Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος - Χριστὸς γεννᾶται (Ἀποσπάσματα ἐκ τῆς Ὁμιλίας ΛΗ´)

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί, ἵν᾿ ἀμφότερα συνελὼν εἴπω, Εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί, καὶ ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ, διὰ τὸν ἐπουράνιον, εἶτα ἐπίγειον.Κἀγὼ βοήσομαι τῆς ἡμέρας τὴν δύναμιν: Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται. Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται, «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8)
Ἓν ἐκ δύο τῶν ἐναντίων, σαρκὸς καὶ Πνεύματος· ὧν τὸ μὲν ἐθέωσε, τὸ δὲ ἐθεώθη. Ὢ τῆς καινῆς μίξεως! ὢ τῆς παραδόξου κράσεως! ὁ ὢν γίνεται καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται καὶ ὁ ἀχώρητος χωρεῖται, διὰ μέσης ψυχῆς νοερᾶς μεσιτευούσης Θεότητι καὶ σαρκὸς παχύτητι. Καὶ ὁ πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γὰρ τὴν ἐμὴν σάρκαν, ἵν᾿ ἐγὼ πλουτήσω τὴν αὐτοῦ Θεότητα. Καὶ ὁ πλήρης κενοῦται· κενοῦται γὰρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπὶ μικρόν, ἵν᾿ ἐγὼ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τὸ περὶ ἐμὲ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καὶ οὐκ ἐφύλαξα· μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καὶ τὴν εἰκόνα σώσῃ καὶ τὴν σάρκα ἀθανατίσῃ. Δευτέραν κοινωνεῖ κοινωνίαν, πολὺ τῆς προτέρας παραδοξοτέραν· τότε μὲν τοῦ κρείττονος μετέδωκε, νῦν δὲ μεταλαμβάνει τοῦ χείρονος. Τοῦτο τοῦ προτέρου θεοειδέστερον· τοῦτο τοῖς νοῦν ἔχουσιν ὑψηλότερον.
Ὁ Χριστὸς γεννιέται, δοξάσατε. Ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ συναντῆστε (τον). Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὴν γῆ ὑψωθεῖτε. Τραγουδῆστε γιὰ τὸν Κύριο ὅλη ἡ γῆ καὶ νὰ γιὰ νὰ πῶ καὶ τὰ δυὸ μαζί: Νὰ εὐφρανθοῦν οἱ οὐρανοὶ καὶ νὰ ἀγαλλιάσει ἡ γῆ γιὰ τὸν ἐπουράνιο, ἔπειτα ἐπίγειο.Καὶ ἐγὼ θὰ φωνάξω τὴν δύναμη (σημασία) τῆς ἡμέρας: Ὁ ἄσαρκος σαρκώνεται. Ὁ Λόγος γίνεται ὑλικός. Ὁ ἀόρατος ὀρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφιέται. Ὁ ἄχρονος ἀρχίζει, «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερα ὁ ἴδιος καὶ στοὺς αἰῶνες».
Ἕνα (πρόσωπο) ἀπὸ δυὸ ἀντίθετα (φύσεις), σάρκα (ἀνθρώπινη φύση) καὶ Πνεῦμα (Θεία φύση). Ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἡ μιὰ (ἡ Θεία) ἐθέωσε, καὶ ἡ ἄλλη (ἡ ἀνθρώπινη) ἐθεώθηκε. Ὢ τῆς καινούριας μίξεως! Ὢ τῆς παραδόξου συνθέσεως! Ὁ ὢν δημιουργεῖται καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται καὶ ὁ ἀχώρητος χωρεῖται διὰ μέσου νοερῆς ψυχῆς ποὺ μεσιτεύει στὴν Θεότητα καὶ (διὰ μέσου) τῆς ὑλικότητας τῆς σάρκας. Καὶ ὁ πλουτίζων πτωχεύει. Ἐπειδὴ πτωχεύει (λαμβάνοντας) τὴν δική μου σάρκα, γιὰ νὰ πλουτήσω ἐγὼ ἀπὸ τὴν δική του Θεότητα. Καὶ ὁ πλήρης ἀδειάζει, ἐπειδὴ ἀδειάζει ἀπὸ τὴν δόξα του γιὰ λίγο, γιὰ νὰ μεταλάβω ἐγὼ ἀπὸ τὴν πληρότητά του. Ποιὸς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητας; Τί εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριο (ποὺ ἔγινε) γιὰ μένα; Μετάλαβα τὴν εἰκόνα (του) καὶ δὲν τὴν ἐφύλαξα. Μεταλαμβάνει τὴν δική μου σάρκα, καὶ γιὰ νὰ σώσει τὴν εἰκόνα καὶ γιὰ νὰ ἀθανατήσει τὴν σάρκα. Δεύτερη πραγματοποιεῖ κοινωνία, πολὺ παραδοξότερη τῆς πρώτης (τῆς δημιουργίας). Τότε μετέδωσε τὸ καλύτερο (τὴν εἰκόνα του), ἐνῷ τώρα μεταλαμβάνει τὸ χειρότερο (τὴν σάρκα μου). Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὸ προηγούμενο θεοπρεπέστερο. Αὐτὸ εἶναι σὲ ὅσους ἔχουν νοῦ ὑψηλότερο.
«Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθηκε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ…» Μ᾿ ἕνα λόγο: Ἂς εὐφραίνωνται οἱ οὐρανοὶ καὶ ἂς ἀγάλλεται ἡ γῆ γιὰ τὸν ἐπουράνιο, ποὺ κατόπιν ἔγινε ἐπίγειος. Ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται μὲ ἀνθρώπινο σῶμα, ἀγαλλιᾶσθε μὲ τρόμο καὶ χαρά. Μὲ τρόμο γιὰ τὴν ἐνοχὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ μὲ χαρὰ γιὰ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας…
Πάλι διαλύεται τὸ σκοτάδι, πάλι ὑπάρχει τὸ φῶς. Πάλι τιμωρεῖται μὲ σκοτάδι ἡ Αἴγυπτος καὶ πάλι ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς φωτίζεται μὲ τὸν πύρινο στύλο. Ὁ λαὸς ποὺ καθόταν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνοίας, ἂς δὴ τὸ μεγάλο φῶς τῆς θεογνωσίας. «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινά». Τὸ νεκρὸ γράμμα ὑποχωρεῖ. Τὸ πνεῦμα ἐπικρατεῖ. Οἱ σκιὲς τοῦ νόμου περνοῦν. Ἡ ἀλήθεια θριαμβεύει. Ὁ Μελχισεδέκ, ποὺ ἦταν ἕνας τύπος, τώρα δείχνει ποιὸν προεσήμαινε, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Αὐτός, ποὺ ὡς Θεὸς δὲν ἔχει μητέρα, γεννιέται χωρὶς πατέρα. Γιατί στὸν Δημιουργό της φύσεως δὲν ἰσχύουν οἱ φυσικοὶ νόμοι. Ὅλα τὰ ἔθνη χειροκροτῆστε, γιατί «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὠμοῦ αὐτοῦ καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος». Ἂς φωνάζῃ δυνατὰ ὁ Ἰωάννης Βαπτιστής: «Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου». Καὶ ἐγὼ θὰ φωνάζω τὴν δύναμη καὶ τὴ σημασία τῆς μεγάλης αὐτῆς ἡμέρας (τῶν Χριστουγέννων).
Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἄναρχος καὶ αἰώνιος, τώρα λαμβάνει ἀρχή. Αὐτὸς ποὺ εἶναι αὐθύπαρκτος, δημιουργεῖται. Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἄπειρος, χωρεῖται στὴν περιορισμένη ἀνθρώπινη φύση. Αὐτὸς ποὺ πλουτίζει μὲ τὰ ἀγαθά Του τὸν κόσμο, γίνεται φτωχὸς, παίρνοντας ἀνθρώπινο σῶμα, γιὰ νὰ πλουτίσω ἐγὼ μὲ τὴν θεότητά Του. Ποιὸς μπορεῖ νὰ παραστήσει πόσος εἶναι ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητός Του; Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὺ μαζὶ μὲ τὸν Ἀστέρα τρέξε καὶ μαζὶ μὲ τοὺς Μάγους φέρε Του γιὰ δῶρα, χρυσὸ καὶ λιβάνι καὶ σμύρνα. Τίμησέ Τον ὡς Βασιλέα καὶ Θεὸ καὶ ὡς Λυτρωτή, ποὺ νεκρώθηκε γιὰ σένα. Μαζὶ μὲ τοὺς ποιμένες δόξασέ Τον, μὲ τοὺς ἀγγέλους ὕμνησέ Τον, μὲ τοὺς ἀρχαγγέλους σκίρτησε ἀπὸ χαρά. Ἂς εἶναι κοινὴ ἡ πανήγυρις τῶν οὐρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων δυνάμεων…»

Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε ….του Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου εκπαιδευτικού Από το κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 2, 1-20:

του Μιχαήλ Χούλη,

Θεολόγου εκπαιδευτικού

Από το κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 2, 1-20:

«Συνέβηκε λοιπόν κατά τις ημέρες εκείνες να εξέλθει διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο» (Αύγουστος σημαίνει ‘άξιος λατρείας’, ‘ιερός’, ‘σεβαστός’ και είναι τίτλος που του απένειμε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος το 27 π.Χ.), τον Ρωμαίο δηλαδή αυτοκράτορα Οκταβιανό (63 π.Χ. – 14 μ.Χ.), «για να απογραφεί όλη η οικουμένη (πρόκειται για τον “Όρκο Πίστεως” που ιστορικά διέταξε ο αυτοκράτορας). Αυτή ήταν η πρώτη απογραφή, όταν ηγεμόνευε στη Συρία ο Κυρήνιος» (η απογραφή αυτή ολοκληρώθηκε από τον Κυρήνιο, γύρω στο 5 π.Χ.). «Πήγαιναν όλοι να απογραφούν, καθένας στη δική του πόλη. Ανέβηκε τότε και ο Ιωσήφ από τη Γαλιλαία, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη του Δαυίδ, που καλείται Βηθλεέμ, επειδή αυτός ήταν από τον οίκο και την πατριά του Δαυίδ (στην Βηθλεέμ είχε γεννηθεί και ο βασιλιάς Δαυίδ), για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ που ήταν μνηστευμένη με αυτόν, η οποία ήταν έγκυος» [Ανάμεσα στα σημαντικά μεσσιανικά εδάφια συγκαταλέγεται και η υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στο βασιλιά Δαυίδ (2 Σαμ. 7): «Ένας από τους απογόνους σου, του είπε, θα οικοδομήσει ένα σπίτι αφιερωμένο στο όνομά μου και εγώ θα φροντίσω να σταθεροποιήσω στους αιώνες το βασιλικό του θρόνο. Εγώ θα είμαι πατέρας του και εκείνος θα είναι υιός μου…. Το σπίτι του και το βασίλειό του θα είναι πάντα σταθερά και ο θρόνος του θα είναι ατράνταχτος ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»].

«Συνέβηκε τότε, ενώ αυτοί ήταν εκεί, να συμπληρωθούν οι ημέρες του τοκετού της, και γέννησε το γιο της τον πρωτότοκο» [η λέξη πρωτότοκος έχει συχνά την έννοια του αγαπητού, του εκλεκτού: π.χ. «Τάδε λέγει Κύριος, υιός πρωτότοκος μου Ισραήλ» (Έξ. 4,22) και οι χριστιανοί ονομάζονται «Εκκλησία πρωτοτόκων στον Ουρανό» (Εβρ. 12,23). Στην εβραϊκή νοοτροπία ακόμη πρωτότοκος ονομαζόταν κάθε παιδί που άνοιγε μήτρα, άσχετα αν επακολουθούσαν και άλλα ή όχι παιδιά]. «Και τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε μέσα σε μια φάτνη, γιατί δεν υπήρχε γι’ αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα» [Φάτνη είναι το παχνί των ζώων, το μέρος στο στάβλο όπου τοποθετείται η τροφή τους – Η σχετική προφητεία του Ησαΐα, για τη γέννηση του εκλεκτού ουράνιου παιδιού, βρίσκεται στο κεφ. 7,14: "Ακούστε τώρα Οίκος του Δαυίδ… Ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει σημάδι: Προσέξτε, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει υιό, και το όνομά του θα κληθεί Εμμανουήλ” (=ο Θεός μεθ’ ημών)].

«Ήταν κάποιοι ΒΟΣΚΟΙ στην περιοχή αυτή, που έμεναν στους αγρούς και φύλαγαν σκοπιές τη νύχτα για το ποίμνιό τους» [[Η Εκκλησία τοποθέτησε την γέννηση του Κυρίου στις 25 Δεκεμβρίου για να σκεπάσει την ειδωλολατρική γιορτή του ‘αήττητου ήλιου’ ώστε όχι μόνο να μπορούν την νύχτα εκείνη πιο ελεύθερα να γιορτάζουν οι χριστιανοί τον Θεό τους, αλλά και να επισημάνει στους αιώνες η Εκκλησία ότι ο μόνος πνευματικός ήλιος είναι ο Κύριος Ιησούς, όπως ονομαζόταν άλλωστε στα πρωτοχριστιανικά χρόνια]«Τότε άγγελος Κυρίου στάθηκε ξαφνικά μπροστά τους και δόξα Κυρίου έλαμψε γύρω τους (η άκτιστη Χάρη του Θεού). Φοβήθηκαν υπερβολικά. Ο άγγελος είπε σ’ αυτούς: ‘Μη φοβάστε, γιατί ιδού, ευαγγελίζομαι σ’ εσάς χαρά μεγάλη, που θα είναι για όλο το λαό, γιατί γεννήθηκε για σας σήμερα Σωτήρας (δηλαδή ελευθερωτής από κάθε υποδούλωση), που είναι ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΚΥΡΙΟΣ, στην πόλη του Δαβίδ (ας προσέξουμε ότι ο ίδιος ο άγγελος τον ονομάζει Κύριο και Θεό). Αυτό θα είναι το σημείο για σας: θα βρείτε βρέφος σπαργανωμένο και ξαπλωμένο σε φάτνη’. Και ξαφνικά φάνηκε μαζί με τον άγγελο ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που αινούσαν το Θεό και έλεγαν: ‘Δόξα στον ύψιστο Θεό και πάνω στη γη ειρήνη, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους’» (Οι άγγελοι πανηγύριζαν για τον ερχομό του Χριστού, γιατί ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος και πραγματοποιήθηκαν οι υποσχέσεις του Θεού για την σωτηρία του κόσμου, με αρχή το ‘Πρωτευαγγέλιο’, Γέν. 3,15).

«Μόλις οι άγγελοι έφυγαν από αυτούς στον ουρανό, οι ποιμένες είπαν μεταξύ τους: ‘Ας βαδίσουμε, λοιπόν, ως τη Βηθλεέμ και ας δούμε αυτά που έγιναν και που ο Κύριος μας γνώρισε’» [[οι άγγελοι αποκάλυψαν την γέννηση του Χριστού σε απλούς και ταπεινούς ανθρώπους με καθαρή καρδιά, όπως ήταν οι βοσκοί. Έτσι και στην Π.Δ. ο Θεός διάλεξε σαν όργανά του βοσκούς και πάλι, όπως ήταν ο Μωυσής και ο Δαυίδ, αλλά και ο Αβραάμ]«Αφού έσπευσαν, ήρθαν και βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος ξαπλωμένο μέσα στη φάτνη» [[ο Υιός του Θεού γεννήθηκε φτωχός, μια κρύα νύχτα και σε ακάθαρτο μέρος, όπως ήταν η φτωχική στάνη, για να φανερώσει την ανάγκη πνευματικής πτωχείας και ταπείνωσης, την ανάγκη ακόμη καθαρισμού της ανθρωπότητας από την φθορά και το θάνατο. Επίσης δείχνει την άγνοια, πλάνη και ηθική ακαθαρσία των ανθρώπων, από τις οποίες μας λύτρωσε ο Κύριος]«Όταν το είδαν, έκαναν γνωστό το λόγο που τους ειπώθηκε για το παιδί τούτο. Και όλοι όσοι άκουσαν θαύμασαν γι’ αυτά που ειπώθηκαν από τους ποιμένες προς αυτούς. Και η Μαριάμ διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια στη καρδιά της και τα σκεφτόταν συνεχώς. Και επέστρεψαν οι ποιμένες δοξάζοντας και αινώντας το Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν» [[Οι ευσεβείς διηγήσεις περί των ζώων που ζέσταιναν μέσα στο μαντρί με τα χνώτα τους τον νεογέννητο Θεάνθρωπο προέρχονται κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) και τον προφήτη Ησαΐα, που γράφει ότι «το βόδι γνωρίζει τον ιδιοκτήτη του και ο όνος γνωρίζει την φάτνη, ιδιοκτησία του κυρίου του» (Ησαΐας 1,3).

Από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 2, 1-23:

«Όταν λοιπόν ο Ιησούς γεννήθηκε στη ΒΗΘΛΕΕΜ της Ιουδαίας» [προφητεία Μιχαία: «Και συ Βηθλεέμ, που αλλιώς λέγεσαι και οίκος άρτου, μικρή είσαι μεταξύ των πόλεων του Ιούδα. Δεν έχεις ούτε χίλιους κατοίκους. Αλλά από σένα θα προέλθει για τη δική μου δόξα ένας άντρας, για να γίνει άρχοντας του ισραηλιτικού λαού. Η αρχή και η ενέργεια αυτού ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» (5,1). Είναι δηλαδή ο Ιησούς ο προαιώνιος Μεσσίας και Κύριος]κατά τις ημέρες του βασιλιά Ηρώδη» [[προφητεία Πατριάρχη Ιακώβ: όταν εμφανιστεί ο Μεσσίας το εβραϊκό έθνος θα πάψει να έχει δικό του άρχοντα, όπως ιστορικά συνέβη, «και αυτός προσδοκία εθνών» (Γέν. 49,10). Πράγματι, ο Ηρώδης ήταν Ιδουμαίος Άραβας και όχι Ιουδαίος: ‘δεν θα εκλείψει το σκήπτρο από τον Ιούδα ούτε νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, έως ότου έρθει ο Σηλώ (ο Μεσσίας). Σ’ αυτόν πρόκειται να υπακούσουν οι λαοί’]/p>

«ιδού ΜΑΓΟΙ από τα ανατολικά παρουσιάστηκαν στα Ιεροσόλυμα, λέγοντας: ‘Πού είναι ο γεννηθείς βασιλιάς των Ιουδαίων; Γιατί είδαμε τον αστέρα του στην ανατολή και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε’» [[ο Ησαΐας είχε πει: ‘Καμήλες καραβάνια θα σε σκεπάσουν, … θα έρθουν …. με χρυσάφι και λιβάνι, τα πρόβατα θα μαζευτούν για σένα και τα κριάρια … κι εγώ τον ναό μου θα τον δοξάσω με την παρουσία μου’ (60, 6-7). Κατά την παράδοση, οι Μάγοι (ερμηνευτές ουρανίων σωμάτων και θρησκειο-φιλόσοφοι) προέρχονταν από την Αραβία και προσκύνησαν τον Χριστό αν και ειδωλολάτρες, ενώ οι συμπατριώτες Του προσπάθησαν επανειλημμένως να τον εξοντώσουν. Ο πολυθεϊσμός εδώ ασπάζεται και αναγνωρίζει την αλήθεια του μονοθεϊσμού. Δεν αποκλείεται ακόμη, προσωπικά να είχαν αποδεχθεί οι Μάγοι την Ιουδαϊκή πίστη, η οποία είχε μεταλαμπαδευτεί στην Βαβυλώνα και στην Ανατολή από τα χρόνια ήδη της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων (586 π.Χ.). Ας μην ξεχνάμε ότι ο πόθος της λύτρωσης δι’ ενός Εκλεκτού απεσταλμένου του Θεού ήταν πανανθρωπίνως αποδεκτός.

«Όταν όμως το άκουσε ο βασιλιάς ΗΡΩΔΗΣ, ταράχτηκε και όλα τα Ιεροσόλυμα μαζί του. Και αφού σύναξε όλους τους αρχιερείς και τους γραμματείς του λαού, ζητούσε να μάθει από αυτούς πού γεννιέται ο Χριστός. Αυτοί του είπαν: ‘Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Γιατί έτσι είναι γραμμένο μέσω του προφήτη….. (Μιχαία)’. Τότε ο Ηρώδης κάλεσε κρυφά τους μάγους και εξακρίβωσε από αυτούς το χρόνο που φαινόταν ο αστέρας. Κατόπιν τους έστειλε στη Βηθλεέμ και είπε: ‘Πορευτείτε και εξετάστε ακριβώς για το παιδί. Και όταν το βρείτε, να μου το αναγγείλετε, για να έρθω κι εγώ να το προσκυνήσω’. Αυτοί, αφού άκουσαν το βασιλιά, έφυγαν. Και ιδού, ο αστέρας που είδαν στην ανατολή προχωρούσε μπροστά τους, ωσότου ήρθε και στάθηκε πάνω εκεί όπου ήταν το παιδί» [Όσον αφορά το ΑΣΤΕΡΙ των Χριστουγέννων, η διήγηση συμφωνεί και με τις προφητείες των Ιουδαίων για τον αναμενόμενο Υψηλό Μεσσιακό Βασιλέα τους (Αριθμοί 24,17). Το άστρο της Γέννησης συμβολίζει το υπερκόσμιο φως της Θεότητας του Χριστού. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: "Εγώ ειμί ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωινός” (Αποκ. 22,16). Εκείνος λοιπόν ο αστέρας φανερώνει την συμφιλίωση Ουρανού και γης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού (βλ. και Περιοδικό "Εκκλησία”, έτος 1960, σελ. 479 και "Ομιλία ΣΤ΄ εις το κατά Ματθαίον”, Ιωάννου Χρυσοστόμου). Το συγκεκριμένο Αστέρι πάντως των Μάγων διέθετε προσωπικές ιδιότητες: εμφανιζόταν και χανόταν, πορευόταν και ακινητοποιούταν, εκινείτο αντίθετα από τη φορά των υπολοίπων αστέρων (ήτοι από Βορρά προς Νότο) και, στο τέλος, σταμάτησε ακριβώς πάνω από το σπήλαιο-φάτνη, ενώ αμέσως μετά εξαφανίστηκε. Γι’ αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί ότι πρόκειται για υπερφυσικό γεγονός, και μάλλον για άγγελο εξ ουρανού (P.G. 63, 507-508)]/p>

«Όταν είδαν λοιπόν τον αστέρα χάρηκαν υπερβολικά. Και ήρθαν στην οικία και είδαν το παιδί μαζί με τη Μαρία, τη μητέρα του» [οι μ[οι μάγοι έφτασαν στην Βηθλεέμ αρκετούς μήνες μετά την γέννηση του Ιησού. Γι’ αυτό και προσκύνησαν όχι το νεογέννητο αλλά το βρέφος Ιησούς, όπως ενημερώνει το ευαγγέλιο, το οποίο βρέφος βρισκόταν πλέον σε κάποια οικία και όχι στο σπήλαιο]ι αφού έπεσαν, το προσκύνησαν και άνοιξαν τους θησαυρούς τους και του πρόσφεραν δώρα: χρυσό (ως βασιλέα), λιβάνι (ως Θεό) και σμύρνα (ως ιερό θύμα για τη σωτηρία του κόσμου). Επειδή τους πρόσταξε όμως ο Θεός, κατά το όνειρο, να μην επιστρέψουν προς τον Ηρώδη, αναχώρησαν από άλλη οδό για τη χώρα τους». [Οι Μ[Οι Μάγοι ήσαν πολύ περισσότεροι από τρεις, διότι τότε ταξίδευαν πολλοί μαζί για ανάγκες αλληλοβοήθειας και εξαιτίας του φόβου από τους ληστές και δολοφόνους που καραδοκούσαν στις ερημιές. Από τα τρία δώρα που προσέφεραν στον γεννηθέντα Θεάνθρωπο έμεινε στην παράδοση να εικονίζονται ως τρεις]>«Όταν λοιπόν αυτοί αναχώρησαν, ιδού, άγγελος Κυρίου φάνηκε κατά το όνειρο στον ΙΩΣΗΦ, λέγοντας: “Σήκω, παράλαβε το παιδί και τη μητέρα του (όχι ‘το γιο σου’, αλλά ‘το παιδί και τη μητέρα του’, διότι η σύλληψη του Κυρίου έγινε εκ Πνεύματος Αγίου) και φεύγε για την Αίγυπτο. Μείνε εκεί ωσότου σου πω. Γιατί μέλλει ο Ηρώδης να ζητήσει το παιδί, για να το σκοτώσει”. Εκείνος αφού σηκώθηκε, παρέλαβε νύχτα το παιδί και τη μητέρα του και αναχώρησε για την Αίγυπτο. Και έμεινε εκεί ως το θάνατο του Ηρώδη – για να εκπληρωθεί αυτό που ειπώθηκε από τον Κύριο μέσω του προφήτη, όταν έλεγε: “Τον κάλεσα από την Αίγυπτο να είναι γιος μου”» (Ωσηέ, 11,1).

Η ΣΦΑΓΗ, στη συνέχεια, των αρσενικών παιδιών από τον αιμοσταγή και μοχθηρό Ηρώδη, από 2 ετών και κάτω (Ματθ. 2,16), φανερώνει ότι το βρέφος Ιησούς μπορεί να ήταν τότε και ενός έτους και έτσι συμπεραίνουμε ότι ο Χριστός μάλλον γεννήθηκε κατά το έτος 6-4 π.Χ., αφού το 4 π.Χ. ήταν η χρονιά που πέθανε ο Ηρώδης, σύμφωνα και με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο (στην ‘Ιουδαϊκή Αρχαιολογία’ του). Ο αριθμός 14.000 των φονευθέντων από τον Ηρώδη νηπίων, που προέρχεται από την παράδοση, αφορά τα πολλαπλάσια του αποκαλυπτικού αριθμού 7, ο οποίος συμβολίζει τους μάρτυρες της πίστεως: 2Χ7Χ1.000 = 14.000. Ο αριθμός 1.000 συμβολίζει μια ολοκληρωμένη ιστορική διάρκεια. Στην Αποκάλυψη, το τελευταίο βιβλίο της Κ.Δ., ο αριθμός 144.000 των σωσμένων στους Ουρανούς προέρχεται αυτή τη φορά από τα πολλαπλάσια του 12, ήτοι: 12Χ12Χ1.000. Ο αριθμός 12 δεικνύει το σύνολο των μαρτύρων της πίστεως μέχρι το τέλος του κόσμου. Έτσι, τόσο η πρώτη έλευση του Κυρίου, όσο και η δεύτερη συνοδεύεται πάντα από τους μάρτυρες της πίστεως και άρα η ζωή της Εκκλησίας για να είναι αυθεντική πρέπει να είναι μαρτυρική. Το αίμα των μαρτύρων γεννά τη γνήσια ζωή της Εκκλησίας (βλ. Γ. Πατρώνου, ‘Κήρυγμα και Θεολογία’, τόμος β΄, Αποστολικής Διακονίας, 2003).

«Όταν πέθανε ο Ηρώδης (πέθανε κατά την παράδοση με φρικτό τρόπο, αφού είχε σαπίσει ολόκληρος), ιδού, άγγελος Κυρίου φάνηκε κατά τη διάρκεια ενός ονείρου στον Ιωσήφ, λέγοντας: ‘Σήκω, παράλαβε το παιδί και τη μητέρα του και πήγαινε στη γη Ισραήλ. Γιατί έχουν πεθάνει αυτοί που ζητούν τη ζωή του παιδιού’. Εκείνος, αφού σηκώθηκε, παρέλαβε το παιδί και τη μητέρα του και εισήλθε στη γη Ισραήλ. Αλλά όταν άκουσε ότι ο Αρχέλαος βασιλεύει στην Ιουδαία αντί για τον πατέρα του τον Ηρώδη, φοβήθηκε να πάει εκεί. Και επειδή τον πρόσταξε ο Θεός κατά τη διάρκεια ενός ονείρου, αναχώρησε για τα μέρη της Γαλιλαίας, και ήρθε και κατοίκησε σε μια πόλη που λέγεται Ναζαρέτ – για να εκπληρωθεί αυτό που ειπώθηκε μέσω των προφητών, ότι ΘΑ ΚΛΗΘΕΙ ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ» [δεν [δεν έχει καταγραφεί η συγκεκριμένη προφητεία σε κανένα βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Εδώ απλώς αναφέρεται ότι υπήρχε και η προφητεία αυτή, η οποία δεν διασώθηκε γραπτά. Απόδειξη ότι πολλές αλήθειες μεταδίδονταν προφορικά στην Πρώτη Εκκλησία και ότι η Ιερά Παράδοση ερμηνεύει αυθεντικά την Γραφή, όπως δέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία]

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/12/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%ac%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%ac%cf%83%ce%b1%cf%84%ce%b5-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%be.html#ixzz4Tqi0zkj1

Ι.Μ.Μ.Βατοπεδίου-Χριστός γεννάται,Μυστήριον ξένον Αγ. Ιωάννου Χρυσόστομου

Χριστός Γεννάται! (λόγος Αγ. Ιωάννου Χρυσόστομου)

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε·
Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε·
Χριστός επί γης, υψώθητε»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ’ αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.
Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.
Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι’ αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους· αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ο Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι.

.
Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι’ αυτόν το σκοπό.

.
Σήμερα γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!

.
Όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν δέχονταν την παράδοξη γέννησή Του: Από τη μια οι Φαρισαίοι παρερμήνευαν τα ιερά βιβλία· κι από την άλλη οι γραμματείς δίδασκαν αλλά αντί άλλων. O Ηρώδης πάλι, ζητούσε να βρει το νεογέννητο Βρέφος όχι για να το τιμήσει, μα για να το θανατώσει.
Ε λοιπόν, όλοι αυτοί σήμερα τρίβουν τα μάτια τους, βλέποντας το Βασιλιά τ’ ουρανού να βρίσκεται στη γη μ’ ανθρώπινη σάρκα, γεννημένος από παρθενική μήτρα.

.
Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.
Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.
Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που μετέβαλε τις λύπες της γυναίκας σε χαρά.
Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.
Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «απ’ τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).
Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.
Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε αρχιερέας όπως ο Μελχισεδέκ (Εβρ. 5:10).
Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον που πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ’ ελευθερία.
Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον που τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων» (Ματθ. 4:19)
Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.
Κοντολογίς, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους Του την αμαρτία του κόσμου:
Οι μάγοι για να Τον προσκυνήσουν·
οι ποιμένες για να Τον δοξολογήσουν·
οι τελώνες για να Τον κηρύξουν·
οι πόρνες για να Του προσφέρουν μύρα·
η Σαμαρείτισσα για να ξεδιψάσει·
η Χαναναία για να ευεργετηθεί.

Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω. Δίχως κιθάρα, δίχως αυλό, δίχως λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι’ αυτά, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι’ αυτό τα ‘χω μαζί μου: Για να πάρω από τη δύναμή τους δύναμη, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους, «δόξα στον ύψιστο Θεό», και με τους ποιμένες, «και ειρήνη στη γη, ευλογία στους ανθρώπους» (Λουκ. 2:14).

.
Και ξέρετε γιατί; Γιατί Εκείνος που προαιώνια γεννήθηκε από τον Πατέρα ανεξήγητα, γεννιέται σήμερα από παρθένα υπερφυσικά. Το πως, το γνωρίζει η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Εμείς μόνο τούτο μπορούμε να πούμε: Πως αληθινή είναι και η ουράνια γέννησή του, αδιάψευστη είναι και η επίγεια. Αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε Θεός από Θεό, αλήθεια είναι και ότι γεννήθηκε άνθρωπος από παρθένα. Στον ουρανό είναι ο μόνος που γεννήθηκε από τον Πατέρα μόνο, γιος Του μονογενής. Και στη γη είναι ο μόνος που γεννήθηκε από την Παρθένο μόνο, γιος της μονογενής. Όπως στην περίπτωση της ουράνιας γεννήσεώς Του είναι ασέβεια να σκεφτούμε μητέρα, έτσι και στην περίπτωση της επίγειας γεννήσεώς Του είναι βλασφημία να υποθέσουμε πατέρα. Ο Θεός Τον γέννησε με τρόπο θεϊκό. Η Παρθένος Τον γέννησε με τρόπο υπερφυσικό. Έτσι, ούτε η ουράνια γέννησή Του μπορεί να εξηγηθεί, ούτε η ενανθρώπησή Του μπορεί να ερευνηθεί. Το ότι Τον γέννησε η Παρθένος σήμερα το γνωρίζω. Το ότι Τον γέννησε ο Θεός προαιώνια το πιστεύω. Κι έχω μάθει να τιμώ σιωπηλά τη γέννησή Του, χωρίς φιλοπερίεργες έρευνες κι ανώφελες συζητήσεις. Γιατί, σ’ ό,τι αφορά το Θεό, δεν πρέπει να στέκεται κανείς στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά να πιστεύει στη δύναμη Εκείνου που κατευθύνει τα πάντα.

.
Τί φυσικότερο απ’ το να γεννήσει μια παντρεμένη γυναίκα; Αλλά και τί πιο παράδοξο απ’ το να γεννήσει παιδί μια παρθένα, δίχως άνδρα, και να παραμείνει παρθένα;

Γι’ αυτό λοιπόν μπορούμε να ερευνούμε ό,τι γίνεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Ό,τι όμως συμβαίνει με τρόπο υπερφυσικό, ας το σεβόμαστε σιωπηλά. Όχι γιατί είναι επικίνδυνο, αλλά γιατί είναι ανερμήνευτο.

Φόβο νιώθω μπροστά στο θείο μυστήριο.
Τί να πω και τί να λαλήσω;

Βλέπω εκείνη που γέννησε. Βλέπω κι Εκείνον που γεννήθηκε. Αλλά τον τρόπο της γεννήσεως δεν μπορώ να τον καταλάβω. Όπου θέλει, βλέπετε, ο Θεός, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Έτσι έγινε κι εδώ: Παραμερίστηκε η φυσική τάξη και ενέργησε η θεία θέληση.
Πόσο ανέκφραστη είναι η ευσπλαχνία του Θεού!

.
Ο προαιώνιος Υιός του Θεού, ο άφθαρτος και αόρατος και ασώματος, κατοίκησε μέσα στο φθαρτό και ορατό σώμα μας. Για ποιό λόγο; Να, όπως ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε περισσότερο σ’ ό,τι βλέπουμε παρά σ’ ό,τι ακούμε. Στα ορατά πιστεύουμε. Στ’ αόρατα όχι. Έτσι δεν πιστεύαμε στον αόρατο αληθινό Θεό, αλλά λατρεύαμε ορατά είδωλα με μορφή ανθρώπων.
Δέχτηκε λοιπόν ο Θεός να παρουσιαστεί μπροστά μας με ορατή μορφή ανθρώπου, για να διαλύσει μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε αμφιβολία για την ύπαρξή Του. Κι ύστερα, αφού μας διδάξει με την αισθητή και αναμφισβήτητη παρουσία Του, να μας οδηγήσει εύκολα στην αληθινή πίστη, στ’ αόρατα και υπερφυσικά.

.
Κατάπληξη με γεμίζει το θαύμα!
Παιδί βλέπω τον προαιώνιο Θεό!
Σε φάτνη αναπαύεται, Αυτός που έχει θρόνο τον ουρανό!
Χέρια ανθρώπινα αγγίζουν τον απρόσιτο κι ασώματο!
Με σπάργανα είναι σφιχτοδεμένος, Αυτός που σπάει τα δεσμά της αμαρτίας!

.
Όμως… τούτο είναι το θέλημά Του: Την ατιμία να μεταβάλει σε τιμή· με δόξα να ντύσει την ευτέλεια· και την προσβολή σ’ αρετή να μεταπλάσει.
Πήρε το σώμα μου. Μου προσφέρει το Πνεύμα Του. Μου χαρίζει το θησαυρό της αιώνιας ζωής, παίρνοντας αλλά και δίνοντάς μου: Παίρνει τη σάρκα μου για να με αγιάσει· μου δίνει το Πνεύμα Του για να με σώσει.
«Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος» (Ησ. 7:14).
Τα λόγια είναι της συναγωγής, μα το απόκτημα της Εκκλησίας.
Η συναγωγή έβαψε το νήμα· η Εκκλησία φόρεσε τη βασιλική στολή.
Η Ιουδαία Τον γέννησε· η οικουμένη Τον υποδέχτηκε.
Η συναγωγή Τον θήλασε και Τον έθρεψε· η Εκκλησία Τον παρέλαβε και ωφελήθηκε.
Στη συναγωγή βλάστησε το κλήμα· εμείς όμως απολαμβάνουμε τα σταφύλια της αλήθειας.
Η συναγωγή τρύγησε τα σταφύλια· οι ειδωλολάτρες όμως πίνουν το μυστικό πιοτό.
Εκείνη έσπειρε στην Ιουδαία το σπόρο· οι ειδωλολάτρες όμως θέρισαν το στάχυ με το δρεπάνι της πίστεως. Αυτοί έκοψαν με σεβασμό το ρόδο, και στους Ιουδαίους έμεινε το αγκάθι της απιστίας.
Το πουλάκι πέταξε, κι αυτοί οι ανόητοι κάθονται και φυλάνε ακόμα τη φωλιά.
Οι Ιουδαίοι πασχίζουν να ερμηνεύσουν το βιβλίο του γράμματος, και οι ειδωλολάτρες τρυγούν τον καρπό του Πνεύματος.
«Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος».
Πες μου, Ιουδαίε, πες μου λοιπόν, ποιόν γέννησε;
Δείξε, σε παρακαλώ, θάρρος, έστω και σαν εκείνο που έδειξες μπροστά στον Ηρώδη. Αλλά δεν έχεις θάρρος. Και ξέρω γιατί. Γιατί είσαι επίβουλος. Στον Ηρώδη μίλησες για να Τον εξολοθρεύσει· και σ’ εμένα δεν μιλάς για να μην Τον προσκυνήσω.
Ποιόν λοιπόν γέννησε; Ποιόν;
Το Δημιουργό της κτίσεως. Κι αν εσύ σωπαίνεις, η φύση το βροντοφωνάζει. Τον γέννησε λοιπόν με τον τρόπο που ο ίδιος θέλησε να γεννηθεί. Στη φύση δεν υπήρχε η δυνατότητα μιας τέτοιας γεννήσεως. Εκείνος όμως, ως κύριος της φύσεως, επινόησε τρόπο γεννήσεως παράδοξο. Κι έδειξε έτσι ότι, και άνθρωπος που έγινε, δεν γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μα όπως μόνο σε Θεό ταιριάζει.
Εκείνος που έπλασε τον Αδάμ από παρθένα γη, Εκείνος που από τον Αδάμ κατόπιν έκαμε γυναίκα, γεννήθηκε σήμερα από παρθένα κόρη που νίκησε τη φύση, ξεπερνώντας το νόμο του γάμου.
Ο Αδάμ τότε, χωρίς να έχει γυναίκα, γυναίκα απόκτησε.
Η Παρθένος τώρα, χωρίς να έχει άνδρα, άνδρα γέννησε.
Και γιατί έγινε αυτό; Να γιατί:
Οι γυναίκες είχαν ένα παλαιό χρέος προς τους άνδρες, αφού από τον Αδάμ είχε βλαστήσει γυναίκα χωρίς τη μεσολάβηση άλλης γυναίκας. Για αυτό η Παρθένος σήμερα, ξεπληρώνοντας στους άνδρες το χρέος της Εύας, γέννησε χωρίς άνδρα, δείχνοντας έτσι την ισοτιμία της φύσεως.
Σώος έμεινε ο Αδάμ μετά την αφαίρεση της πλευράς του.
Αδιάφθορη έμεινε κι η Παρθένος μετά τη γέννηση του Βρέφους.
Αλλά πρόσεξε και κάτι ακόμα:

.
Δεν έπλασε ο Κύριος κάποιο άλλο σώμα για να εμφανιστεί στη γη. Πήρε το σώμα του ανθρώπου, για να μη φανεί ότι περιφρονεί την ύλη από την οποία δημιουργήθηκε ο Αδάμ. Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωση. Κι ο διάβολος, που είχε υποδουλώσει τον άνθρωπο, τράπηκε σε φυγή.
Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, αλλά γεννιέται ως Θεός. Αν προερχόταν, όπως εγώ, από έναν κοινό γάμο, πολλοί θα θεωρούσαν απάτη τη γέννησή Του. Γι’ αυτό γεννιέται από παρθένα· γι’ αυτό διατηρεί τη μήτρα της άθικτη· γι’ αυτό διαφυλάσσει την παρθενία της ακέραιη: Για να γίνει ο παράξενος τρόπος της γεννήσεως αιτία ακλόνητης πίστεως.
Σ’ αυτόν λοιπόν που θ’ αμφισβητήσει την άσπορη γέννηση του Λόγου του Θεού, θα επικαλεστώ ως μάρτυρα την αμόλυντη σφραγίδα της παρθενίας.

.
Πες μου λοιπόν, Ιουδαίε, γέννησε η Παρθένος ή όχι; Κι αν μεν γέννησε, γιατί δεν ομολογείς την υπερφυσική γέννηση; Αν πάλι δεν γέννησε, γιατί εξαπάτησες τον Ηρώδη; Όταν εκείνος ζητούσε να μάθει που θα γεννηθεί ο Χριστός, εσύ δεν είπες «στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας» (Ματθ. 2:4); Μήπως εγώ γνώριζα την πόλη ή τον τόπο; Μήπως εγώ γνώριζα την αξία του Βρέφους που ήρθε στον κόσμο; Ο Ησαΐας και οι προφήτες σας δεν μίλησαν γι’ Αυτό; Κι εσείς, οι αγνώμονες εχθροί, δεν εξηγήσατε την αλήθεια; Εσείς, οι γραμματείς κι οι Φαρισαίοι, οι ακριβείς φύλακες του νόμου, δεν μας διδάξατε για το Χριστό; Εσείς δεν ερμηνεύσατε τις Γραφές; Μήπως εμείς γνωρίζαμε τη γλώσσα σας; Και όταν γέννησε η Παρθένος, εσείς δεν παρουσιάσατε στον Ηρώδη τη μαρτυρία του προφήτη Μιχαία, «Αλλ’ από σένα, Βηθλεέμ, πόλη της περιοχής του Εφραθά, αν και είσαι μια από τις μικρότερες πόλεις του Ιούδα, θα αναδειχθεί αρχηγός του Ισραήλ» (Μιχ. 5:1);
Πολύ καλά είπε ο προφήτης «από σένα». Από σας προήλθε και παρουσιάστηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Παρουσιάστηκε ως άνθρωπος, για να καθοδηγήσει τους ανθρώπους. Παρουσιάστηκε ως Θεός, για να σώσει την οικουμένη.
Μα τί ωφέλιμοι εχθροί που είστ’ εσείς! Τι φιλάνθρωποι κατήγοροι!
Εσείς κατά λάθος δείξατε πως το νεογέννητο της Βηθλεέμ είναι Θεός. Εσείς Τον κηρύξατε χωρίς να το θέλετε. Εσείς Τον φανερώσατε, πασχίζοντας να Τον κρύψετε. Εσείς Τον ευεργετήσατε, επιθυμώντας να Τον βλάψετε.
Τι αστοιχείωτοι δάσκαλοι είστε, αλήθεια; Εσείς πεινάτε, και τρέφετε άλλους. Εσείς διψάτε, και ποτίζετε άλλους. Πάμφτωχοι είστε, και πλουτίζετε άλλους.

Ελάτε λοιπόν να γιορτάσουμε! Ελάτε να πανηγυρίσουμε! Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής -όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού.
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχτηκε.
Η κατάρα εξαφανίστηκε.
Η αμαρτία διώχτηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.
Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη.
Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.
Όλα έγιναν ένα.
Γιατί;
Γιατί κατέβηκε ο Θεός στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ο Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό. Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη. Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός. Είναι Θεός και πήρε σάρκα. Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά και στα χέρια Του κρατάει την οικουμένη.
Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ’ αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ’ ουρανού. Μα… κι Εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν’ αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Την ημέρα εκείνη ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ησ. 19:24).
Τί λες, Ιουδαίε; Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος; Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά, και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;
Ναι. Έτσι είναι. Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν’ αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.
Τι άλλο μένει να πω;
Δημιουργό και φάτνη βλέπω… Βρέφος και σπάργανα… Λεχώνα παρθένα, περιφρονημένη. Φτώχεια πολλή… Ανέχεια πολλή…
Είδες όμως τι πλούτος μέσα στη μεγάλη φτώχεια; Ο Πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη μας. Δεν έχει ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα. Μέσα σε ταπεινό παχνί Τον έχουν αποθέσει…
Ω φτώχεια, πλούτου πηγή!
Ω πλούτε αμέτρητε, κρυμμένε μες στη φτώχεια!
Μέσα στη φάτνη κείτεσαι και την οικουμένη σαλεύεις.
Μέσα σε σπάργανα τυλίγεσαι και σπας τα δεσμά της αμαρτίας.
Λέξη ακόμα δεν άρθρωσες και δίδαξες στους μάγους τη θεογνωσία.

Τί να πω και τί να λαλήσω;
Να Βρέφος σπαργανωμένο!
Να η Μαρία, Μητέρα και Παρθένος μαζί!
Να ο Ιωσήφ, πατέρας τάχα του Παιδιού!
Εκείνη η γυναίκα, αυτός ο άνδρας. Νόμιμες οι ονομασίες, αλλά χωρίς περιεχόμενο.
Ο Ιωσήφ μνηστεύθηκε μόνο τη Μαρία, και το Άγιο Πνεύμα την επισκίασε. Έτσι, γεμάτος απορία, δεν ήξερε τι να υποθέσει για το Βρέφος: Να πει πως ήταν καρπός μοιχείας, δεν τολμούσε. Να προσφέρει λόγο βλάσφημο εναντίον της Παρθένου, δεν μπορούσε. Ούτε πάλι δεχόταν το Παιδί σαν δικό του, γιατί του ήταν άγνωστο το πως και από ποιόν γεννήθηκε.
Αλλά να, που, πάνω στη σύγχυσή του, παίρνει απάντηση από τον ουρανό, με τη φωνή του αγγέλου: «Ιωσήφ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα» (Ματθ. 1:20). Και φανέρωσε έτσι σ’ εκείνον και σ’ εμάς ότι το Άγιο Πνεύμα επισκίασε την Παρθένο.
Γιατί όμως ο Χριστός θέλησε να γεννηθεί από παρθένα, αφήνοντας αβλαβή την παρθενία της;
Να γιατί:
Κάποτε ο διάβολος εξαπάτησε την παρθένα Εύα. Τώρα ο άγγελος έφερε το λυτρωτικό μήνυμα στην Παρθένο Μαριάμ.
Κάποτε η Εύα ξεστόμισε λόγο, που έγινε αιτία θανάτου. Τώρα η Μαρία γέννησε το Λόγο, που έγινε αιτία αιώνιας ζωής.
Ο λόγος της Εύας έδειξε το δέντρο, που έβγαλε τον Αδάμ από τον παράδεισο.
Ο Λόγος της Μαρίας έδειξε το Σταυρό, που έβαλε τον Αδάμ πάλι στον παράδεισο.

Σ’ αυτόν λοιπόν, το Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

.
(Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.)

ηλ. πηγή: Η άλλη όψις

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ: καινοτομία στους νόμους της φυσικής γέννησης

Ενα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της ζωής του ανθρωπίνου γένους, ένα από τα αγιώτερα μυστήρια του Ουρανίου Πατέρα, του πανσόφου και Πανάγαθου θεού, είναι ότι η μητέρα του Χριστού «εκαινοτόμησε τους νόμους της φυσικής γέννησης». Κατά τον Αγιο Μάξιμο Ομολογητή Ο Χριστός «έλαβε ουσία πέρα από την ουσία και δημιούργησε νέα αρχή γένεσης και γέννησης διαφορερική μέσα στη φύση. Αυτή την καιτοτομία της φύσης, αυτό το μυστήριο της σωτηρίας του γέννους μας, προελάλησαν οι προφήτες και εφανέρωσε ο αρχάγγελος του Θεού στην Μαρία της Ναζαρέτ.

Το μέγα μυστήριο της υπερφυσικής φυσιολογίας του Ιησού, το ιστορικό γεγονός το οποίο απεκάλυψε ο Ουρανός προς τη Γη, προεγνώρισαν και προσκύνησαν οι μάγοι της ανατολής, εδοξολόγησαν οι στρατιές των αγγέλων, έζησαν και προσκύνησαν οι ποιμένες της Βηθλεέμ, η Ναζαρέτ, η Γαλιλαία, η Σαμάρεια, η καπερναούμ, η Τιβεριάς, ο Ιορδάνης, τα Ιεροσόλυμα και ο Γολγοθάς.

Ο Αγιος Διονύσιος ο αρεοπαγίτης αναφέρει: «’Εδειξε τη σάρκωσή Του με την υπερούσια γέννησή Του περισσότερο ακατανόητη από κάθε μυστήριο». Αυτό το μυστήριο διεκήρυξαν οι δώδεκα Απόστολοι και οι εβδομήντα μαθητές, οι παρατάξεις των Πατέρων, των μαρτύρων και των Αγίων, οι φίλοι και οι εχθροί του Θεού. Το μυστήριο το οποίο έψαλαν οι μουσουργοί και οι καλλιτέχνες. Το μυστήριον το οποίο εθαύμασαν και θαυμάζουν, εώρτασαν και εορτάζουν οι λαοί.

Την ανεξερεύνητη σάρκωση του Θεού και την γέννησή Του και ως ανθρώπου στο κόσμο. «’Εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Αυτό το μέγα της ευσεβείας μυστήριο, την Γέννηση του Ιησού Χριστού και εμείς, τέκνα «της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» του Χριστού, γιορτάζουμε, σήμερα.

Και ο Απόστολος των Εθνών παύλος, εις την πρώτην προς τιμόθεον Επιστολήν του (3.16) ονομάζει την Γέννησιν «μέγα μυστήριον». Και στην προς Εφεσίους Επιστολήν του, (3.9), χαρακτηρίζει την Γέννησιν μυστήριον «αποκεκρυμμένον από των αιώνων εις τον Θεόν, ο Οποίος εδημιούργησε δια του ιησού τα πάντα.» Επίσης, οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας μιλούν με την γλώσσα των ύμνων, τις πίστεως και της αγάπης και χαρακτηρίζουν την Γέννηση «μυστήριο μέγα, μυστήριο παράδοξο, μυστήριο ξένο» : Δηλαδή μυστήριο μεγαλειώδες, βαθύτατο, ανεξερεύνητο, άγνωστο, ανεξήγητο και ακατανόητο στον νου του ανθρώπου.

Γεγονός θαυμαστό, υπερφυσικό, Θείο, Ουράνιο. Η γέννηση του Ιησού είναι μέγα μυστήριο, ξένο και παράδοξο, γιατί ο νους του ανθρώπου μικρός και περιορισμένος δεν δύναται να εισέλθει εις τον άπειρο νου του Θεού. Δεν είναι ικανός να εξερευνήσει τα βάθη της Θείας σοφίας και γνώσης, τα οποία μόνον το Πνεύμα του Θεού γνωρίζει. Και εκείνο που μένει εις τον άνθρωπο είναι να πιστεύσει, να παραδεχθεί, να αναγνωρίσει και να ομολογήσει το ιστορικό και θαυμαστό γεγονός, την υπερφυσική του Θεού Γέννηση και ως ανθρώπου εις τον κόσμο. Να πιστεύσει, ότι «ο άναρχος άρχεται και ο λόγος σαρκούται». (‘Υμνος της Εκκλησίας). Να πιστεύσει, ότι «ο Υιός του Θεού, ο Μονογενής» χωρίς ν’αφήσει ή να χάσει την Θεότητά Του, «αλλά Θεός ων τέλειος, εγεννήθει και άνθρωπος τέλειος εν τω κόσμω»: ίνα «σώση τον άνθρωπον, ως φιλάνθρωπος». (Υμνος της Εκκλησίας).

Ιδού η μία μορφή του μυστηρίου, Η Γέννησις είναι, πρώτον, μυστήριο πίστεως. Δεύτερον, η Γέννησις είναι μυστήριο αγάπης. Ο Θεός είναι αγάπη λένε οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι Υμνογράφοι. Ο Θεός Πατήρ, λέγει ο Ιωάννης, «εξ αγάπης απέστειλε τον Υιόν Του εις τον κόσμο»(3.16).

‘Ολα τα δημιουργήματα του Ουρανού και της Γης, διακηρύσσουν συγχρόνως οι Πατέρες της Εκκλησίας, είναι αποδείξεις της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Η Γέννηση, όμως, και η θυσία του Ιησού είναι η υπερτάτη μορφή της αγάπης του Θεού προς τον κόσμο.

Το γεγονός, λοιπόν, και το μυστήριο της Γέννησης του Ιησού, η σωματική παρουσία του Θεού στο κόσμο, είναι η υπερτάτη μορφή της αγάπης Του προς τον κόσμο και προς τον άνθρωπο. Τα Χριστούγενα είναι το μέγα και ανεξερεύνητον μυστήριο.

Ιδού οι δύο κυριώτερες μορφές του μεγάλου και αγιωτάτου μυστηρίου, η πίστη και η αγάπη. Η πίστη και η αγάπη προς τον Χριστό, η αγάπη προς τον πλησίον, αυτά που λείπουν, δυστυχώς, από τις καρδιές και τις ψυχές μας.

Γι’αυτό ακριβώς, ας γίνουν έστω αυτά τα Χριστούγενα είσοδος και απαρχή για όλους εμάς σε μιά νέα ζωή, ζωή φωτισμένη με το φως της πίστης, ζωή πλουτισμένη με τα έργα της αγάπης, και τότε η χαρά των Χριστουγέννων και η ειρήνη του Θεού θα κατασκηνώσει μέσα μας.

Σας το εύχομαι με όλη μου την καρδιά και την ψυχή.

Με την αγάπη της γεννήσεως του Ιησού μας Χριστού,
Νικόλαος Λ. Μωραίτης, Ph.D.
Καλιφόρνια 2013

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ»

Του Σεβ. Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ | ROMFEA.GR

Μέ αὐτή τή σύντομη φράση τοῦ ὑμνογράφου μᾶς ἀναγγέλλει ἡ Ἐκκλησία μας τό χαρμόσυνο γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου καί μᾶς προτρέπει νά δοξάσουμε τόν Θεό γιά τήν ἄκρα συγκατάβασή Του νά γίνει ἄνθρωπος καί νά κατασκηνώσει ἀνάμεσά μας.
«Χριστός γεννᾶται δοξάσατε» ἀντηχεῖ σέ ὅλους τούς Ἱερούς Ναούς. «Χριστός γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεέμ τῇ πόλει» ψάλλουν τά παιδιά. «Χριστός γεννᾶται
δοξάσατε» ἐπαναλαμβάνουμε καί μεῖς μέ τήν προτροπή νά μελετήσουμε τήν σύντομη αὐτή φράση, καί νά ἀνακαλύψουμε τά νοήματά της.

Χριστός. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ Χριστός; Εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος πού προανήγγειλαν οἱ Προφῆτες καί προεκήρυξαν οἱ Πατριάρχες.
Εἶναι κατά τούς προφητικούς λόγους «ὁ μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ θαυμαστός Σύμβουλος, ὁ Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης» (Ἡσαΐου θ΄ 6), «ἡ ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί καί τό ἄνθος ἐξ ὀσφύος τοῦ Δαυΐδ» (Ἡσαΐου ια΄ 1).
Ἐκεῖνος πού ἀνέμεναν οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων, ὁ «κάποιος Θεός» τοῦ Πλάτωνος πού θά μᾶς διδάξει πῶς νά συμπεριφερόμαστε πρός τούς ὁμοίους μας καί θά σηκώσει ἐπάνω Του τούς πόνους μας. Ἐκεῖνος γιά τόν Ὁποῖο ὁ Ἄγγελος εἶπε στούς Βοσκούς τῆς Βηθλεέμ: «Εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην... ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Κύριος» (Λουκᾶ β΄, 11).
Ὁ Χριστός εἶναι ὁ χρισμένος ἀπό τόν Θεό Πατέρα σωτήρας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὁ Ἐμμανουήλ (Ματθαίου α΄, 23) πού θά μείνει μαζί μας μέ τή Χάρη Του καί τίς εὐεργεσίες Του.
Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Τρισυποστάτου Παναγίας Τριάδος, ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, πού ἔλαβε σάρκα στά καθαρά καί ἀκηλίδωτα σπλάγχνα τῆς ταπεινῆς κόρης τῆς Ναζαρέτ, τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας.
Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ ἀληθινός Θεός, ὁ τέλειος Θεός, πού γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο.
Ὁ Χριστός εἶναι «ὁ χαρακτήρ τῆς ἀϊδιότητος τοῦ Πατρός» πού κατέρχεται στή γῆ μέ μορφή δούλου γιά νά κατασκηνώσει ἀνάμεσά μας. Εἶναι «ὁ πλήρης χάριτος καί ἀλήθειας» (Ἰωάννου α΄ 14) καί «ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ πάντες ἡμεῖς ἐλάβομεν» (Ἰωάννου α΄ 16). Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός, πού γεννᾶται «ἐν Βηθλεέμ τῇ πόλει».
Γεννᾶται. Ἐνσαρκώνεται, λαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, γίνεται ἄνθρωπος, ὅμοιος μέ μᾶς. Ὁ ἄχρονος Υἱός τοῦ Πατρός γεννᾶται ἐν χρόνω.
Ἐκεῖνος πού ὡς Θεός δέν ἔχει οὔτε ἀρχή οὔτε τέλος «ἄρχεται» ἀρχίζει νά ὑπάρχει ὡς ἄνθρωπος. Ἐκεῖνος πού ὡς Θεός ἔχει θρόνο τόν οὐρανό καί ὑποπόδιο τή γῆ γεννᾶται ὡς ἄνθρωπος μέσα σέ ἕνα ρυπαρό σπήλαιο, ἀνακλίνεται μέσα σέ μιά φάτνη. Ἐνδύεται τήν ἀνθρώπινη φύση χωρίς νά παύσει νά εἶναι ὁ Θεός.
Εἶναι Θεάνθρωπος. Εἶναι τέλειος Θεός καί γίνεται τέλειος ἄνθρωπος.
Παράδοξο καί ξένο μυστήριο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου! Ὅσο καί νά προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τό λογικό του νά ἐξιχνιάσει τό μυστήριο τῆς θείας ἐνσαρκώσεως εἶναι ἀδύνατο νά τό κατορθώσει. Πῶς μπορεῖ τό λογικό νά ἀποδείξει καί νά μᾶς πεῖ: Πῶς ἔγινε ἡ σύλληψη τοῦ Θεοῦ Λόγου;
ΙΙῶς ὑπάρχει γένηση σαρκός ἄνευ σπορᾶς; Πῶς ὁ καθαρός βαπτίζεται, ὁ ἀσθενῶν χαρίζει δύναμη, ὁ πεινῶν τρέφει τούς ἄλλους, πῶς ὁ πάσχων χαρίζει ἰάματα, ὁ θνήσκων ζωοποιεῖ; καί τό σπουδαιότερο ὅλων: Πῶς ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος;
Πῶς ὁ Ἰησοῦς πού εἶναι Θεός κατά φύση γίνεται κατά φύση ἄνθρωπος; Σέ αὐτά ὅλα μόνο οἱ προβολεῖς τῆς πίστεως ρίχνουν κάποιο φῶς, πού μᾶς ἀναγκάζει νά σκύψωμε καί ταπεινά νά προσκυνήσουμε «τόν ἀνακλινόμενον σήμερον ἐν φάτνῃ ».
Γιά ποιό λόγο ὁ ὑμνογράφος χρησιμοποιεῖ τόν ἐνεστῶτα «γεννᾶται» κι ὄχι τόν ἀόριστο «ἐγεννήθη»; Γιατί δέ λέγει: «Χριστός ἐγεννήθη δοξάσατε»;
Γιά νά δείξει ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ συμβαίνει στό παρόν μυστικά γιά μᾶς. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς πού θά ἀκούσει «Χριστός γεννᾶται» νά σκεθφεῖ μιά γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέσα του.
Τώρα, αὐτή τή στιγμή ὁ Χριστός γεννᾶται. Σάν νά λέγει στόν καθένα μας: Τώρα παρευθύς μήν ἀργεῖς, ἑτοίμασε τό σπήλαιό σου, τήν ψυχή σου.
Διῶξε ἀπό μέσα ξελογιασμούς, ἀπερισκεψίες, ἁμαρτωλές σκέψεις, κακές ἐπιθυμίες καί εὐπρέπησε τήν ψυχή σου. Ὑψώσου ἀπό τή γῆ καί ἀπό τά γήϊνα γιά νά δώσεις τήν ἀγάπη σου ὁλόκληρη σέ Ἐκεῖνον πού κατεβαίνει τώρα στήν γῆ γιά σένα.
Ἄν δέν ἔχεις τίποτε ἄλλο νά Τοῦ προσφέρεις γιά δῶρο, ὅπως οἱ Μάγοι καί οἱ Ποιμένες βγάλε ἀπό πάνω σου τά σφάλματά σου, τίς ἐλλείψεις σου, τίς ἁμαρτίες σου καί πρόσφερε αὐτά.
Θά τακτοποιήσεις ἔτσι τό κατάλυμά σου καί θά εἶναι ἕτοιμο γιά τή φιλοξενία τοῦ Ἐρχόμενου. Μήν ἀργεῖς καί μήν ἀναβάλεις. Τώρα Χριστός γεννᾶται. Τώρα ὑποδέξου Τον στή φάτνη τῆς ψυχῆς σου.
Προσοχή ἐφ’ ὅσον δέν εἶναι ἐπιτρεπτό ὁ μή καθαρός νά προσεγγίσει τόν καθαρό κατά «μή καθαρῷ καθαροῦ ἐφάπτεσθαι οὐ θεμιτόν», ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει «Καθαρτέον, πρῶτον ἑαυτόν, εἴτα τῷ καθαρῷ προσομιλητέον» (Λόγος Κ΄, Περί δόγματος, ἤτοι περί θεολογίας, καί καταστάσεως ἐπισκόπων, ἤ κατά ἐπισκόπων, PG 35, 1069).
Πρῶτα νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας κι ἔπειτα νά πλησιάσουμε τόν Καθαρό. Νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας δηλαδή τήν συνείδησή μας, μέ τήν ταπείνωση, μέ τή μετάνοια καί προπάντων μέ μιά καλή χριστουγεννιάτικη ἐξομολόγηση. «Λούσασθε καθαροί γενέσθαι » φωνάζει ὁ μεγαλοφωνότατος (Ἡσαΐου α΄ 16).
Δ ο ξ ά σ α τ ε. Δοξάσατε πρῶτα τόν Θεό Πατέρα πού εὐδόκησε νά στείλει τό μονογενῆ Υἱό Του στόν κόσμο γιά τήν ἐξαγορά μας, γιά νά γίνει «λύτρο ἀντί πολλῶν» (Ματθαίου κ΄ 28).
Δοξάσατε τόν Θεό πού δέχθηκε τήν δέηση τῶν ἐκλεκτῶν Του, εἰσάκουσε τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς τους κι εὐλόγησε τίς προσδοκίες τους.
Δοξάσατε τόν Θεό μαζί μέ τούς Ἀγγέλους τῆς Βηθλεέμ ἐπαναλαμβάνοντας τόν ὕμνο: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» (Λουκᾶ β΄ 14). Δόξα στόν Παντοδύναμο Θεό, πού βρῆκε τόν ὑπερφυῆ τρόπο τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Δόξα σ’ Ἐκεῖνον πού κατοικεῖ στά οὐράνια, Θεό Πατέρα, πού ἔδειξε τέτοια φιλανθρωπία κι ἀγαθότητα γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, πού δέν ἔδειξε γιά τούς ἐπαναστάτες ἀγγέλους.
«Χριστός γεννᾶται δοξάσατε». Δοξάσατε, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό Λόγο τοῦ Πατρός, πού δέχεται νά λάβει μορφή δούλου, νά ἐνσαρκωθεῖ γιά νά λυτρώσει τό ἀνθρώπινο γένος. Δοξάσατέ Τον σήμερα πού βλέπετε μέ τά μάτια τῆς πίστεως νά κεῖται σάν βρέφος σπαργανωμένο στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.
Δοξάσατε ἀναγνωρίζοντάς Τον Σωτήρα, Λυτρωτή κι Εὐεργέτη.
Σωτήρα, γιατί μᾶς ἔσωσε ἀπό τή δουλεία τοῦ διαβόλου. Λυτρωτή, γιατί μᾶς ἐξηγόρασε μέ τό πολύτιμο αἷμα του, ἐπάνω στόν σταυρό (Πρός Κολοσσαεῖς α΄, 20). Εὐεργέτη, γιατί μᾶς ἔδωσε τά ἐξαγιαστικά μυστήρια κι ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία γιά νά συνεχίσει τό ἔργο Του.
Δοξάσατε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἐπεσκίασε μέ τήν παντοδύναμη Χάρη Του τήν Παρθένο Μαρία καί τήν ἀνέδειξε Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Δόξα στήν ἐξαγιαστική δύναμί Του, πού ἄφησε τήν Θεοτόκο πρό τοῦ τόκου, κατά τόν τόκο καί μετά τόν τόκο, Παρθένο.
Τιμή καί αἶνος σ’ Αὐτό πού ἦλθε μέ τή μορφή περιστερᾶς νά μαρτυρήσει τήν θεότητα τοῦ βαπτιζομένου Ἰησοῦ Χριστοῦ (Ματθαίου γ΄, 13-17) καί μέ τή μορφή πυρίνων γλωσσῶν (Πράξεων β΄, 1-13) νά ἐπισφραγίσει τό ἔργο τοῦ Ἐμμανουήλ, τήν Ἐκκλησία.
«Ὁ Πατήρ εὐδόκησεν· ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο· καί ἡ Παρθένος ἔτεκε, Θεόν ἐνανθρωπήσαντα· Ἀστήρ μηνύει· Μάγοι προσκυνοῦσι· Ποιμένες θαυμάζουσι· καί ἡ κτίσις ἀγάλλεται» (Στιχηρό ἰδιόμελο τῶν Αἴνων τῶν Χριστουγέννων)
Χριστός γεννᾶται δοξάσατε!