτησή του στόν κόσμο, εἶναι κι αὐτὰ ἀντιχριστιανικά. Πρόχειρη ἀπόδειξη ἔχουμε ἐμεῖς ἐδῶ στήν Ἑλλάδα τὸν Οὐνιτισμό, πού εἶναι Δούρειος ἵππος καί σατανικὸ μηχάνημα τοῦ Παπισμοῦ μέ σκοπό τήν ἐκπόρθηση τῶν ψυχῶν τῶν Ὀρθοδόξων. Προσφάτως ὁ αἱρεσιάρχης «Πάπας» κ. Φραγκῖσκος «προσέλαβε» ἕναν Ἰσπανό Βενεδικτῖνο καλόγηρο, τόν κ. Μανουέλ Νίν, τόν ἔντυσε μέ Ὀρθόδοξα Ἀρχιερατικά Ἄμφια καί τόν ἐνθρόνισε στήν ὁδό Ἀχαρνῶν, μέσα στά κανονικά ὅρια τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ὡς Οὐνίτη Ἑλληνόρυθμο Ἐπίσκοπο τῆς ἀνύπαρκτης Ἑλληνικῆς Οὐνιτικῆς κοινότητας[7].

Ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀπεριφράστως ἡ ἀνατροπὴ θεμελιωδῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου χριστιανισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή ρίζα, κεφαλή καί θεμέλιο, πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρο τὸ χριστιανικὸ οἰκοδόμημα, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς εἶναι τὸ «Α» καὶ τό «Ω» τῆς πίστεώς μας, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἀρχηγός. Ἡ φωνή τοῦ Πατρός, πού ἀκούστηκε ἀπό τόν οὐρανό στόν Ἰορδάνη καὶ στό ὄρος Θαβὼρ, Αὐτὸν ἐγκαθίδρυε στήν Ἐκκλησία ὡς ἀρχηγὸ αἰώνιο. «Οὖτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς, ἐν ὦ ηὐδόκησα˙ αὐτοῦ ἀκούετε»[8].Ἡ πίστη στόν Χριστὸ, ἡ ἐνεργή πίστη, πού ἐκδηλώνεται μέ τήν ἀπόλυτη ὑπακοή στίς ἐντολές Του καὶ τίς ἐλάχιστες ἀκόμη, εἶναι νόμος θεμελιώδης τῆς Ἐκκλησίας. Χωρίς αὐτή τήν πίστη, δὲν νοεῖται Ἐκκλησία.

Παραλλήλως, ἐπίσημος καί θεμελιώδης νόμος στήν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ἵδρυσε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, εἶναι ὅτι ὅσες φορές μεταξὺ τῶν πιστῶν παρουσιάζονται σοβαρές διαφωνίες σχετικά μέ τήν πίστη, τήν πράξη καὶ τή λατρεία, οἱ διαφωνίες αὐτές νά μή λύνονται ἀπό ἕνα μόνο μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁποιαδήποτε ἐπίσημη θέση, ἁγιότητα καὶ σοφία κι ἄν κατέχη, ἀλλὰ ἀπὸ τό σύνολο, ἀπὸ τήν Ἐκκλησία, πού συνέρχεται καὶ συσκέπτεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι σέ Σύνοδο[9].

Καί τούς δύο αὐτοὺς θεμελιώδεις νόμους, οἱ ὁποῖοι ἀφοροῦν τὴν πίστη καί τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέτρεψε ὁ Παπισμός. Στήν Ἐκκλησία ἀρχηγὸς ὁ «Πάπας». Στήν Ἐκκλησία τὸ ἀλάνθαστο ἔχει ὁ «Πάπας». Στήν Ἐκκλησία ὁ «Πάπας» τὸ πᾶν. Ὁ «Πάπας», καταδιωκόμενος ἀπὸ τό δαιμόνιο τῆς ἑωσφορικῆς ὑπερηφανείας, σφετερίσθηκε ὅλες τίς ἐξουσίες, ἔστησε τὸν θρόνο του ὑπεράνω τῶν νεφελῶν, ἄνοιξε τὸ στόμα του καί, ὡς ἄλλος Ναβουχοδονόσορ, εἶπε : «Ἔθνη καὶ λαοὶ μὲ βλέπετε; Πέστε καὶ προσκυνήστε με. Ὑπεράνω λαϊκῶν, μοναχῶν, διακόνων, ἐπισκόπων, μητροπολιτῶν, ἀρχιεπισκόπων, πατριαρχῶν, τοπικῶν καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, «θείω δικαίω» εἶμαι ἐγώ. Ὅταν βρίσκομαι ἐπὶ τῆς καθέδρας μου καὶ μιλῶ, μιλῶ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ οἱ ἀποφάσεις μου εἶναι ἀλάνθαστες. Εἶμαι ὁ μοναδικὸς τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Οἱ πιστοὶ σ’ ἐμὲνα στρατιῶτες κηρύττουν σ’ὅλο τὸν κόσμο τὸ σύνθημα : «Ὅπως ὑπάρχει ἕνας Θεός, ἕνας ἥλιος τὴν ἡμέρα, μία σελήνη τὴν νύκτα, ἔτσι ὁ Θεὸς ἔδωσε στὴν Ἐκκλησία μόνον ἕναν ἄρχοντα, τὸν Πάπα». Ἀλλά, σ’ἐμὲνα ὄχι μόνο οἱ ἐκκλησιαστικοὶ, ἀλλὰ καὶ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες ὀφείλουν νὰ ὑπακοῦν σέ ὅλα. Τά δύο μαχαίρια, πού ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιο[10], συμβολίζουν τὴν πνευματικὴ καὶ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία. Καὶ τά δύο αὐτά μαχαίρια πρέπει νὰ κρατῶ καὶ νὰ διαχειρίζωμαι ἐγώ. Ἀπό’ μένα πηγάζει κάθε ἐξουσία. Ἀλλοίμονο, ὅμως, σ’αὐτόν, πού ἀντιτάσσεται στίς θελήσεις μου»… Οἱ Πάπες, ἐὰν εἶχαν ἕνα καὶ μόνο κόκκο πραγματικῆς εὐσεβείας, θὰ ἔπρεπε νὰ ντρέπονται, ἐπειδή προβάλλουν τέτοιες μωρές καὶ ἀντιχριστιανικές ἀξιώσεις, καὶ τὸ χείριστο, ἐπειδή ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τους στό σύνολο τῆς Χριστιανοσύνης.

Οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀκούγοντας καὶ βλέποντας αὐτά, πού ἐνεργοῦνται ἀπὸ τόν Παπισμό, θυμόμαστε τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐ. Ἰωάννου : «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίω, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων»[11]. Ὁ Παπισμὸς φαίνεται ὡς ἀρνίο, ἀλλά εἶναι θηρίο δικέρατο. Καί ὁ νῦν «Πάπας» κ. Φραγκῖσκος προβάλλεται ὡς ὁ «Πάπας» τῶν πτωχῶν καί τῶν ἀδυνάτων καί ὅτι θέλει μιά Ἐκκλησία γιά τούς πτωχούς καί τούς ἀδυνάτους, ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς τό ἀντίθετο[12].

Τὴν ἴδια πλάνη τοῦ «Πάπα» περί παγκοσμίου πρωτείου ἐξουσίας καί ἀλαθήτου φαίνεται νὰ διακινδυνεύουν σήμερα καὶ οἱ Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι ἐζήλωσαν ἐξουσία ἐπὶ τῆς γῆς. Οἱ Οἰκουμενιστές σήμερα ἀποδέχονται τήν ἱερότητα τοῦ πρωτείου τοῦ «Πάπα» καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τό παπικό πρωτεῖο[13]. Ἀναγνωρίζουν τόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» ὡς καθολική κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μέ ἀποστολή διακονίας[14]. Προσπαθοῦν νά συνδέσουν καί νά ἐπιτύχουν τήν ἄμικτη μίξη μεταξύ τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας καί τῆς ὀρθόδοξης συνοδικότητας. Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι, ἀπαρνούμενοι τήν ἰσότητα τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, πιστεύουν ὅτι ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσου, δηλ. Πάπας τῆς Ἀνατολῆς[15].

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί! Ἐναντίον αὐτῆς τῆς μοναρχικῆς, τῆς ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας, τῆς ἀντιχριστιανικῆς ἀξιώσεως τοῦ «Πάπα» καί τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐξανίσταται ἡ Ὀρθόδοξη συνείδηση. Ἐναντίον τῶν ὑπερφιάλων σχεδίων τῆς Ρώμης καί τοῦ Φαναρίου ἀγωνίσθηκαν οἱ ἅγιοι πατέρες μας καί ἀγωνίζονται καί οἱ σημερινοί πατέρες μας, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι», καὶ διέσωσαν καί διασώζουν ἀκόμη τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τὸ πάμφωτο πλοῖο, ἡ ἀληθὴς κιβωτὸς τοῦ εὐσεβοῦς μας Ἔθνους, κατὰ τίς ζοφερότατες αὐτές ἡμέρες τῆς ἱστορίας του. Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει τὸ γνήσιο, τὸ ἀκίβδηλο, τὸ ἀκριβές, τὸ ἀπαραχάρακτο, ἡ ἀνώτερη ἀντίληψη, ἡ ἐναργέστερη σύλληψη καὶ ἐκφορὰ τῶν ἀθανάτων ἰδεῶν τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ Παπισμὸς ὡς διοίκηση εἶναι καρκίνωμα. Ὡς ἰδέα εἶναι ἕνα ψεῦδος, ἕνας μῦθος, ποὺ ἔπλασε ἡ ἀμάθεια καὶ ἀρχομανία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων τῆς Ρώμης. Καὶ τέτοια ψεύδη καὶ εἴδωλα ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλὰδα δὲν πρέπει νά προσκυνήσει ποτέ. Διότι, ἀκούει τὴν σάλπιγγα τοῦ Ἀπ. Παῦλου : «Ἠγοράσθητε τιμῆς˙ μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων»[16].Οἱ Παπολάτρες καί Παπόφιλοι τοῦ Φαναρίου καί τῆς Ἑλλάδας, ὅπως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος Β΄, οἱ ὁποῖοι, μέ τήν συνεργασία τῆς ἀθεϊστικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, παρανόμως, ἀντικανονικῶς καί ἀντισυνοδικῶς ἔφεραν αὐτές τίς ἡμέρες γιά δεύτερη φορά τόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» στήν ἁγιοτόκο καί ἠρωοτόκο Ἑλλάδα, καί δή στό ἡγιασμένο νησί τῆς Λέσβου τῆς Παναγίας Ἁγιάσου, τοῦ Ταξιάρχη καί τῶν ἀντιπαπικῶν ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, κακῶς ἐκτιμοῦν τὴν κατάσταση καὶ νομίζουν, προφασιζόμενοι τό προσφυγικό πρόβλημα, ὅτι ἐπέστη ἡ στιγμή τῆς ψευδενώσεως μέ τόν «Πάπα» καί τούς ἀλλοθρήσκους.

Βαδίζοντας, λοιπόν, ἀγαπητοί μου, πρός τό ἐκούσιο καί Ἄχραντο Πάθος τοῦ Χριστοῦ, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς ὑποδεικνύει δύο πρότυπα ζωῆς. Ἀπό τή μιά μεριά τό πρότυπο τῆς δυνάμεως, τῆς ἐξουσίας καί τῆς κυριαρχίας, τό ὁποῖο σαγηνεύει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τό πρότυπο καί ὁ δρόμος τῆς ταπεινώσεως, τῆς θυσίας, τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ θανάτου. Μέ ἄλλα λόγια, ὑπάρχει ὁ δρόμος τοῦ κοσμικά πανίσχυρου αἱρεσιάρχη «Πάπα» καί τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν˙ ὁ δρόμος τοῦ κοσμικοῦ κράτους τοῦ «Πάπα» καί τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν συνασπισθεῖ μέ τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Ἀλλά, ὑπάρχει καί ὁ δρόμος τῆς ταπεινῆς καί ἑσταυρωμένης Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία ἀκόμη καί σήμερα σταυρώνουν ὁ «Πάπας», οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ ἰσχυροί καί δυνατοί τῆς γῆς. Πάντως, «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν», αὐτοί, πού νομίζουν ὅτι ἄρχουν τῶν ἐθνῶν, δέν θά εἶναι στό τέλος νικητές. Νικητής θά εἶναι ὁ πρᾶος, ταπεινός, γλυκύς καί Ἑσταυρωμένος Ἰησοῦς καί ὅλοι ὅσοι θ’ἀκολουθήσουν τήν ζωή Του, πού εἶναι ζωή ταπεινώσεως, ἀφανείας, ἀποκρύψεως, ἀγάπης, συγγνώμης, ἀλλά καί ὁμολογίας. Μακάρι μαζί μ’αὐτούς νά εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἀμήν!

---

[1] Μἀρκ. 10, 38.

[2] Ἀποκ. 5, 6, 12 καί 13, 8.

[3] Λουκ. 23, 42.

[4] Μάρκ. 10, 42-45.

[5] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, 11^η ὁμιλία εἰς τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή, ΕΠΕ 41, ἐκδ. Γρηγόριοςὁ Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1979, σ. 706, στίχοι 6-8.

[6] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ, «Κονκορδάτον; «Ἀδελφοί, τιμῆς ἠγοράσθητε˙ μή γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» (Ἀπ. Παῦλος Α΄ Κοριν. 7, 23)», ἐν Χριστιανική Σπίθα, ἔτος ΙΒ΄, Κοζάνη, Αὔγουστος 1956, ἀριθμ. φύλλου 186, http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=41827#more-41827 καί τοῦ ἰδίου, Πνευματικά Σαλπίσματα Ὀρθοδόξου Ζωῆς καί Ὀμολογίας (ἐπιτομή ἄρθρων καί κηρυγμάτων), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2008, σσ. 47-51.

[7] Ἀκατανόητοι ἐλιγμοί τῆς Ρώμης 2-2-2016, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/6300-akatanoitoi-eligmoi-tis-romis

[8] Ματθ. 3, 17 καί 17, 5.

[9] Ματθ. 18, 12.

[10] Λουκ. 22, 38.

[11] Ἀποκ. 13, 11.

[12] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΔΡΥÏΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΚΟΝΙΤΣΗΣ κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν Πάπα 14-4-2014, http://imp.gr/images/Epikairothta_2014/PAPAS%20EPISTOLH%20ellhnika.pdf

[13]«Βαρύταται κατηγορίαι ἐπί αἱρέσει ἐναντίον τοῦ φιλοπαπικοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου», Ὀρθόδοξος Τύπος (13-4-2012) 1,7 καί Bose Ἰταλίας, Ὀρθόδοξος Τύπος (16-7-1999) καί Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ἀγωνιστικός Σύλλογος «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ» καί Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ», «Οἱ βασικές κακοδοξίες τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου κ. Ζηζιούλα», Κοσμᾶς Φλαμιάτος 10 (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2011) 15.

[14] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Τό κείμενο τῆς Ραβέννας καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα,Ἅγιον Ὄρος, 30 Δεκεμβρίου 2007, Ἐν Συνειδήσει. Οἰκουμενισμός. Ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ἱ. Μ. Μ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 90-99, http://aktines.blogspot.gr/2013/08/blog-post_663.html.

[15]ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΟΥΣΣΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, «Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος – τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων – συνιστᾶαἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό πού συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λατρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί οἱ δύο αὐτοί παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῶ στήν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο. Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καί στό ἐκκλησιολογικό ἐπίπεδο, στήν τοπική ἐκκλησία, τό σημεῖο τῆς ἑνότητας δέν εἶναι τό πρεσβυτέριο ἤ ἡ κοινή λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου. Ἑπομένως, ἐπί πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν μπορεῖ νά στηρίζεται ἐπί μιᾶς ἰδέας ἤ ἑνός θεσμοῦ, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἄν βέβαια θέλουμε νά παραμείνουμε συνεπεῖς στή θεολογία μας», ἐν Ἐπίσκεψις 698 [31-03-2009], Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχών, ««Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι»˙ ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, έκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σ. 82 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 635-636. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΟΥΣΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, Primus sine paribus, Ἀπάντησις εἰς τό περὶ πρωτείου κείμενον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας 8-1-2014, http://www.amen.gr/article/rimus-sine-paribus-apantisis-eis-to-per-prwteiou-keimenon-tou-patriarxeiou-mosxas

Διαβάστε περισσότερα: Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Παπική και οικουμενιστική φιλαρχία - iPaideia.gr

Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾶν... Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾶν...

Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως. Ὥστε, ὅτε περί Πίστεως ὁ λόγος ἐστιν εἰπεῖν, ἐγώ τίς εἰμί; Ἱερεύς, ἄρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης;.... Οὐά οἱ λίθοι κεκράξουσι καί σύ σιωπηλός καί ἀφροντίς;

Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

Το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα των Μοναχών (3) ΣΤΟΥΘΙΤΗΣ ΘΕΟΔ.

3. Κατηχήσεις – Ομολογίες και υποσχέσεις- Ευχές.

α. Κλήση του Θεού και απάντηση του ανθρώπου.
Στην πρώτη σύντομη κατήχηση, στις ομολογίες και υποσχέσεις του υποψήφιου μοναχού τίθεται το πρόβλημα της κλήσεως του Θεού και της συνεργίας-συνεργασίας του ανθρώπου. Στην Αγία Γραφή η πρωτοβουλία της κλήσεως ανήκει στο Θεό. Η συμμετοχή του ανθρώπου αρχίζει μετά την κλήση. Πάντοτε όταν πλησιάζει ο Θεός τον άνθρωπο, αυτός αισθάνεται τη μικρότητα, την αμαρτωλότητα, την αναξιότητα και την αδυναμία του να ανταποκριθεί. Σ’ αυτόν τον «κοπιώντα και πεφορτισμένον» απευθύνει την κλήση με το «δεύτε». Ερμηνεύοντας το «δεύτε προς με πάντες…» ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «ελάτε, όλοι όσοι κατέχεσθε από φροντίδες, λύπες και αμαρτίες. Ελάτε, όχι για να σας ζητήσω ευθύνες, αλλά για να συγχωρήσω τις αμαρτίες σας· ελάτε, όχι επειδή έχω ανάγκη από τη δόξα σας, αλλά επειδή ενδιαφέρομαι για τη σωτηρία σας… Μή φοβηθήτε ακούοντες ζυγόν, διότι είναι ωφέλιμος· μή φοβηθήτε επειδή είπα φορτίον, διότι είναι ελαφρόν. Και πώς τότε έλεγε προηγουμένως· «είναι στενή η πύλη και στενόχωρος ο δρόμος»; Αυτό συμβαίνει όταν είσαι ράθυμος και χάνεις το θάρρος σου»[11].
Ο Θεός προσκαλεί πρώτος. Αυτός είναι ο «ενεργών». Ο άνθρωπος είναι ο «συνεργών». «Ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς»[12]. Ο σημαντικότερος παράγοντας παραμένει η χάρις του Θεού. «Το πλέον (το περισσότερο), σχεδόν δε το πάν, του Θεού εστίν, ημίν δε μικρόν τι αφήκεν». Αυτό το «τί» (κάτι) είναι η αποδοχή της προσκλήσεως του Θεού. «Όταν κάποιος δείχνει προθυμία και ενδιαφέρον, θα του δοθούν από το Θεό και όλα τα άλλα· όταν όμως είναι άδειος από αυτά και δεν προσπαθεί όσον εξαρτάται από τον ίδιον, τότε δεν του δίνονται ούτε και τα του Θεού»[13]. Και σε άλλη ομιλία του ο Ιωάννης Χρυσόστομος λέγει:«Καθ’ όσον, όταν εμείς προσφέρομε ό,τι εξαρτάται από εμάς, θα απολαύσουμε πλούσια και τη βοήθεια του Θεού. Για να μην είμαστε λοιπόν οκνηροί και να μή χάνουμε το θάρρος μας, επιθυμεί να προσφέρομε και εμείς κάτι, για να φανερώσει έτσι και τις δικές του ενέργειες. Και ούτε γίνεται το πάν από την άνωθεν βοήθειαν, αλλά πρέπει και εμείς να προσφέρομε κάτι· ούτε απαιτεί πάλιν το πάν από εμάς, αφού γνωρίζει την υπερβολική αδυναμία μας. Λόγω όμως της φιλανθρωπίας του και επειδή θέλει να βρεί κάποιαν αφορμή, για να φανερώσει την αγάπη του, περιμένει να προσφέρομε, ο,τι εξαρτάται από μάς»[14].
Η συνεργασία Θεού και ανθρώπου υπάρχει ακόμη και στην περίπτωση που φαίνεται μια ιδιαίτερη εύνοια και εκλογή από το Θεό. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ερμηνεύοντας το λόγον του Κυρίου: «Ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οίς δέδοται» ( δεν μπορούν όλοι να το κάνουν αυτό, αλλά μόνον εκείνοι στους οποίους έχει δοθεί η χάρις) λέγει: « Όταν ακούσεις το «εις εκείνους στους οποίους έχει δοθεί η χάρις», να προσθέσεις ότι έχει δοθεί εις εκείνους οι οποίοι έχουν κληθεί και οι οποίοι ανταποκρίνονται στην κλήση. Διότι όταν ακούσεις «δέν εξαρτάται από εκείνον ο οποίος θέλει, ούτε από εκείνον ο οποίος τρέχει, αλλά από το Θεό ο οποίος χορηγεί το έλεος», σε συμβουλεύω να αντιληφθείς το ίδιο πράγμα…Και το να επιθυμεί κάποιος το σωστό έχει ανάγκη από τη βοήθεια του Θεού, η, καλύτερα, ότι και το ίδιο το να θέλει κάποιος εκείνα τα οποία πρέπει, είναι κάτι θεϊκό και δώρο της φιλανθρωπίας του Θεού. Διότι πρέπει το να σωζώμαστε να εξαρτάται και από εμάς και από το Θεό. Για το λόγο αυτό λέει «δεν εξαρτάται από εκείνον ο οποίος θέλει» δηλαδή όχι μόνον από εκείνον ο οποίος θέλει, ούτε μόνον από εκείνον ο οποίος τρέχει, αλλά από το Θεό, ο οποίος ελεεί. Κατόπιν επειδή και η βούληση προέρχεται από το Θεό, απέδωσε, όπως ήταν φυσικό τα πάντα στο Θεό…Εις το «εις εκείνους στους οποίους έχει δοθεί» πρόσθεσε το: εις εκείνους οι οποίοι είναι άξιοι, και οι οποίοι το να είναι τέτοιοι δεν το έχουν λάβει μόνον από τον Πατέρα, αλλά το έχουν δώσει και οι ίδιοι στον εαυτό τους»[15].

ΜΕΛΕΝΙΚΙΩΤΗΣ: ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΘΕΤΟΥΝ ΟΝΤΩΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΘΕΤΟΥΝ   ΟΝΤΩΣ
ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Ὅσοι δὲν εἶναι τῆς ἀληθείας

δὲν εἶναι οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»

                                               

                        Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

 

 

«Ἔχομε παραγγελίαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολον,

ἐάν κάποιος δογματίζῃ ἢ μᾶς προστάσσῃ νὰ κάνωμε κάτι

ἀντιθέτως ἀπ΄ ὅ,τι παρελάβομεν,

ἀντιθέτως ἀπ' ὅ,τι  οἱ ὁρίζουν οἱ  Κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς Συνόδων,

Oἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν,

νὰ μὴ τόν δεχώμεθα

 καὶ οὔτε νὰ τόν ὑπολογίζωμε μεταξὺ τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων».

 

Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης[1]

 

 

(Τὸ κείμενο αὐτὸ εἶναι περίληψη ἐκτενέστερου ἄρθρου ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἀρ.φύλ. 1799 (25-09-2099) 5.6. 

1) Ἡ «ἀόρατη» θριαμβεύουσα πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀπορρίπτει τοὺς οἰκουμενιστές, πρίν τοὺς ἀπορρίψει ἡ στρατευομένη «ὁρατὴ» πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας

2) Οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι  οἱ ἴδιοι αἴτιοι τοῦ «ἐξω-εκκλησιασμοῦ» τους ἀπὸ τὸ Μυστικὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

3) Ἀκόμη καὶ ἡ καθιέρωση καὶ ἀθώωση ἁμαρτιῶν ἀποτελεῖ αἵρεση, κι ἂν δὲν εἶναι τὸ θέμα δογματικό.  Πόσο μᾶλλον οἱ καταπατήσεις ἱερῶν Δογμάτων καὶ Κανόνων ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές.

4) Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων μᾶς ἐπιτρέπει νὰ «ἐξω-εκκλησιάζουμε» τοὺς οἰκουμενιστές. Τί σημαίνει αὐτό;

5) Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες δὲν θεωροῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὅσους ἑτεροδιδασκαλοῦν καὶ καινοτομοῦν στὴν Πίστι.

6) Εἶναι δυνατὸν νὰ πλανῶνται τόσοι οἰκουμενιστὲς Προκαθήμενοι καὶ σημαίνοντες κληρικοί ;

 

Εἰσαγωγὴ

 

Ἐπειδὴ διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ζωοποιεῖται ὑπ' Αὐτοῦ καὶ ἡ ὁποία ἔλαβε ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, δὲν στερεῖται καμμιᾶς διδασκαλίας ἡ ὁποία συντελεῖ στὴ σωτηρία, γι' αὐτό, ὅποιος ἐντρυφήσει στὰ Πατερικὰ συγγράμματα φιλαλήθως καὶ ὄχι φιλαύτως καὶ φιλεμπαθῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν εὕρῃ ἀπάντηση στὶς ἀνησυχίες του. «Πάντα εἶναι ὁλοφάνερα σὲ ὅσους ἐννοοῦν καὶ ὀρθὰ σὲ ὅσους ἀναζητοῦν τὴ γνῶση».

 

Δημιουργήθηκε κάποια ἀπορία ἐξ αἰτίας τῆς φράσεως «[οἱ οἰκουμενιστὲς] θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας», τῆς παραγράφου §8 τῆς ἀξιεπαίνου «Ὁμολογίας Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὁμολογία ἡ ὁποία ἀποτελεῖ σταθμὸ στὴ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία. Τὴν ἀπορία αὐτὴ θέλουμε νὰ σχολιάσουμε ἐπεξηγηματικῶς κατὰ τὸ δυνατόν, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ τὴν ὑπογράψαμε. Ἡ ἐνασχόληση τοῦ ἰδίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν μὲ τὴ φράση αὐτή, ἀποτελεῖ μὲν ἀπόδειξη τῆς ἀνησυχητικῆς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἀπηχήσεως τῆς «Ὁμολογίας», ἀλλὰ συνεσκότισε τά πράγματα, διότι ὅσοι ὑπογράψαμε τὴν «Ὁμολογία», κατὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖον, «ἐξω-εκκλησιάσαμε» τοὺς oἰκουμενιστές, πρᾶγμα ἐντελῶς ἀνακριβές.

 

(1) Ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία ἀφορίζει καὶ ἐξω-εκκλησιάζει καὶ ἀφ΄ ἑαυτῆς τοὺς αἱρετίζοντες

 

Ἐφ' ὅσον ἀληθῶς ἡ Ἐκκλησία εἶναι πρωτίστως καθίδρυμα σωτηρίας καὶ δευτερευόντως κοινωνία πιστῶν[2] καὶ σ' Αὐτὴν «τὸ ἀνθρώπινον εὑρίσκεται ἐν πλήρει ἐξαρτήσει ἐκ τοῦ θείου παράγοντος»[3], ἀκολουθεῖ, ὅτι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς αἱρέσεως,  ἀντίκειται μεγίστως καὶ οὐσιαστικῶς στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ καταργεῖ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν αἱρεσιαρχῶν καὶ τῶν ὀπαδῶν τους καὶ διαρρήσσει τὴν προσωπική τους σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἑνότητα μὲ τοὺς ὑπολοίπους πιστούς.

 

Ἅγιος Πέτρος Ἀλεξανδρείας

Αὐτὸ εἶναι φανερὸ τοὐλάχιστον καὶ ἀπὸ τρία γνωστὰ σὲ ὅλους μας περιστατικά. Ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου μὲ σχισμένο χιτῶνα στὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας, πρὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ Ἀρείου, διὰ τῆς ὁποίας ἐμφανίσεως ὁ Κύριος προειδοποιεῖ τὴν Ἐκκλησία ἐναντίον τοῦ αἱρεσιάρχου.  Ὅπως λέγει ἡ σχετικὴ διήγηση ὁ Κύριος προειδοποίησε τὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας νὰ μὴ δεχθῇ οὔτε ὁ ἴδιος τὸν Ἄρειο σὲ κοινωνία, οὔτε οἱ διάδοχοί του, Ἀχιλλᾶς καὶ Ἀλέξανδρος[4].

 

Ἅγιος Ἀλέξανδρος Κωνσταντινουπόλεως

Ἀπὸ ἄλλο περιστατικό,  κατὰ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Κωνσταντινουπόλεως κατὰ τοῦ Ἀρείου, μετὰ τὴν ψευδῆ μετάνοια τοῦ Ἀρείου καὶ   τὴν ἀποδοχή του ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Μ. Κωνσταντῖνο· ἀποτέλεσμα τῆς προσευχῆς αὐτῆς τοῦ Ἁγίου ἦταν νὰ ἀποθάνῃ ὁ Ἄρειος προτοῦ ἔλθῃ σὲ κοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία. Σχολιάζοντας τὸ γεγονὸς τοῦτο, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος παρατηρεῖ: «Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἐδίκασε μὲ βάσι τόσο τὶς ἀπειλὲς τῶν περὶ τὸν Εὐσέβιον (αἱρετικῶν) ὅσο καὶ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου, κατέκρινε τὴν ἀρειανικὴν αἵρεσι, δείχνοντας αὐτὴν ἀναξίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ φανερώνοντας σὲ ὅλους, ὅτι ἀκόμη κι ἂν ἔχῃ προστασίαν ἀπὸ τὸν Βασιλέα καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ' ὅμως ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν Ἐκκλησία κατεκρίθη ... Διότι ὄχι ἄλλος, ἀλλ' ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ βλασφημούμενος ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς αἱρετικοὺς ἀρειανοὺς) κατέκρινε τὴν αἵρεσι ποὺ συνεστήθη ἐναντίον Του· καὶ ἀκόμη ἔδειξεν, ὅτι κι ἂν τώρα ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος ἐκβιάζῃ τοὺς ἐπισκόπους γιὰ χάρι της, ἀλλ' ὅμως (ἡ αἵρεσις αὐτὴ) εἶναι ἀκοινώνητος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ξένη πρὸς τοὺς Οὐρανούς»[5].

 

 

Ἅγιος Σάββας Βατοπεδινὸς

Ἄλλο παράδειγμα ἔχουμε ἀπὸ τὸ Βίο τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ καὶ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ, ὅπου διασώζεται ὑπερφυὲς ὅραμα τοῦ Ἁγίου Σάββα· ὁ Ὅσιος, ἔχοντας κάποια ἀμφιβολία γιὰ τὰ θεολογικὰ θέματα, εἶδε Σύνοδο Ἁγίων Ἀρχιερέων τῆς Θριαμβευούσης Ἐκκλησίας ἐν οὐρανῷ νὰ ἀναθεματίζῃ  τὸν αἱρετικὸ ἀντι-ησυχαστὴ Ἀκίνδυνον.   Ἂς σημειωθῆ, ὅτι ἡ οὐρανία αὐτὴ καταδίκη ἔλαβε χώρα ἐνῷ ὁ Ἀκίνδυνος, πρὸ ὀλίγου συνοδικῶς μὲν καταδικασμένος (1341), ἐτύγχανεν ὅμως τῆς πολλῆς προστασίας τοῦ ὁμόφρονός του Πατριάρχου ΚΠόλεως Ἰωάννου Καλέκα · λέγει ὁ Ὅσιος Σάββας ἐπὶ λέξει, ἀφοῦ περιγράφει λεπτομερῶς τὸ θεῖο ὅραμα «... Ἀνοίγει τότε ἐκεῖνος ὁ φοβερὸς ἄγγελος τὸ βιβλίο -τί φρικτὸ θέμα καὶ ἄκουσμα!- καὶ λέει: "Ὁ Ἀκίνδυνος, ὁ ὁποῖος ἐλάλησε βλάσφημα κατὰ τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, ὁ δεύτερος Ἰούδας, ὁ προδότης τῆς εὐσεβείας, ὁ δεύτερος Ἄρειος, ποὺ ἔσχισε ὅπως ἐκεῖνος τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὁ ἀποστάτης, ὁ προφανὴς τῆς ἀληθείας ἐχθρὸς καὶ πολέμιος, ἂςεἶναι ἀνάθεμα". Σ' αὐτὰ τὰ λόγια λύνει ἀμέσως τὴ σιωπὴ ὁ λαμπρὸς ἐκεῖνος χορὸς τῶν ἀρχιερέων, καὶ μαζὶ μὲ ὅλο τὸ πλῆθος βροντοφωνάζει τὰ ἴδια λόγια: Ἀνάθεμα! Ἡ βοὴ αὐτή, ἀνάμικτη, δυναμώνει ὅλο καὶ περισσότερο, κι ἐπαναλαμβάνει πολλὲς φορὲς τὸ ἀνάθεμα. Τότε κι ἐγώ, σάν νὰ μὲ σπρώχνει μιὰ ἀόρατη δύναμη, φωνάζω τὰ ἴδια λόγια μὲ τοὺς ἄλλους»[6].

Εἶναι ἡλίου φαεινότερον, ὅτι ἡ αἵρεση καταδικάζεται πρῶτα ἀπὸ τὸ «ἀόρατο μέρος τῆς Ἐκκλησίας», τὸν Παντογνώστη Θεάνθρωπο καὶ ὅσους ζοῦν παρ' Αὐτῷ Ἁγίους, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν καταδικάζεται ἀμέσως ἀπὸ τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία.  Λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι αἱρετικῶν φρονημάτων θέτουν ἑαυτοὺς καὶ ὑπ' αὐτὴν τὴν ἔννοια ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἐκτὸς τῆς Κοινωνίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, ὡς «ἀντιπίπτοντες τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ»[7].  Μάλιστα τὸ πάθος τῆς αἱρέσεως εἶναι τὸ ἀποκορύφωμα τῆς χειρίστης ἁμαρτίας, δηλ. τῆς ὑπερηφανίας, ἐφ΄ὅσον ὁ αἱρετίζων προτιμᾷ φιλαύτως τὴ γνώμη του ἔναντι ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς σωστικῆς Παραδόσεώς της, ἔναντι τῆς σωτηρίας τοῦ ἰδίου καὶ τῶν θυμάτων του.

 

 

(2) Οἱ οἰκουμενιστὲς «θέτουν ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας» σημαίνει τὴν ἰδική τους προαίρεση καὶ ἀπόφαση, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτούς.

 

Ἔχοντας ὡς βάση τὴ φράση τῆς Καθολικῆς Ἐπιστολῆς Ἰακώβου α΄ 14.15: «ἕκαστος δὲ  πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καὶ δελεαζόμενος, εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει τὴν ἁμαρτίαν» καὶ μιὰ σχετικὴ τῆς Β΄ Πέτρου β΄1: «οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας ... ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν», βλέπουμε ὅτι ἡ διάρρηξι τῆς σχέσεως μὲ τὸν Θεὸ ὀφείλεται στὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας (καὶ βεβαίως καὶ τῆς αἱρέσεως) καὶ ὄχι στὴν ἐχθρότητα τοῦ Θεοῦ. καὶ ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἐπιβεβαιώνει : «.. καὶ δὲν εἶπε συμφιλιώσατε τὸν Θεὸ πρὸς ἐσᾶς, διότι δὲν εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἐχθρικός, ἀλλὰ ἐμεῖς. Ἀφοῦ ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν ἐχθρεύεται»[8]. Ὅταν λοιπὸν λέγεται ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς «θέτουν ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας», σημαίνεται, ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς μέσῳ τῆς δραστηριότητός τους, δηλαδὴ τῆς ἀποδοχῆς αἱρετικῶν κοινοτήτων μὲ δόγμα καταδικασμένον ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, διὰ τοῦ θεολογικοῦ συγκρητισμοῦ τους, τῆς καθυβρίσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὡς αὐστηρῶν ὑπὲρ τὸ δέον καὶ πεπερασμένου κύρους, διὰ τοῦ πολέμου κατασιγάσεως τῶν ὀρθοδόξων φωνῶν ἀντιδράσεως καὶ διὰ τῆς προσπαθείας ἀλλοιώσεως τῶν λειτουργικῶν καὶ λοιπῶν κειμένων πρὸς μιὰ περισσότερο «ἀνεκτικὴ» ποιμαντικὴ πρὸς τὶς αἱρέσεις, ἀφίστανται οἱ οἰκουμενιστὲς τοῦ «νοῦ  Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. β΄ 16), δηλ. τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῶν θεσπισμάτων Του.   Καὶ ὅπως παλαιότερα καὶ οἱ εἰκονομάχοι, ἔτσι καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς ἐμφανίζονται ὡς «σωτῆρες» (διορθωτὲς) τῆς Ἐκκλησίας καὶ θέτουν τὸν ἑαυτό τους κάτω ἀπὸ τὰ σχετικὰ συνοδικὰ αἰώνια ἀναθέματα κατὰ τῶν «διορθωτῶν» τῆς πατερικῆς Πίστεως[9].

 

(3) Ἀκόμη καὶ ἡ καθιέρωση καὶ ἐπίσημη ἀθώωση ἁμαρτιῶν ἀποτελεῖ αἵρεση, κι ἂν δὲν εἶναι τὸ θέμα δογματικὸ

 

Δεύτερον, εἶναι διαφορετικὸ πρᾶγμα τὸ νὰ πέσῃ κανεὶς σὲ βαριὲς ἁμαρτίες, π.χ.  νὰ ποιήσῃ «τὰ μέλη Χριστοῦ πόρνης μέλη»[10], καὶ διαφορετικὸ ἀλλὰ χειρότερον πρᾶγμα νὰ λύσῃ τὶς εὐαγγελικὲς ἐντολὲς καὶ νὰ δογματίσῃ ὅτι π.χ. ἡ πορνεία δὲν ποιεῖ τὰ «μέλη Χριστοῦ πόρνης μέλη» ἢ λ.χ. ὅτι οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἐντολὲς περὶ νουθετήσεως τῶν αἱρετικῶν μόνον ἕως «μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν»[11] εἶναι σχετικοῦ κύρους. Τὸ δεύτερο τοῦτο, μολονότι μὴ κατ' ἀκρίβειαν δογματικὸ θέμα, συνιστᾷ αἵρεση, ὡς θεσμικὴ κατάργηση καὶ μόνιμη ἀλλοίωση τῶν σωστικῶν διδαγμάτων τῆς Ἐκκλησίας, εὐαγγελικῶν, ἀποστολικῶν, συνοδικῶν, πατερικῶν.

 

Ἡ ἀντίληψι τῆς Ἐκκλησίας σχετικῶς μὲ αὐτό, δηλ. τὴ νομιμοποίηση ἁμαρτιῶν, συνάγεται προχείρως λ.χ. ἀπὸ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου περὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνοδικῆς δικαιώσεως τοῦ μοιχικοῦ γάμου τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου ΣΤ΄, ὡς περὶ «μοιχειανικῆς αἱρέσεως» (PG 99, 1048C). Δηλαδὴ ἡ (ψευδο)συνοδικὴ δικαίωση τῆς ἀντι-ευαγγελικῆς παρανομίας, ἀποξένωσε τὴ σύνοδο ἐκείνη ἀπὸ τὴν ἀληθὴ Ἐκκλησία, ὅπως χαρακτηριστικῶς λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης· «Ἐξ αἰτίας ἑνὸς ἀνθρώπου δὲν ἀποσχιζόμαστε ἀπὸ τὴν  Ἐκκλησία τῆς ἀπὸ Βορρᾶ καὶ δυσμῶν καὶ θαλάσσης, καὶ μάλιστα καὶ τῆς ἐδῶ, ἐκτὸς βεβαίως ἀπὸ ὅσους ἐπεκύρωσαν τὴν πρᾶξιν τῆς μοιχείας. Διότι αὐτοὶ δὲν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ... Ἐπειδὴ ὅμως αὐτοὶ δὲν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, οἱ ἴδιοι ἀληθῶς ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἐξ αἰτίας ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἑνώθηκε μὲ αὐτοὺς (τοῦ μοιχοζεύκτου Ἰωσήφ)».[12].  

Ἀλλὰ σήμερα, πόσες εἶναι οἱ αἱρετικὲς ἀποφάσεις κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔχουν θέσει τὶς ὑπογραφές τους οἱ οἰκουμενιστὲς μαζὶ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους;  Ἀρκεῖ π.χ. ἕνα βλέμμα στὰ κείμενα τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν» στὸ Porto Alegre τὸ 2006, γιὰ νὰ μᾶς πείσει περὶ τῆς ἀπὸ μέρους τῶν «ὀρθοδόξων» ἀποδοχῆς τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας.  Γιὰ παράδειγμα, στὸ Porto Alegre, ὑπέγραψαν οἱ οἰκουμενιστές, μεταξὺ ἄλλων ἀπαράδεκτων, ὅτι ἔχουμε κοινὴ κλήση μὲ τοὺς Προτεστάντες[13] (τοὺς μεταξὺ τῶν ἄλλων ὑβριστὲς τῆς Θεοτόκου καὶ εἰκονομάχους), ὅτι οἱ δογματικές μας διαφορὲς εἶναι νόμιμες, ἀφοῦ «ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νὰ φανερώνει τὴ μοναδικότητὰ της μέσα σὲ εὐρεία διαφορετικότητα»[14], ὅτι ἡ θεολογία ἔχει μόνο σχετικὴ ἰσχὺ[15] καὶ ὅτι ἡ συμπροσευχὴ εἶναι μέσο προωθήσεως τῆς ἑνότητος τῶν «ἐκκλησιῶν»[16] · καὶ μετὰ νομίζουμε ὅτι ἐμπαίζουμε τὸν Θεόν, ψάλλοντας στὴ Παναγία Θεοτόκο, «ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ΑΣΕΒΩΝ τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν Εἰκόνα Σου τὴν σεπτήν»;

Ἂν λοιπόν, ἡ ἀλλοίωση τοῦ Εὐαγγελίου σὲ πρακτικὰ θέματα βίου συνιστᾷ αἵρεση, κατὰ τὰ ἀνωτέρω, πόσο περισσότερον ἡ ἀναγνώριση καὶ ἀποδοχὴ τῶν δογμάτων τῶν αἱρετικῶν ὡς «νομίμων τοπικῶν διαφορῶν» κατὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ κατὰ τὸ σύνθημά τους «ἑνότης ἐν τῇ διαφορετικότητι» (unity in diversity); 

 

 (4) Οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ «ἐξω-εκκλησιάζουμε»   τοὺς   ἑτεροδιδασκάλους. 

 

Τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ἀποδεικτικὸ τεκμήριο γιὰ τὸ ποιά  εἶναι ἡ θέση τῶν «ἀλλοτριοφρόνων» στὴν Ἐκκλησία (ἐντὸς ἢ ἐκτός), εἶναι ὁ περὶ οὗ πολὺς ὁ λόγος ΙΕ΄ Κανὼν τῆς Ἁγίας Πρωτοδευτέρας (Α΄ Φωτιανῆς) Συνόδου (861 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ὁρίζει ὡς ἄξιον ἐπαίνου, ὅποιον ἀφίσταται τῆς κοινωνίας (καὶ τῆς μνημονεύσεως) τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου του, ἀκόμη καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, πρὶν δηλαδὴ ἀποφασίσῃ Σύνοδος γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Ἐπισκόπου: «Ὅποιοι λόγῳ κάποιας αἱρέσεως κατηγορημένης ἀπὸ τὶς Ἅγιες Συνόδους ἢ τοὺς Πατέρες χωρίζουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τὸν Πρόεδρο (τῆς Ἐκκλησίας), δηλαδὴ ὅταν ἐκεῖνος κηρύττῃ δημοσίως τὴν αἵρεσι καὶ τὴ διδάσκει στὴν Ἐκκλησία «μὲ γυμνὴν τὴν κεφαλήν», αὐτοὶ ὄχι μόνον δὲν ὑπόκεινται σὲ κανονικὰ ἐπιτίμια πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, ἐπειδὴ ἀποτειχίζουν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὴν κοινωνία πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπο, ἀλλὰ θὰ ἀξιωθοῦν καὶ τῆς ἁρμοζούσης τιμῆς ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους. Διότι κατηγόρησαν  ὄχι Ἐπισκόπους, ἀλλὰ ψευδ-επισκόπους καὶ ψευδο-διδασκάλους, καὶ δὲν κατακομμάτιασαν τὴν ἕνωσι τῆς Ἐκκλησίας μὲ σχῖσμα, ἀλλὰ ἐμερίμνησαν νὰ ἐλευθερώσουν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχίσματα καὶ διαμερισμούς»[17].

Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐπαινεῖ τὴ διακοπὴ κοινωνίας, δηλαδὴ τὸν ἐξω-εκκλησιασμὸ τοῦ αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Ποίμνιό του, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει τί;  Μήπως ὅτι οἱ αἱρετίζοντες Ἐπίσκοποι, καὶ πρὸ συνοδικῆς ἀποφάσεως, ὡς ἐπικίνδυνοι, τίθενται ἐκτὸς τῆς Προσκομιδῆς καὶ Θείας Λειτουργίας τῶν Ὀρθοδόξων, ἄρα καὶ «οὐσιαστικῶς» ἐκτὸς Ἐκκλησίας;  Ναί, βεβαίως!

Ἐκτὸς ἐὰν οἱ προτεσταντίζοντες  (κατ΄ ὄνομα) ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστὲς ἀμφισβητοῦν καὶ τοὺς θεοπνεύστους ἱεροὺς Κανόνες, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχει ὀρθῶς λεχθῆ, ὅτι: «Ὁρίσθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅτι πρέπει καὶ μετὰ θάνατον νὰ ἀναθεματίζωνται ὅσοι ἁμάρτησαν εἴτε στὴν Πίστι εἴτε στοὺς Κανόνες»[18].

 

(5) Θεωροῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅσους ἑτεροδιδασκαλοῦν καὶ καινοτομοῦν στὴν Πίστι;

 

 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος

Θέλουμε νὰ ὑπενθυμίσουμε ἐν πρώτοις, τὴ φράση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὴν ἀναφερόμενη σὲ ὅσους ἀκολουθώντας τὶς αἱρέσεις ἀφίστανται τῆς Ἐκκλησίας: «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γάρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν μεμενήκεισαν ἂν μεθ' ἡμῶν· ἀλλ΄ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 2, 19). Ἡ φράση εἶναι σαφής, περὶ τοῦ ὅτι οἱ «ἀλλοτριόφρονες», ὅσοι πιστεύουν διαφορετικῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία - καὶ ἐν τῷ προκειμένῳ τῆς Ἐπιστολῆς οἱ πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου - «οὐσιαστικῶς» δὲν εἶναι ἐξ ἡμῶν, ἀκόμη καὶ ὅταν παραμένουν τυπικῶς μεθ' ἡμῶν. Ἡ μεταγενέστερη αὐτόβουλη ἀπόσχισή τους, ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἁπλῶς φανερώνει - κατὰ τὸν Θεολόγο, ὅτι καὶ πρὸ τῆς ἀποσχίσεώς τους δὲν ἦσαν πράγματι «ἐξ ἡμῶν», δὲν ἦσαν «οὐσιαστικῶς» πιστοί.  Οἱ οἰκουμενιστές, εἴτε ὡς νέα αἵρεση (αὐτὴ τοῦ θεολογικοῦ σχετικισμοῦ καὶ συγκρητισμοῦ), εἴτε ἑνωνόμενοι καὶ κοινωνώντας μὲ ὅσους αἱρετικοὺς ἤδη ἔχουν ἀποσχισθῇ ἀπὸ μᾶς, ἐμπίπτουν στὴν περίπτωση αὐτή. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τὴν παραπάνω ἀποστολικὴ φράση γράφει κεφαλαιώνοντας: «Διὰ τοῦτο λοιπὸν ὁ  Ἰωάννης εἶπεν ὅτι ἐξ ἡμῶν εὐγῆκαν, ἀλλὰ δὲν ἦτον ἀπὸ ἡμᾶς, ἤτοι εὐγῆκαν ναὶ ἀπὸ λόγου μας, ἀλλὰ δὲν ἦτον καὶ ἀπὸ λόγου μας, διατὶ ἐμάκρυναν ἀπὸ τὴν ἐδικήν μας διδασκαλίαν καὶ ζωὴν καὶ ἐφεύρηκαν ἐδικάς των βλασφημίας καὶ αἱρέσεις. καὶ δὲν ἦτον ἀπὸ τὸ μέρος τῶν σωζομένων, ἐπειδὴ ἂν αὐτοὶ ἦτον τῶν σωζομένων, ἤθελον μένουν πάντοτε μὲ ἡμᾶς τοὺς διδάσκοντας αὐτοὺς τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν τῶν ψυχῶν αὐτῶν σωτηρίαν»[19]· συνεχίζει παρακάτω ὁ Ἅγιος Νικόδημος παραθέτοντας χωρίον τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ὅπου ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Θεολόγου φανερῶς ἐφαρμόζεται καὶ στοὺς αἱρετικοὺς γενικῶς [20].   

 

 

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς

Εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ «ἀπὸ ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως σημαντικὴ» ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ πρὸς τὸν αἱρετικὸ - μονοθελήτη Πατριάρχην ΚΠόλεως Πέτρον, ὅταν ὁ τελευταῖος τοῦ ὑπέδειξε ὅτι ὅλες οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες ἑνώθηκαν στὴν αἵρεση καὶ τὸν ἀπείλησε: «Ἂν λοιπὸν εἶσαι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώσου, μήπως καινοτομώντας παράξενο τρόπο ζωῆς πάθῃς αὐτὸ ποὺ δὲν περιμένῃς». Τότε ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἀπάντησε «Ὁ τῶν ὅλων Θεὸς ἀπεφάνθη ὅτι Καθολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὀρθὴ καὶ σωτήριος ὁμολογία τῆς Πίστεως σὲ Αὐτόν, μακαρίζοντας τὸν Πέτρο γιὰ ὅσα εἶπε,    ὁμολoγώντας Αὐτὸν καλῶς»[21].

 

Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

Ὁ Ἅγιος  Θεόδωρος ὁ Στουδίτης παραγγέλλει, καὶ μάλιστα ὄχι περὶ δογμάτων, ἀλλὰ γενικῶς περὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐθῶν, ὅτι «Δὲν εἶναι δυνατόν, δὲν εἶναι, ἄρχοντά μου, οὔτε ἡ ἰδική μας Ἐκκλησία (ΚΠόλεως), οὔτε κάποια ἄλλη, ἔξω ἀπὸ τοὺς ὑπάρχοντες νόμους καὶ  Κανόνες νὰ κάνῃ κάτι. Διότι ἂν τοῦτο ἀλήθευε, μάταιο τὸ Εὐαγγέλιο, μάταιοι καὶ οἱ Κανόνες· καὶ ὁ καθένας τὸν καιρὸ τῆς ἀρχιερατείας του, ἐπειδὴ τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ πράττῃ ὅ,τι νομίζει, μαζὶ μὲ τοὺς δικούς του, ἂς εἶναι νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἄλλος νομοθέτης. Ἀλλὰ μὲ κανέναν τρόπο! Διότι ἔχομε παραγγελίαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολον, ἐὰν κάποιος δογματίζῃ ἢ μᾶς προστάσσῃ νὰ κάνωμε κάτι ἀντιθέτως ἀπ΄ ὅ,τι παρελάβομεν, ἀντιθέτως ἀπ' ὅ,τι οἱ ὁρίζουν οἱ Κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς Συνόδων, Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν, νὰ μὴ τὸν δεχώμεθα καὶ οὔτε νὰ τὸν ὑπολογίζωμε μεταξὺ τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων· καὶ παραλείπω τὴν κακόηχη φρᾶσι ποὺ ὁ ἴδιος εἶπε. Ἐμεῖς, λοιπόν, ποὺ εἴμαστε ἔξω τοῦ κόσμου, δὲν ὀφείλομε τίποτε ἄλλο, παρὰ τὸ νὰ ζητοῦμε καὶ νὰ πράττωμε ἐκεῖνα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα συνανυψούμεθα καὶ ἀποκτοῦμε ζῆλον. καὶ ἂν μὲν σὲ αὐτὰ ὑπάρχει ἡ ζωή, καλῶς· ἂν ὅμως ὄχι, τότε εἶναι συμφέρον νὰ εἴμαστε ἄοικοι καὶ ἀνέστιοι καὶ νὰ περιερχόμαστε τὴν ὑφήλιο μὲ κάθε θλίψη καὶ στενοχωρία. Ἂς βοηθήσῃ λοπὸν κατὰ δύναμιν ἡ ψυχή σου ἡ θεοφιλής, ποὺ ἔχει ζῆλο γιὰ τὰ θεῖα πράγματα» [22]. Λοιπόν, καὶ μόνη ἡ τῶν οἰκουμενιστῶν κατὰ συρροὴ καταπάτηση καὶ συνεπῶς ἀλλοίωση τῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὴ συμπροσευχὴ ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων (δηλ. τῆς ὑπὸ τῶν ἱ. Κανόνων ἀπαγορεύσεως τῶν συμπροσευχῶν), ἰδῆτε σὲ τί θέση τοποθετεῖ τοὺς νεωτερίζοντες οἰκουμενιστές : «ἐκτὸς κλήρου Ἁγίων».

 

 

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

καὶ ἡ ἄποψη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ εἶναι εὔγλωττη · τὴν παραθέτουμε σχεδὸν ὁλόκληρη: «Γιὰ τὸν συνήγορο τοῦ ψεύδους ποιός κλῆρος, ποιά μερίδα, ποιά γνησιότητα ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει ;  Τὴν Ἐκκλησία ποὺ κατὰ τὸν Παῦλον, εἶναι "στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας", ἡ ὁποία καὶ μένει, μὲ τὴ χάρι τοῦ Χριστοῦ, διαρκῶς ἀσφαλὴς καὶ ἀκράδαντη, παγίως ἐστηριγμένη σὲ ἐκεῖνα, ἐπάνω στὰ ὁποῖα ἔχει στηριχθῆ ἡ ἀλήθεια ; Διότι πράγματι, ὅσοι εἶναι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τῆς ἀληθείας·  καὶ ὅσοι δὲν εἶναι τῆς ἀληθείας, δὲν εἶναι οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ τόσο περισσότερον, ὅσον αὐτοὶ ψεύδονται στὸν ἴδιον τὸν ἑαυτό τους, ἀποκαλώντας τοὺς ἑαυτούς τους καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ποιμένες καὶ ἀρχιποίμενες ἱερούς · ἔχομε διδαχθῆ ὅμως ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως»[23].

Αὐτῆς τῆς, κατὰ τὸν Ἅγιον Μάξιμον, Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς «σωτηρίου ὁμολογίας τῆς εἰς τὸν Χριστὸν Πίστεως» εἶναι παντελῶς ἀλλότριοι καὶ μακράν οἱ οἰκουμενιστές, ποὺ ποικιλοτρόπως ἰσοπέδωσαν καὶ κατεπάτησαν τὴν Ὀρθοδοξία ἐπὶ τοῦ βορβορώδους πεδίου τῶν ἀπ' αἰώνων αἱρέσεων, τὶς ὁποῖες κατεδίκασε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

 

(6) Εἶναι δυνατὸν νὰ πλανῶνται τόσοι οἰκουμενιστὲς Προκαθήμενοι καὶ σημαίνοντες κληρικοί ;

 

Ἂν μᾶς εἰποῦν κάποιοι, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπικρίνῃ μία «μειοψηφία» τὴν πλειοψηφία, καὶ μάλιστα τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ ἐν γένει τῶν Ἐπισκόπων, θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ εἰποῦμε πολλά, ἀλλὰ θὰ ἀπαντήσουμε διὰ τοῦ στόματος τοῦ Αἰδεσιμολογιωτάτου μακαριστοῦ καὶ πολλοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ : «Πολὺ συχνὰ τὸ μέτρον τῆς ἀληθείας εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι Καθολικὴ Ἐκκλησία τὸ μικρὸν ποίμνιον. Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρὰ ὀρθόδοξοι. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοὶ παντοῦ καὶ νὰ καταλήξῃ ἡ Ἐκκλησία εἰς τὸ περιθώριον τῆς Ἱστορίας ἢ νὰ ἀποσυρθῇ εἰς τὴν ἔρημον. Αὐτὸ συνέβη κατ' ἐπανάληψιν εἰς τὴν Ἱστορίαν καὶ εἶναι πολὺ πιθανὸν νὰ συμβῇ καὶ πάλιν ... Τὸ καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει ὅταν ὁ ἐπίσκοπος παρεκκλίνει ἀπὸ τὸν καθολικὸν κανόνα καὶ ὁ Λαὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν κατηγορήσῃ, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ τὸν καθαιρέσῃ»[24].

 

Εἶναι ἱστορικῶς χαρακτηριστικὴ ἡ ταυτόχρονη ἀντιπαράθεση τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἑνὸς ἁπλοῦ Ἡγουμένου, ἔναντι τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ποὺ εἶχαν πέσει στὴν αἵρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ (ΚΠόλεως, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας) καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ μονοθελήτου Αὐτοκράτορος Κώνσταντος Β΄ (642-668).

 

Συνεπῶς, δὲν «ἐξω-εκκλησιάσαμε» μὲ τὴν «Ὁμολογία» τοὺς οἰκουμενιστές, ἀλλ' αὐτοὶ μόνοι τους ἐξω-εκκλησιάζονται μυστικῶς λόγῳ τῶν πλανῶν καὶ αἱρέσεών τους. Ὅπως μὲ παρεκάλεσε νὰ γράψω ἕνας ἀδελφός: «Ὅποιος δὲν ἀποδέχεται τὸ περιεχόμενο τῆς Ὁμολογίας Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν πρέπει νὰ ἀπαγγέλλει οὔτε καὶ τὸ "Πιστεύω"» στὸ ὁποῖο σαφῶς γίνεται λόγος περὶ Μιᾶς Ἐκκλησίας, Καθολικῆς, ἡ ὁποία δηλαδὴ μόνη της ἔχει τὴν καθολικότητα τῶν διδαγμάτων τῆς σωτηρίας.

 

Μελενικιώτης

---

[1]. Γιὰ τὰ δύο αὐτὰ κείμενα καὶ τὶς παραπομπὲς βλ. κάτωθι.

[2]. Π. Ν. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμ. Β΄, ἐκδ. Ἀδελφότης Θεολόγων «ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 2003, σελ. 341.

[3]. Κων. Δ. Μουρατίδου, Ἡ οὐσία καὶ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν διδασκαλίαν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐν Ἀθῆναις 1958, σελ. 231.

[4]. Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόμ. ΙΑ΄, ἐκδ. ἐπ. Οἰνόης Ματθαίου Λαγγῆ, Ἀθῆναι 1991, σελ. 609.

[5]. Μεγάλου Ἀθανασίου, Πρὸς Σεραπίωνα 2, PG 25, 689Α (τὸ ὅλο κείμενο: PG 25, 685-689).

[6]. Ἁγίου Φιλοθέου τοῦ Κοκκίνου, Βίος Ἁγίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ τοῦ διὰ Χριστὸν Σαλοῦ, ἐν Ψυχωφελῇ Βατοπαιδινὰ 11, ἐκδ. Ἱ.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὄρος 2000, σελ. 214.215 (γενικῶς βλ. σελ. 208-215)..

[7]. Πράξ.  ζ, 51.

[8]. Εἰς τὴν Β΄ Πρὸς Κορινθίους 11, 3  PG 61, 478

[9]. Βλ. τὸ ἀνάθεμα τὴς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου : Mansi 12, 1010 E «τοῖς λέγουσιν, ὅτι πλὴν τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἄλλος ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῶν εἰδώλων, ἀνάθεμα!»

[10]. Α΄ Κορ. 6,15-20.

[11]. Τίτον 3, 10.11

[12]. Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ἐπιστολὴ (43)  Ἰωσὴφ ἀδελφῷ καὶ ἀρχιεπισκόπῳ,  PG 99, 1065C.D.

[13]. Ὀ τίτλος σχετικοῦ κειμένου τῆς Συνελεύσεως ἦταν «Text on ecclesiology: Called to be the One Church», 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, 6-7.

[14].  9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 3: «... the Church is called to manifest its oneness in rich diversity».

[15]. 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Religious plurality and Christian self-understanding, 44 - 47:  «All our theological reflections in the last analysis are limited by our own experience and cannot hope to deal with the scope of God's work of mending in the world».

[16]. 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Final report of the Special Commission on Orthodox Participation in the WCC, 37. 

[17]. Ἀγαπίου  Ἱερομονάχου καὶ Νικοδήμου Μοναχοῦ,  Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηὸς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, σελ. 292.

[18]. Πρβλ. αὐτόθι, σελ. 9.

[19]. Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου,  Ἑρμηνεία εἰς τάς ἑπτὰ Καθολικάς Ἐπιστολάς, ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Κυψέλης», Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 498.   

[20]. Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἐξήγησις ὑπομνηματικὴ εἰς τὸν Προφήτην Μαλαχίαν 4, 43 PG 72, 356C.D.

[21].  Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Πρὸς Ἀναστάσιον μονάζοντα,  PG 90, 132A.

[22].  Ἐπιστολὴ (24) Θεοκτίστῳ Μαγίστρῳ, PG 99, 988A-Β.  Πρβλ. καὶ τὴ (θεωρούμενη νόθο) ἐπιστολὴν Ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, Πρὸς Ἥρωνα Διάκονον Ἀντιοχείας 2, PG 5, 912Α.Β. «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂνἀξιόπιστος ᾖ, κἂννηστεύῃ, κἂνπαρθενεύῃ, κἂνσημεῖα ποιῇ, κἂνπροφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος».

[23] . Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 3, ἐκδίδει Π. Χρηστου, τόμ. Β΄, ἐκδ. Κυρομᾶνος, Θεσσαλονίκη 1994², σελ. 627.

[24]. Πρωτοπρεσβύτερου Γ. Φλωρόφσκυ, Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις, ἐκδ. Π.Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη, σσ. 71 καὶ 75.

Οι ιερές εικόνες Από Dogma

Η εικόνα δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε ακόμη και μια απλή εικονογράφηση της Γραφής. Είναι αναπόσπαστο μέρος της Λειτουργίας, αποτελεί «μέσο για να γνωρίσουμε το Θεό και να ενωθούμε μαζί Του».

Ο λόγος και οι εικόνες στη Λειτουργία σχηματίζουν μια αξεχώριστη ολότητα, ένα μέσο συντονισμού, μια «πνευματόσφαιρα» θα μπορούσαμε να πούμε, διαμέσου της οποίας η Παράδοση καθιστά επίκαιρο και ζωντανό το Ευαγγέλιο. Έτσι η εικόνα αντιστοιχεί στη Γραφή όχι ως εικονογράφηση, αλλά με τον τρόπο που αντιστοιχούν σε αυτή τα λειτουργικά κείμενα: «τα κείμενα αυτά δεν γεννιούνται για να αναπαράγουν τη Γραφή όπως έχει. Είναι σαν τις υφάνσιμες ύλες. Εναλλάσσοντάς τες και αντιπαραβάλλοντας τα μέρη τους, αποκαλύπτουν το νόημά της, μας υποδεικνύουν τον τρόπο να ζήσουμε το ευαγγελικό κήρυγμα. Η εικόνα, απεικονίζοντας διάφορες στιγμές της αγίας ιστορίας, μεταδίδει με οπτικό τρόπο το νόημά τους και τη ζωτική σημασία τους. Έτσι, με τη λειτουργία και την εικόνα, η Γραφή ζει μέσα στην Εκκλησία και μέσα σε καθένα από τα μέλη της».
Olivier Clement, Η Θεολογία της Εικόνας
Η εικόνα για την ορθοδοξία, είναι τρόπος και στάση ζωής, ήθος και ύφος και ουσιώδης διάσταση της αλήθειας της, σημείο από τα καίρια της διδασκαλίας της και της θεολογίας της και ίσως συνιστά το ενδότερο σημείο του είναι της. Αυτό αποκαλύπτουν τα θέματα και τα στοιχεία της ζωής της και της σκέψεώς της: Η Ανάσταση, η Μεταμόρφωση, ο Χριστός ως εικόνα και απαύγασμα του Πατέρα, ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού, οι Άγιοι ως εικόνες του Χριστού, η Εκκλησία ως εικόνα της Αγίας Τριάδος, η Λειτουργία, ο ορθόδοξος μοναχισμός με τη θεωρία του ακτίστου φωτός. Το καθετί κρύβει το θέμα της εικόνας. Όλα υπάρχουν και βιώνονται, όχι καθεαυτά, αλλά ως διάβαση, αναγωγή, πέρασμα, Πάσχα. Το καθετί βρίσκει τον εαυτό του μέσα στο άλλο, κατά το λόγο του Κυρίου, «ο εωρακώς εμέ εώρακε και τον Πατέρα». Το καθετί δεν αναπαύεται στον εαυτό του, αλλά οδεύει, διαβαίνει πρός το πρωτότυπο. Αυτή η διάβαση είναι η ουσία της αλήθειας της εικόνας αλλά και της ορθοδοξίας.
Ιάκωβος Μάινας, Η καινή γλώσσα των εικόνων
Με τον όρο «εικόνα» στην ορθοδοξία δεν αναφερόμαστε σ᾿ ένα στατικό φαινόμενο, αλλά σε μια προσωπική κλήση και ενέργεια, σέ μια διάβαση γιά υπαρκτική καθολική θέαση της αλήθειας στην οποία μας οδηγεί η εικόνα. Στη Χριστοποίησή μας, στην εικονοποίησή μας, στην αποκάλυψη της αλήθειας.
Ποια διαφορά έχει το είδωλο από την εικόνα;
Η βασική διαφορά του ειδώλου από την εικόνα έγκειται σ᾿ αυτό που υπογραμμίζει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ότι η εικόνα είναι «ομοίωση» με το υπαρκτό, ενώ το είδωλο είναι «ομοίωση» με το ανύπαρκτο. Επομένως είναι πλάσμα, φαντασία, απάτης ομοίωμα. Δηλαδή, με άλλα λόγια, το αρχέτυπο του ειδώλου είναι ανύπαρκτο, είναι φανταστικό είδωλο, δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, ενώ η εικόνα έχει συγκεκριμένο υπαρκτό αρχέτυπο, είναι ομοίωμα του αληθινού και υπάρχοντος Θεού. Η εικόνα απεικονίζει αυτό που υπάρχει πραγματικά, ενώ το είδωλο δεν έχει μια τέτοια δυνατότητα, δηλαδή δεν απεικονίζει μια πραγματική Θεότητα. Ενώ π.χ. η εικόνα του Χριστού απεικονίζει το πρωτότυπο, τον Σαρκωμένο Υιό και Λόγο του Θεού, το άγαλμα του Δία τι απεικονίζει; Ένα ξόανο που λατρεύεται καθεαυτό. Γι᾿ αυτό το λόγο τα είδωλα απαγορεύονται από το Νόμο του Μωυσή στην Παλαιά Διαθήκη.
Μετά τη Σάρκωση όμως του Λόγου του Θεού έχουμε τη δυνατότητα της περιγραφής Του. Η εικόνα του Υιού του Θεού δεν αποτελεί ειδωλική κατασκευή, αλλά απόδειξη και ομολογία της ενανθρωπήσεώς Του. Αν επιχειρούσε να περιγράψει κανείς σε εικόνα τον Υιό και Λόγο του Θεού, πριν από τη Σάρκωσή Του, κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν, «όχι μόνον φαύλον, αλλά και έκτοπον, τον μη Σαρκωθέντα Λόγον σάρκα τοπάζειν». Αλλά οι εικόνες της Εκκλησίας μας, της Θεοτόκου και των Αγίων, αποτελούν απεικονίσεις πραγματικών ιστορικών προσώπων, τα οποία βρίσκονται σε άμεση σχέση, προσωπική και ουσιαστική, σχέση κοινωνίας με τον Ένα και Μόνο αληθινό Θεό.
Ποια είναι η θέση των ορθοδόξων για τη σχέση εικόνας και πρωτοτύπου;
Για τους ορθόδοξους η εικόνα βέβαια δεν είναι ταυτόσημη με το πρωτότυπο της, δεν είναι ομοούσια. Άλλωστε η έννοια της λέξεως «εικών» αυτό δείχνει. «Άλλο γάρ εστι εικών και άλλο το εικονιζόμενον», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Ενώ ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ονομάζει το πρωτότυπο «αρχέτυπον», «σφραγίδα» και η εικόνα ερμηνεύεται ως «παράγωγον», «εκτύπωμα», «αποσφράγισμα». Υποστηρίζει μάλιστα ότι το πρωτότυπο και η εικόνα δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται, διότι πρόκειται για δύο παράγοντες, όπου ο ένας -το πρωτότυπο- επέχει λόγο αιτίου και ο άλλος -η εικόνα- επέχει λόγο αιτιατού. Είναι δύο πραγματικότητες που διακρίνονται μεταξύ τους, αλλά είναι συγχρόνως αδιάσπαστα ενωμένες.
Επίσης ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει ότι η φύση της εικόνας είναι να υπάρχει ως «μίμημα του πρωτοτύπου». Έτσι μπορούμε πιο εύκολα να εννοήσουμε ότι η «μίμηση» ως ιδίωμα της εικόνας, δηλώνει συγχρόνως την ομοιότητά της με το πρωτότυπο ως πρός τη μορφή, αλλά και τη διαφορά της ως προς τη φύση, την ουσία της, με το πρωτότυπο. Ο δε άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει: Σίγουρα, θα ᾿ναι τρελλός όποιος ταυτίζει τη σκιά με την αλήθεια, το αρχέτυπο με το παράγωγο, το αίτιο με το αιτιατό.
Επομένως άλλη είναι η ουσία του πρωτοτύπου, «αρχετύπου» και άλλη του εκτυπώματος, της εικόνας. Μάλιστα, για να μας κάνει σαφέστερη τη διάκριση μεταξύ εικόνας και πρωτοτύπου, μας φέρνει το παράδειγμα του καθρέφτη. Πάνω στον καθρέφτη διαγράφεται το ομοίωμα του προσώπου που καθρεφτίζεται. Το ομοίωμα αυτό φυσικά έχει εντελώς διαφορετική ουσία από το πρωτότυπο, το πρόσωπο δηλαδή που καθρεφτίζεται. Δεν έχει κοινή την ύλη και την ουσία το πρωτότυπο με το ομοίωμα.
Απ᾿ όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι κάθε ορθόδοξη εικόνα είναι όμοια με το εικονιζόμενο πρόσωπο ως προς τα χαρακτηριστικά του ιδιώματα, ως προς τη μορφή, αλλά ως προς την ουσία, είναι ανόμοια. Δεν έχει η εικόνα κοινή την ουσία με το αρχέτυπο. Γι᾿ αυτό η ορθόδοξη εικόνα έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί με δύο τρόπους: Συγχρόνως αποκρύπτει και αποκαλύπτει την αλήθεια. Λειτουργεί, όπως λέμε, και «ως απόκρυψη και ως αποκάλυψη της αλήθειας».
Στις εικόνες πρέπει να απονέμουμε προσκύνηση ή λατρεία; Τι είναι προσκύνηση και τι λατρεία;
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει ότι η προσκύνηση είναι σημείο υποταγής, υποβιβασμού και ταπεινώσεως «σημείον υποπτώσεως, τουτέστιν υποβιβασμού και ταπεινώσεως». Στην προσευχή που κάνουμε ενώπιον των εικόνων, σαν σε μια άλλη «ιερά πρόθεση», καταθέτουμε και εναποθέτουμε τα αιτήματα μας, διότι η εικόνα λειτουργεί «ως μεσίτρια» στην απόλυτα προσωπική μας προσευχή. Έτσι δημιουργείται μια γέφυρα, η εικόνα γίνεται ένα πέρασμα, μια διάβαση μέσω της οποίας υπαρξιακά προσκυνούμε τον εικονιζόμενο Άγιο και κατ᾿ επέκταση τον αληθινό Θεό. «Διότι δεν αποδίδεται λατρεία στο “σημαίνον”, δηλαδή στην ύλη, αλλά στο “σημαινόμενον” πρόσωπο που παριστάνεται». «Η τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει». Επομένως η θεολογία της εικόνας και της προσκύνησης της εικόνας γίνεται μια θεολογία σχέσεως προς το εικονιζόμενο (είτε είναι ο Χριστός είτε η Θεοτόκος είτε οι Άγιοι) και σε τελική ανάλυση η προσκύνηση απονέμεται προς τον Τριαδικό Θεό.
Στην ορθόδοξη θεολογία έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα η διάκριση ανάμεσα στη λατρεία του Θεού (λατρευτική προσκύνηση) και στην τιμή (τιμητική προσκύνηση) των εικόνων της Θεοτόκου και των Αγίων. Η τιμητική προσκύνηση της Θεοτόκου και των Αγίων πηγάζει από το γεγονός ότι τιμήθηκαν και οι ίδιοι από τον ίδιο τον Θεό. Οι εικόνες μαρτυρούν αυτή την τιμή και μας παρακινούν και μας να κάνουμε την ίδια κίνηση. Οι Άγιοι άλλωστε είναι Χριστοποιημένες υπάρξεις και χαρισματικές παρουσίες και είναι παρόντες εκεί κατά χάριν. Μας βλέπουν. Ακούνε τις προσευχές μας και μας καλούν σε αγαπητική κοινωνία και σχέση. Και όταν λέμε ότι οι Άγιοι είναι Χριστοποιημένες υπάρξεις, εννοούμε ότι έχουν γίνει Χριστοί-Θεοί κατά χάριν. «Όπου είναι οι Άγιοι, εκεί είναι και όλος ο Κύριος και Θεός. Ο Θεός εν Αγίοις αναπαυόμενος. Κάθε Άγιος είναι Χριστός επαναλαμβανόμενος», λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς. Και σέ άλλο σημείο: «Οι Άγιοι είναι οι πληρέστερες, οι οφθαλμοφανέστερες, οι τελειότερες και γι᾿ αυτό οι πειστικότερες Θεοφάνειες».
Και αν μια τέτοια θέση διατυπώνεται για τους εξαγιασμένους ανθρώπους, ο Θεάνθρωπος Χριστός ασφαλώς είναι «η παντελεία Θεοφάνεια εν μορφή ανθρώπου, η ορατή εικών του Θεού του αοράτου».
Τιμώντας λοιπόν τους Αγίους και προσκυνώντας τις άγιες εικόνες τους, τιμούμε και προσκυνούμε τον ίδιο τον αληθινό Θεό. Βέβαια δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση ανάμεσα στη λατρεία και στην τιμή. Η λατρεία, κατά τη Ζʹ Οικουμενική Σύνοδο, απονέμεται μόνο στον Τριαδικό Θεό, ενώ η τιμή στους Αγίους. Η Θεοτόκος «κατέχουσα τα δευτερεία της Τριάδος» έχει και τα πρωτεία στην τιμητική προσκύνηση, είναι η Δέσποινα του Κόσμου, η Βασίλισσα των Αγγέλων. Γι΄ αυτό υπερβολικά τιμάται από την ορθόδοξη Εκκλησία, έχει ξεχωριστή θέση στη λατρεία, χαιρετίζεται δε ως «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ».
Υπάρχουν θαυματουργές εικόνες;
Αποδίδονται πολλά θαύματα στίς εικόνες του Ιησού Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων της Εκκλησίας μας από τους παλαιούς χρόνους μέχρι σήμερα.
Πολλά αγιολογικά κείμενα, συναξάρια κ.λ.π. αναφέρουν πλείστα όσα θαύματα ιερών εικόνων. Αναβλύσεις μύρου, δακρύων, αίματος, ευωδίας, τα οποία γίνονται θεραπευτικά μέσα για τους πιστούς. Και σήμερα έχουμε τέτοια θαύματα και από εικόνες νεωτέρων Αγίων. Ακόμη και το λάδι από τα καντήλια που καίνε μπροστά σε εικόνες Αγίων θαυματουργεί.
Πώς εξηγείται το φαινόμενο του θαύματος των αγίων εικόνων;
Το θαύμα κυρίως είναι έργο της πίστεως και της Χάρης του Θεού. Το θαύμα προϋποθέτει μεγάλη και ακράδαντη πίστη. Ο καθηγητής Μάρκος Σιώτης στο βιβλίο του «Ιστορία και θεολογία των ιερών εικόνων», λέει τα εξής: «Το θαύμα είναι μια εμπειρία κατά την οποία η ψυχή του προσευχομένου, ενώπιον μιας οιασδήποτε εικόνας, αποσπά μέσω της πίστεως φορτία θείας Χάριτος τόσο ενεργά ώστε βιώνει το θαύμα της δυναμικής και σωστικής Χάριτος του Θεού». Φυσικά την επενέργεια του θαύματος η θεολογία την αποδίδει πάντοτε στις ανεξερεύνητες βουλές του Θεού. Διότι πολλοί ασθενείς και πονεμένοι παρακαλούν, αλλά δεν τους γίνεται το θαύμα όπως το ζητούν. Στις περισσότερες απ᾽ αυτές τις περιπτώσεις επέρχεται εσωτερική αλλοίωση, γίνεται θαύμα ψυχικό, ωρίμανση της προσωπικότητας και αποδοχή των θλιβερών, που θεωρείται και αυτό ένα εξίσου μεγάλο θαύμα.
Είναι πολύ παράξενο! Υπάρχει πράγματι τέτοια θαυματουργική Χάρη και στην ύλη των ιερών εικόνων;
«Χάρις δίδεται ταις θείαις ύλαις διά ταις των εικονιζομένων προσηγορίαις», μας λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Δηλαδή: Παρέχεται Χάρη στις θείες ύλες (των εικόνων), χάρη στις πρεσβείες των εικονιζομένων. Και αλλού: «Τα των Αγίων εικονίσματα… Πνεύματος Αγίου εισί πεπληρωμένα». Και αυτό δεν είναι παράδοξο, διότι οι εικονιζόμενοι Άγιοι είχαν καταστήσει τα σώματά τους στον επίγειο βίο τους «ναό του Αγίου Πνεύματος». Και όπως «η τιμή και η προσκύνησις της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», το ίδιο «και η θαυματουργική ενέργεια εκ του πρωτοτύπου εκπορεύεται».
Ο Π. Ευδοκίμωφ στο θέμα της ιερότητας της ύλης της εικόνας, λέει: «Η εικόνα δεν είναι διόλου σάρκωση, δεν είναι ούτε τύπος, αλλά σημείο ορατό της ακτινοβόλας Παρουσίας. Η εικόνα είναι ένα από τα μυστηριακά μέσα της Παρουσίας. Θεωρείται κανάλι της Χάριτος με αγιαστική δύναμη, τόπος των επιφανειών». Απ᾽ όλα αυτά μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η ορθόδοξη θεολογία τη χαρισματική παρουσία των εικονιζομένων στις εικόνες τους την ερμηνεύει ως παρουσία των ακτίστων ενεργειών του Θεού, οι οποίες είναι μεθεκτές για τον άνθρωπο. Έτσι εξηγείται και η τιμή και η προσκύνηση που απονέμει η ορθόδοξη Εκκλησία στις εικόνες.
Από το βιβλίο «Τι ξέρεις εσύ για τις εικόνες;»,
Εκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα

Λόγοι αντιρρητικοί κατά εικονομάχων - Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης

Ας μας επιτραπεί να αναρτήσουμε μερικά αποσπάσματα, από τους αντιρρητικούς λόγους κατά εικονομαχών του Αγ. Θεοδώρου του Στουδίτη, προς πνευματική ωφέλεια των αναγνωστών, σε αυτούς του δύσκολους καιρούς της νέας εικονομαχίας.

Αυτές τι παραγράφους, ας τις διαβάσουν ιδιαίτερα και με μεγάλη προσοχή όλοι εκείνοι που νομίζουν πως το αξίωμα τους (το οποίο δεν το κέρδισαν αλλά το έκλεψαν παραπλανώντας τον λαό) και η εξουσία που αυτό τους δίνει είναι αρκετά, ώστε να χρησιμοποιούν τα εκκλησιαστικά σύμβολα, σαν να ήταν τα παιχνίδια τους ή σαν να ήταν κάποια άλλα πολιτικά σύμβολα που τώρα πλέον ανήκουν στο παρελθόν και πρέπει επιτέλους τάχα να απομακρυνθούν από τους χώρους των σχολείων και των δημόσιων υπηρεσιών και όπου αλλού τους ενοχλούν. Δεν ξέρουν ότι η εξουσία τους είναι περιορισμένη και ότι η συμπεριφορά αυτή χαρακτηρίζεται ως αιρετική από την Εκκλησία μας;

Προφανώς δεν τους απασχολεί η αιωνιότητα, ή νομίζουν ότι η αιωνιότητα τους ανήκει και θα τους ανήκει όσο αυτή διαρκεί, δηλαδή για πάντα, γιαυτό και φέρονται ως κυρίαρχοι του χρόνου και του χώρου.

Ας δούμε τι λέει ο Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης στον επίλογο του Α' Αντιρρητικού Λόγου κατά των εικονομαχών.

• Ἂν κάποιος λοιπὸν δὲν ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀφοῦ ἔχει ἔλθει μὲ πρόσληψη σαρκός, εἶναι κατὰ τὴν σάρκα περιγραπτός, ἐνῷ κατὰ τὴν θεία φύση μένει ἀπερίγραπτος, αὐτός εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος λογομαχεῖ ὑποστηρίζοντας ὅτι μὲ τὴν περιγραφὴ τοῦ σώματος τοῦ Λόγου περιγράφεται μαζὶ καῖ ἡ θεότητα χωρὶς νὰ ἀποδίδῃ καὶ τὰ δύο ὡς φυσικὴν ἰδιότητα στὴν μία ὑπόσταση, ἀφοῦ τὸ ἕνα δὲν ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο μέσα στὴν ἀδιάσπαστη ἕνωσή τους, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος τὴν περιγραφὴ τῆς σωματικῆς ὄψεως τοῦ Λόγου δὲν ὀνομάζει εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἢ Χριστὸν κατὰ τὴν ταυτότητα τοῦ ὀνόματος, ἀλλά τὴν ἀποκαλεῖ εἴδωλο πλάνης, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος χαρακτηρίζει μὲ θρασύτητα τὴν προσκύνηση, ποὺ μέσῳ τῆς εἰκόνος ἀποδίδεται στὸν Χριστό, προσκύνηση εἰδώλων καὶ ὄχι τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, μολονότι σύμφωνα μὲ τὸν Μ. Βασίλειο, δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὸ ὁμοίωμα ἡ δόξα τοῦ πρωτοτύπου, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος λέγει ὅτι ἀρκεῖται μόνον στὴν ἐπίδειξη τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νὰ τὴν τιμᾷ οὔτε νὰ τὴν καταφρονῇ, ἀρνούμενος ἔτσι τὴν τιμητική της προσκύνηση ποὺ ἀναφέρεται στὸ πρωτότυπο, αὐτός είναι αιρετικός.
• Ἂν κάποιος μεταφέρει τὶς ἐναντίον τῶν εἰδώλων ἀπαγορεύσεις τῆς Γραφῆς καὶ τὶς προσάπτει στὴν ἱερὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ἐξ αὐτοῦ νὰ ὀνομάζῃ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ναόν εἰδώλων, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος προσκυνῶντας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ λέγει ὅτι σ᾽ αὐτὴν προσκυνεῖται κατὰ φύσιν ἡ θεότητα καὶ ὄχι τόσο μόνον ὅσο ἀποτελεῖ (ἡ εἰκόνα) σκιὰ τῆς σαρκὸς ποὺ ἑνώθηκε μ᾽ ἐκείνην (τὴν θεότητα), ἀφοῦ μάλιστα καὶ ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος θεωρεῖ ὅτι ἡ μέσῳ τῶν ἱερῶν εἰκόνων ἀναγωγὴ στὰ πρωτότυπα ἁρμόζει στοὺς πνευματικὰ κατωτέρους, διότι τάχα αὐτὸς χωρίς αὐτὲς ἀνάγεται διὰ τῆς ἀκροάσεως στὴν θεωρία τῶν ἀρχετύπων, καὶ δὲν ἀναγνωρίζει, ὅπως (ἀναγνωρίζει) ὁ Μ. Βασίλειος, ἐξ ἴσου τὴν δυνατότητα ἀναγωγῆς στὴν σιωπηλὴ ζωγραφική, ὅπως στὴν διὰ λόγων ἀφήγηση, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος ἀρνεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ὁ τύπος τοῦ σταυροῦ, σὲ κάθε τόπο καὶ νὰ ζωγραφίζεται καὶ νὰ ἐπιδεικνύεται πρὸς σωτηρὶαν στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος δὲν ἀπονέμει στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου καὶ ὅλων τῶν ἀγίων τὴν προσκύνηση ποὺ πρέπει, δηλαδὴ στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου ὡς Θεοτόκου καὶ στῶν ἁγίων ὡς ἁγίων, σύμφωνα μὲ τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς προσκυνήσεως μητέρας Θεοῦ καὶ ὁμοδούλων, ἀλλὰ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἐφεύρημα διαβολικὸ ὁ σωτήριος στολισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸς εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος δὲν συμπεριλαμβάνει στὶς λοιπὲς αἱρέσεις αὐτὴν ἡ ὁποία λυσσαλέα πολέμησε τὶς σεπτὲς εἰκόνες, ἐπειδὴ έξ ἴσου κι αὐτὴ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ λέγει ὅτι εἶναι χωρὶς σημασία ἡ ἐπικοινωνία μ᾽ αὐτούς, εἶναι αἱρετικός.
• Ἂν κάποιος, ὑπερβολικὰ τιμῶντας τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ λέγει ὅτι δὲν τὴν πλησιάζει, διότι δὲν ὠφελεῖται, ἂν προηγουμένως δὲν καθαρθῇ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, αὐτὸς εἶναι ανόητος.

Θεόδωρου του Στουδίτου

Λόγοι Αντιρρητικοί κατά Εικονομαχων

Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ

Β΄Έκδοση

Εισαγωγή-Επιμέλεια-Μετάφραση-Σχόλια: Κωνσταντίνος Ιω. Δάλκος

(σύντομα μαζί με το αρχαίο κέιμενο)

Αναρτήθηκε από Κυριάκος στις 9:32 π.μ.

Απάντηση σε προτεσταντικές συκοφαντίες κατά του οσίου Θεοδώρου Στουδίτη του Ομολογητή

Οι οπαδοί τού σφάχτη εικονομάχου Λούθηρου συκοφαντούν τον άγιο!




    Εισαγωγικά

    1. Άγιος Νεκτάριος ή Παπαρρηγόπουλος;

    2. Ήταν υπέρ των διώξεων των Παυλικιανών και γενικά των αιρετικών ο Θεόδωρος Στουδίτης;

    3. Ενδιαφερόταν ο Θεόδωρος Στουδίτης για «κτήματα» και ιδιοκτησίες;

    4. Ήταν το 809 ο πάπας «αιρεσιάρχης;

    5. Θεόδωρος Στουδίτης και «παπικό πρωτείο»: ανάλυση των επιστολών και του λεξιλογίου που χρησιμοποιούσε

    Επίλογος



Εισαγωγικά

Σε προτεσταντικό blog, λίγες ημέρες πριν, διαβάσαμε ένα επιπόλαιο, φτωχό σε έρευνα κείμενο, το οποίο δεν θα διέφερε σε τίποτε από τα υπόλοιπα προπαγανδιστικά τους που κυκλοφορούν, αν δεν στηριζόταν σε ένα παράθεμα το οποίο αποδίδεται στον άγιο Νεκτάριο Κεφαλά (1846-1920).

Σκοπός του προτεσταντικού κειμένου ήταν να προσβάλλει τη μορφή του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτη (759-826), του μεγάλου Ορθοδόξου Θεολόγου, του ανθρώπου που πρωτοστάτησε κατά τη δεύτερη περίοδο της αιρετικής Εικονομαχίας[1]. Από τον τίτλο, μάλιστα, του κειμένου, φαινόταν και σαν μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί η αξία της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, χωρίς όμως να αναφέρονται επιχειρήματα κατ’ αυτής. Ίσως θεωρούσαν ότι με κάποιο τρόπο, θίγοντας τον Θεόδωρο Στουδίτη θα πρόσβαλαν και τη Ζ΄ Οικ. Σύνοδο, στις εργασίες της οποίας βέβαια συμμετείχε όχι ο Θεόδωρος αλλά ο θείος του, Πλάτων, ως ηγούμενος, τότε, της ιεράς Μονής του Σακκουδίωνος[2].

Βεβαίως, εξαρχής θα πρέπει να τονίσουμε πως η αναγνώριση μιας συνόδου ως Οικουμενικής και η αξία της για την Ορθοδοξία, δεν είναι θέμα κανενός μεμονωμένου προσώπου καθώς, μόνο «οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων είναι αλάθητες και έχουν απόλυτο κύρος, διότι εκφράζουν το αλάθητο της Χριστιανικής Εκκλησίας, ‘ήτις εστίν εκκλησία θεού ζώντος, στύλος και εδραίωμα της αληθείας’ (Α' Τιμ. 3, 15)» [3].

Και «για να χαρακτηρισθεί μία σύνοδος ως οικουμενική, πρέπει οι αποφάσεις της να

γίνουν αποδεκτές από όλες τις επί μέρους Εκκλησίες, είτε μετέχουν αντιπρόσωποι τους στη σύνοδο, είτε όχι»[4]. Άρα, «μόνον οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνοδών έχουν κύρος και ισχύ για όλες τις επί μέρους Εκκλησίες, ως η φωνή της καθόλου Εκκλησίας, η οποία λαμβάνεται με την επιστασία και την καθοδήγηση του Αγ. Πνεύματος. Τα πρακτικά των συζητήσεων, οι διάφορες υποβαλλόμενες εκθέσεις και κάθε άλλο επί μέρους στοιχείο η έγγραφο, όπως π.χ. οι λόγοι, οι οποίοι εκφωνούνται, οι προσφωνήσεις, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις, κανονικώς στερούνται απολύτου κύρους και ισχύος. Χρησιμεύουν μόνο για την καλλίτερη κατανόηση και ερμηνεία των σχετικών αποφάσεων και για την ιστορία» [5]. Εδώ να προσθέσουμε βέβαια το εξής· επειδή πολλοί κατά καιρούς παρεξηγούν το ζήτημα των Οικουμενικών Συνόδων και νομίζουν ότι στην Ορθοδοξία, π.χ. για να απαγορεύεται κάτι, θα πρέπει να γράφεται επακριβώς μέσα στους Ιερούς Κανόνες, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ως πηγή Ορθοδοξίας, εξίσου νοείται και η Ιερά Παράδοση στα σημεία όπου «διακριβούται ΣΥΜΦΩΝΙΑ των Πατέρων»[6].

Έτσι, σε κάθε περίπτωση, το κύρος του κάθε μεμονωμένου προσώπου είναι πάντα σχετικό και ποτέ απόλυτο. Ακόμη δηλαδή και αν δεχόμασταν ως ορθά όσα διατυπώθηκαν στο προτεσταντικό κείμενο για τον Θεόδωρο και για όλους τους Στουδίτες, και πάλι, πουθενά δεν μπορεί να εμπλακεί το ιστορικό, κοινωνικό η άλλο σφάλμα κάποιου αγίου ή Πατέρα της Εκκλησίας, στις αλάθητες αποφάσεις μιας Οικουμενικής Συνόδου ή στην ομοφωνία της Ιεράς Παραδόσεως, τα οποία είναι κάτι πολύ περισσότερο και ανώτερο από τα ξεχωριστά πρόσωπα που τα συγκροτούν.

            Ας γνωρίζουν τουλάχιστο την Ορθοδοξία και τα πιστεύω της πριν επιχειρήσουν πάλι τέτοιες …«άσφαιρες» επιθέσεις.

          

1. Άγιος Νεκτάριος ή Παπαρρηγόπουλος;

Στην απάντηση μας, θα θεωρήσουμε δεδομένο ότι, το παράθεμα που οι προτεστάντες αποδίδουν στον άγιο Νεκτάριο είναι πραγματικό στο σύνολο του και όχι νοθευμένο. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να έχουμε στα χέρια μας το βιβλίο ώστε να ελέγξουμε και όσα άλλα γράφει  ο άγιος σε συνάφεια με το παράθεμα. Το σίγουρο όμως είναι, και να ξεκινήσουμε με αυτό, ότι ο άγιος Νεκτάριος δεν απαξιώνει καθόλου τον Θεόδωρο Στουδίτη καθώς σε άλλα του έργα επικαλείται σαφώς τη μαρτυρία του και τις θεολογικές του θέσεις[7].

Παρά ταύτα, όπως γράφει το προτεσταντικό blog, στο βιβλίο του «Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι [της του Χριστού Εκκλησίας;]» (σελ. 204-205) ο άγιος Νεκτάριος σημειώνει:

«Οι δε μοναχοί υπό την αρχηγίαν Πλάτωνος, του ηγουμένου της μονής Σακκουδίωνος και των ανεψιών αυτού Ιωσήφ και Θεοδώρου του Στουδίτου, διότι απώλεσαν ην διαχείρησιν των της πολιτείας εκέκτηντο πρότερον, ως και τα εκ ταύτης κτήματα και ωφελήματα, δεν έπαυσαν επί δέκα και πλέον έτη ταράττοντες την πολιτείαν και επικαλούμενοι την αντίληψιν του Πάπα Ρώμης, ως της θειοτάτης των όλων Κεφαλών Κεφαλής, του κορυφαιοτάτου Πατέρος Πατέρων, του Ισαγγέλου, Μακαριωτάτου και Αποστολικού Πατρός, ως του έχοντος τα πρωτεία θεόθεν, και ως δεξαμένου τας κλεις του Ευαγγελίου προς Χριστού δια μέσου του των Αποστόλων πρωτοστάτου (επιστολαί Θεοδώρου του Στουδίτου προς τον Πάπαν Ρώμης Λέοντα τον Γ΄, ο οποίος έστεψε το 800 τον Καρλομάγνο). Δια των ενεργειών αυτών ήσαν εγκάθετοι του Πάπα και επεδίωκαν την εις τα της Ανατολής επέμβασιν του Πάπα Ρώμης. [Κατόπιν δε μάλιστα επί της βασιλείας Μιχαήλ του Κουροπαλάτου γενόμενοι παντοδύναμοι ετράπησαν αμείλικτοι κατά των μη ασπαζομένων τον υπό της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου καθιερωθέντα Όρον εφαρμόζοντες δια των ιεροκρυφίων ενεργειών αυτών το βασιλικόν διάταγμα, δι’ ου υποβάλλεται κεφαλική τιμωρία κατά των ετεροδοξούντων] (παράθεμα #1). Δυστυχώς συμβουλαί, προτροπαί, απειλαί και ανάλογοι τιμωρίαι προς αυτούς απέβησαν μάταιοι. [Το δε λυπηρότερον ότι τα Μοναχικά τάγματα, καίτοι καλώς εγίνωσκον ότι ένεκα ιδιοφελείας εθυσίαζον, ως μη ώφελε τας ιερωτέρας παραδόσεις της εκκλησίας ως προς τα σπουδαιότερα ζητήματα και καταπροέδιδον τα τιμαλφέστερα του έθνους συμφέροντα] (παράθεμα #2), όμως προς επικάλυψιν των παρεκτροπών αυτών Ιησουητικώ τω τρόπω εσοφίζοντο ζητούντες να διακαιολογήσωσιν ένθεν μεν την εις τα καθαρώς θρησκευτικά προβλήματα επέμβασιν του ποινικού νόμου διαστρέφοντες επί τούτω τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, ενώ το πνεύμα της Χριστιανικής πίστεως μαρτυρεί τουναντίον ότι ως προς τα συνηδείσεις η πειθώ και ουχί η βία είναι το κυριώτατον όπλον, ένθεν δε την εις τα της Ανατολής επέμβασιν του Πάπα Ρώμης».