Ἀναστάσιμο Μήνυμα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας

«Εἰς τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιοῦνται καί τά τέσσαρα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ:
Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!»

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Αὐτήν τήν ἑορταστική καί πανευφρόσυνη συμπερίληψη τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου ἑορτάζουμε σήμερα, συμπανηγυρίζοντες πνευματικῶς μέ ὅλους τούς ἀοράτους κόσμους, τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῶν Ἀγγελικῶν Ταγμάτων καί τῶν Ἁγίων, ἀλλά καί τούς ὁρατούς κόσμους, τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες ὡς «ἕν Σῶμα καί ἕν πνεῦμα» (Ἐφεσ. 4,4) καί ὡς «οὐρανός πολύφωτος» καταυγάζονται ἀπό τόν ὁρατό στολισμό τῆς ἀναστασίμου χαρμονῆς, πολύ περισσότερο ὅμως ἀκτινοβολοῦνται μυστικῶς καθ΄ ὑπερβολήν ἀπό τόν ἀόρατο καί ἄκτιστο στολισμό τοῦ Φωτός τῆς Βασιλείας τῆς Ἁγίας Τριάδος !

Ὁ θάνατος εἶναι παρελθόν· ἡ θλιβερή του συνοδοιπορία μαζί μέ τήν ἀνθρωπότητα διανύει, μετά τήν ἱστορική Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τήν τελευταία της εὐθεῖα, μέχρι ἡ θνητότητα, ἡ ὁποία εἰσῆλθε στόν κόσμο «φθόνῳ διαβόλου» (Σοφ. Σολ. 2,24), νά καταποθεῖ τελείως καί νά ἀποσβεσθεῖ κατά τήν κοινήν Ἀνάσταση πάντων, ὅταν «ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος» (Α΄ Κορ. 15, 26). Γιά τούς πιστούς, ὅσοι θέλησαν νά λάβουν τόν Χριστόν ὡς Θεό καί Σωτῆρα, συσσωματούμενοι μέ Αὐτόν ἐκκλησιαστικῶς, καί ἔλαβαν γι΄ αὐτό «ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰω. 1,12), ὁ θάνατος ἤδη ἔχει μετατραπεῖ σέ προσωρινό ὕπνο: «ὕπνος ἀναδέδεικται τῶν πιστευόντων ὁ θάνατος, Σοῦ τεθέντος ἐν μνήματι, τοῦ πάντων Δεσπόζοντος καί τό τοῦ θανάτου κράτος Λελυκότος».

Ἡ ἐν Χριστῷ πνευματική παντοδυναμία τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν «πυλῶν τοῦ ᾋδου» (Ματθ. 16,18), ἡ ἀφοβία τῶν Ἁγίων ἔναντι τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, ἡ ἀφθαρσία καί θαυματουργία τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν τετελειωμένων Ἁγίων πηγάζουν ἀπό τήν ἄκτιστη καί ἀστείρευτη δύναμη τοῦ Ἀναστάντος, ὅπως καί ὅλοι οἱ ὑπερφυεῖς ἤ καί συνήθεις ἀγῶνες ἐκείνων πού ἀγάπησαν τόν Κύριον! Διότι μόνον ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἐν Χριστῷ ἀθανασία καί αἰωνιότητα ψυχῆς καί σώματος, νοηματοδοτεῖ τούς ἀγῶνες μας, ἀλλά μέ νόημα ὄχι ψυχολογικό, συναισθηματικό, ἰδεολογικό καί ἀνυπόστατο, ἀλλά νόημα ἁπτό καί ὁρατό, «πραγμάτων ἔλεγχον οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. 11,1), νόημα Πίστεως γνωστό καί ὑποστατικό μόνον στά μέλη τῆς ὁλοκληρίας τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, στό «πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» (Ἐφεσ. 1, 23). Αὐτός, ὡς νέος γενάρχης Ἀδάμ, μαζί μέ τή δική Του ἀνθρώπινη φύση, ὡς ἀπαρχή καί ρίζα ἀθανασίας, ἀνέστησε καί τήν κοινή ἀνθρώπινη φύση πάντων: «Ἀνέστης ἐκ τοῦ Τάφου, Σωτήρ τοῦ κόσμου, καί συνήγειρας τούς ἀνθρώπους σύν τῇ σαρκί Σου. Κύριε, δόξα Σοι»!

Ἡ ἀνθρώπινη μεταπτωτική θνητότητα δέν μπόρεσε πρό τοῦ Χριστοῦ νά φαντασθεῖ κάτι ἀνώτερο ἀπό τήν θλιβερή, πένθιμη καί θανατηφόρο πορεία της· γι΄ αὐτό καί τούς ἐκ φαντασίας ψευδο-θεούς της, τῶν μυστηριακῶν θρησκειῶν τοῦ ἐθνισμοῦ, τούς ἔπλασε μυθολογικῶς ὡς ἀποθνῄσκοντες καί ἀνισταμένους ἐτησίως, κατά τήν περιοδική ἐναλλαγή χειμῶνος καί ἀνοίξεως. Ὅμως, ὁ ἀληθής καί τέλειος Θεός καί ἀληθής καί τέλειος ἄνθρωπος Χριστός Ἰησοῦς ἀνέστη ἄπαξ διαπαντός πρό 20 αἰώνων, χαρίζοντας ἀμετακλήτως τήν ἀθανασία σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9). Λοιπόν, ἀνέστη ὁ Χριστός καί ἐνίκησε τόν θάνατο. «Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον οὐδεμία ἄλλη θρησκεία ἔχει· αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀνυψώνει τόν Κύριον ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν θεῶν. Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον κατά τρόπον μοναδικόν καί ἀναμφισβήτητον δεικνύει καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί Κύριος εἰς ὅλους τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κόσμους»

Ἡ ἀναστάσιμη χαρά εἶναι πάντοτε παροῦσα στή ζωή ὅσων ἀγωνίζονται διαρκῶς κατά τῆς ἁμαρτίας, ὡς ὑπερνίκηση τῶν παθῶν, ὡς ἀγαθή μαρτυρία τῆς συνειδήσεως, ὡς παραμυθία ἐξ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς προσμονή καί πρόγευση τῆς αἰωνίου ζωῆς· λέγει χαρακτηριστικῶς ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος: «Ἐάν περάσῃ μία ἡμέρα καί σύ δέν ἔχεις νικήσει οὔτε μίαν ἁμαρτίαν σου, γνώρισε ὅτι ἔγινες περισσότερον θνητός. Ἐάν ὅμως νικήσῃς μίαν ἤ δύο ἤ τρεῖς ἁμαρτίας σου, ἔγινες πιό νέος μέ τήν νεότητα ἡ ὁποία δέν γηράσκει, τήν ἀθάνατον καί αἰωνίαν. Ἄς μή τό λησμονῶμεν ποτέ: τό νά πιστεύῃ κανείς εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν, τοῦτο σημαίνει νά ἀγωνίζεται διαρκῶς τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ κακοῦ καί τοῦ θανάτου».

Αὐτήν τήν προσωπική μας νίκη καί μυστική ἀνάσταση κατά τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἐνεργοποιεῖ τόν θάνατο τῆς ψυχῆς, ἄς ἐπιτελέσουμε καί ἐμεῖς διά τοῦ ἁγιοπνευματικοῦ καθαρμοῦ τῆς ὑπάρξεώς μας, ὥστε νά δοῦμε ἀληθῶς τόν Ἀναστάντα Χριστό: «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, Χριστόν ἐξαστράπτοντα». Χριστός Ἀνέστη!

Μέ θερμότατες, ἐγκάρδιες εὐχές,  γιά ζωή παντοτινά ἀναστημένη
Ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος
† Ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί