Ὁ ἅγιος Μᾶρκος καί οἱ βάρβαροι Τοῦρκοι

Προφήτης τοῦ γένους αναδεικνύεται περίτρανα ὁ "Αγιος Μάρκος αποκαλύπτοντας τά καταχθόνια σχέδια τῶν Τούρκων, οἱ όποιοι είχαν σκοπόν ὁχι μόνο νά κατακτήσουν τήν Πόλιν, αλλά καί νά καταστρέψουν όλοκληρωτικῶς τό γένος τῶν Ελλήνων: «Ούκέτι κατέχειν εαυτούς οἱ φόνιοι θῆρες ἐθἐλουσιν, άλλ' ἐξάραι άπαν τό γένος διανοοῦντας καί μόνοι τῶν ἐπί γῆς απάντων εγκρατείς καταστῆναι».

Ὄταν ἐγεννήθη ό άγιος τό 1392, ή πατρίδα του ἐπολιορκεῖτο από τούς Ὄθωμανούς καί τό 1430, δταν οἱ Τούρκοι κατέλαβαν τήν συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, ὁ άγιος ἔγραψε μία μονωδία, ἕνα θρήνο. Εἰς αυτόν περιγράφει μέ πόνον ψυχῆς σκηνάς πού φέρνουν εἰς τήν μνήμην μας ανάλογα περιστατικά πού ἔλαβαν χώρα, ἔχοντας τούς ίδιους πρωταγωνιστάς ήτοι τό «αἱμοχαρές καί ακόλαστο ἔθνος» τῶν Τούρκων, εἰς τήν μαρτυρικήν μαγαλόννησον Κύπρον: «Τό αἱμοχαρές καί ἀκόλαστον ἔθνος, πού συνέρρευσε ἀπό παντού εἰς τήν Θεσσαλονίκην, λεηλατούσε τήν πόλη ἀφοῦ εξασφάλισε τήν άδειαν τοῦ αρχηγού... "Ετσι ακάθαρτος βάρβαρος χόρευε πάνω σέ άγια ἱερά, λυσσασμένο καί βέβηλο στόμα κραύγαζε δυνατά στά θυσιαστήρια πού ό άνθρωπος φοβάται νά άγγίση... 'Ἐρριχναν κατά γῆς άγιες εικόνες καί τίς πατούσαν αφαιρώντας μέ γέλια τόν διάκοσμο τους... Σεμνές παρθέναι άποσποῦνταν άπό τά μοναστήρια τους καί γίνονταν παίγνιο στους ακόλαστους βαρβάρους πού τίς εξευτέλιζαν... Νήπια, στήν αγκαλιά τῆς μητέρας τους, σφάζονταν άπό τούς βαρβάρους πού τούς κινούσε άλλοτε ή οργή καί άλλοτε ή ζωώδης ασέλγεια. Άπό τά δύο αὐτά οί βάρβαροι ήταν κυριευμένοι, χωρίς αναστολές... Πού νά λυπηθούν οἱ βάρβαροι τούς γέροντες; Τούς αγίους καί θεοφιλείς μοναχούς, αυτούς πού καί νά τούς κοιτάζη κανείς ντρεπόταν, ειδικά αυτούς τούς διαπόμπευαν περισσότερο άπό τόν καθένα... Οί γυναίκες ακολουθούσαν άλλους κυρίους καί ώδηγοῦνταν μέ ελεεινό τρόπο, α­φού είδαν προηγουμένως τίς θυγατέρες τους νά ἕπωνται άλλων ή νά είναι οἰκτρές δούλες ῆ ἀκόμη καί νά ἀτιμάζωνται μέ αἰσχρό τρόπο... Γλίτωσε άπό τίς συμφορές ὁ άρχιερεύς τῆς πόλεως (ὁ άγιος Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης), ἐπειδή είχε εγκαταλείψει τόν βίο πρίν άπό λίγο καιρό (15 Σεπτεμβρίου 1429). Στ' αλήθεια θά τόν ἔκοβαν σέ μικρά κομμάτια μέ τά δόντια τους οἱ καννίβαλοι... Τό νεκρό σῶμά του τό έβγαλαν άπό τόν τάφο μέ παράλογη μανία, τό τρόπιασαν ὁσο μπορούσαν καί τό πέταξαν. Γιατί καί αὐτό τούς υποβάλλει νά κάνουν ό πατέρας τους ό διάβολος, νά σκάβουν τούς τάφους, τάχα ἐπειδή είναι γεμάτοι μέ χρήματα, μέ αποτέλεσμα ούτε αυτοί πού πέθαναν παλαιότερα νά μείνουν χωρίς νά πάθουν συμφορές....

... Περιφέρεται ένας σεμνός γέροντας, ε'νας μοναχός, άλλου ἕνας ἱερεύς, δεμένοι μαζί μ' όποιον τύχη μέ βαριά αλυσίδα καί χειροπέδες, καί αυτούς τού περιφέρει ἕνας κατάπτυστος καί ηλίθιος Ἰσμαηλίτης πού δέν ε'χει άξία ούτε δύο όβολούς, ζητώντας νά τούς πούληση ἔναντι τεραστίου ποσού.

Τά ϊδια πάσχουν καί οἱ γυναίκες, ἰδιαίτερα οἱ εὐγενεῖς, άπό τόν οποιονδήποτε τυχαίο ταπεινής καταγωγής άνθρωπο καί «τρεις φορές δούλο» βάρβαρο. Αλίμονο γιά τό μέγεθος τῶν συμφορών, σέ ποιό τέλος κατάντησαν οἱ χριστιανοί! Τά φονικά θηρία δέν θέλουν νά κρατούν γιά τούς εαυτούς τους (αἰχμαλώτους), άλλά σχεδιάζουν νά εξαφανίσουν ὁλο τό γένος μας, καί νά γίνουν κύριοι ὁλων τῶν ἐπί γῆς. Ἰσως μπορέσουν και τό επιτύχουν αὐτό».

(Αγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Έάλω Θεσσαλονίκη, Ἐκδ. Παπαδημητρίου, 1997).

Αὐτή τήν «σκληρήν» καί προφητικήν γλώσσα χρησιμοποιεί ό ύστατος τῶν μεγάλων θεολόγων τοῦ Βυζαντίου διά νά περιγράψη «τά κατορθώματα» τῶν Τούρκων οἱ όποῖοι ὁχι μόνον δέν μετενόησαν δι' ὁσα έκαμαν εἰς τό παρελθόν εις βάρος τοῦ δύσμοιρου γένους τῶν Ρωμιών, άλλά τά επανέλαβαν προσφάτως καί εις τήν Κύπρον, ὁπου μεταξύ τῶν άλλων φρικαλεοτήτων πού διέπραξαν, ἐβεβήλωσαν τούς ιερούς ναούς καί τά κοιμητήρια τοῦ κατεχομένου τμήματος τῆς νήσου. Αυτούς τούς Τούρκους οί σημερινοί σύμμαχοι τους, νεοσταυροφόροι άγγλοαμερικανοί καί γερμανοί, βαπτίζουν Ευρωπαίους καί θέλουν νά τούς δώσουν εύρωπαϊκόν διαβατήριον.

"Ας γνωρίζουν ὁμως ὁλοι ὁτι πλησιάζει τό τέλος αύτῶν τῶν «αιμοβόρων καί δολίων απογόνων τῆς "Αγαρ» καί θά κληθούν νά πληρώσουν ακριβά διά τά εγκλήματα των.