Άνθρωπος ΤΙΣ ην πλούσιος και πάλι την ενάτη Κυριακή, σε δεκαπέντε μέρες: ανθρώπου ΤΙΝΟΣ πλουσίου!
Και απέθανε ο πλούσιος και ετάφη!
Δύο άνθρωποι χωρίς όνομα, ανώνυμοι , άγνωστοι, άξιοι περιφρόνησης.
Κάποιοι των ανθρώπων. Χωρίς ονοματεπώνυμο.Χωρίς πρόσωπο. Καθότι υπόδουλοι εαυτού. Καθότι ξένοι και ά γ ν ω σ τ ο ι στον Κύριο.
Για τον ένα ο ευαγγελιστής λέει πώς πέθανε και θάφτηκε και ούτε καταδέχεται να πεί πού κατέληξε. Ο άνθρωπος σάρκα, ως σάρκα παρουσιάζεται.. στον τάφο καταλήγει.Για τον Λάζαρο, δεν ενδιαφέρεται αν έμεινε άταφος ή θάφτηκε. Μας λέει πήγε στην αγκαλιά του Θεού. Ο άνθρωπος του Θεού στον Θεό πάει, εκεί πού ήταν προ θανάτου εκεί είναι η ροπή και η κατάληξη του.
Τον δε δεύτερο τον ονομάζει τρελό, άφρονα.Οι τρελοί δεν έχουν πρόσωπο. Είναι κραυγές και μάσκες χωρίς συνείδηση!
Ω ανθρώπινες τιμές και λαμπρά ονόματα! Ω φήμη κούφια και ανούσια!
Πόσο μάταια και πρόσκαιρα πράγματα!Κενή η δόξα!Η υστεροφημία ανύπαρκτη.
Την εορτή διαδέχεται θρήνος και αρές και αφάνεια!
Κρότοι και πυροτεχνήματα πού θα σβήσετε σε μια στιγμή και δεν θα σας μνημονεύει κανένας.
Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο και άρα χωρίς όνομα.
Άνθρωποι πού φωτίζεστε απο φακούς και φώτα τεχνητά! Άνθρωποι πού υποστασιοποιείστε στα κολακευτικά εγκώμια των φθονερών και των δούλων και των σαχλών!
Ανθρωποι του θεάματος και της επιφανείας! Από την πορφύρα και τον οίνο του στρηνιασμού στην γύμνια και την μοναξιά και την οδύνη της δίψας! Και συν τοις άλλοις να σε καταρώνται οι μέχρι χτες συνδαιτημόνες σου! Ω αθλιότητα και συμπάθεια για το ανθρώπινο γένος!
Αυτός πού δίνει όμως και προσφέρεται και σε τούτη την ζωή και στην άλλη το όνομα του μένει ανεξίτηλο, μνημονεμένο και αθάνατο!
Ενώπιον του Θεού και ενώπιον των ανθρώπων!
Και κυρίως και δη ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
Κάποιος θα πεί πώς ταλανίζουμε τους πλούσιους. Πώς είμαστε κοινωνιστές από φθόνο!
Καν ο πλούτος δεν είναι αμαρτία από μόνος του, οι πλούσιοι όμως, ζούν μεγαλύτερους πειρασμούς
από αυτόν πού αρκείται στα απλά , στα λίγα στα αναγκαία.
Δεν πρέπει να έχουμε χαιρεκακία και φθόνο για την κατάληξη μερικών πλουσίων, ούτε να βλέπουμε το αυριανό ευαγγέλιο σαν μανιφέστο κοινωνικό. Ο πλούτος είναι άψυχο και ουδέτερο πράγμα. Η διαχείριση του μπορεί να τον κάνει ευλογία ή κατάρα.
Ο Λάζαρος ήταν ένας μάρτυρας πού δεν πεθύμησε την θέση του πλουσίου, αλλά ούτε γόγγυσε.
Δυστυχώς και ανάμεσα στους φτωχούς υπάρχει κακία και φθονος. Γι αυτό ορίζουμε την πενία ως κακό πού χρήζει θεραπείας. Γιατί είναι γεννήτρια της δουλείας, της κλοπής, της πορνείας, της απελπισίας, της απιστίας. Γι αυτό και ο Λάζαρος είναι το π α ρ ά δ ε ι γ μ α πού αφορά τους περισσοτέρους.
Γιατί δεν υπέκυψε!
Αλλωστε οι πλούσιοι είναι λίγοι. Οι πτωχοί πολλοί! Στον Λάζαρο ας επικεντρωθούμε για λίγο.
Δεν φιλοσοφούνε όλοι την ζωή. Η φτώχεια επίσης μπορεί να είναι κατάρα ή ευλογία. Οι υπεραπλουστεύσεις είναι πάντα επικίνδυνες. Το διακύβευμα της αυριανής παραβολής δεν είναι η κατανομή του πλούτου και η μεταφυσική κατάληξη της αστικής και της εργατικής τάξης.
Είναι η διαχείριση του ε ν δ ι α φ έ ρ ο ν τ ο ς και της α δ ι α φ ο ρ ί α ς απέναντι στον αδελφό, η ιεράρχηση της ζωής και των αξιών!
Η παραβολή είχε στόχο τους φαρισαίους, είχε στόχο την οικονομία, δηλαδή την διαχείριση του πλούτου. Δεν είναι αυτονόητη εύνοια του Θεού , ούτε αιτία κομπασμού.Οι φαρισαίοι είναι τόσο αξιοθρήνητοι τελικά όσο και αυτοί πού τους φθονούν. Δραματική αλήθεια πού δύσκολα την δεχόμαστε!
Ο πλούσιος της παραβολής φρόντιζε να είναι ευπρόσωπος στους ανθρώπους οι οποίοι τον μακάριζαν για την ευμάρεια και την υλική του ευτυχία.
Ενώ σε αντίθεση με το τί νόμιζε ο μέσος θρησκευτικός άνθρωπος της Ιουδαίας για την ευλογία του πλούτου,από φαρισαϊκό δόγμα και προκατάληψη, θεωρούσαν τον δίκαιο και λεπρό Λάζαρο καταραμένο και αμαρτωλό για την κατάσταση του.
Φανταστείτε πόσο σκανδάλισε ο Χριστός τους ακροατές της παραβολής όταν είπε πώς ο λεπρός και φτωχός, πού κατά τους ιουδαίους εθεωρείτο στιγματισμένος πήγε στον Παράδεισο, ενώ ο "ευλογημένος" πλούσιος στον Άδη.
Άλλα τα μέτρα των ανθρώπων και άλλα του Θεού.
Η καταραμένη ανθρωπαρέσκεια, η τυφλή συνείδηση, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα λόγια και οι πράξεις οι θεατρικές,ο συρμός και η ετικέτα. Τα στάνταρ των ανθρώπων.
Πόσο διαφορετικά από αυτό πού μας ζητάει ο Χριστός.
Καθαρότητα πνευματική και όχι εξωτερική....
Η μνήμη του θανάτου είναι θεϊκό δώρο.
Αν το εκλάβεις στην ορθή του διάσταση , σε κάνει να εκτιμάς την ποιοτική ζωή και την πνευματική της διάσταση, μέσα από τα πιό απλά πράγματα , τα πολυτιμότερα πράγματα και να δίνεις ιερότητα και σημασία στην κάθε στιγμή πού περνά και δεν επανέρχεται, να δίνεις σπουδαιότητα και σημασία σε κάθε πρόσωπο ή γεγονός πού αντιμετωπίζεις. Η μνήμη θανάτου έχει στο κέντρο την αγάπη για την αξιοποίηση μιας ζωής καθώς της πρέπει να βιωθεί. Μην ξεφτιλίζετε την ζωή σας. Είναι ανεπανάληπτη και ανεπίστρεπτη. Το life style είναι εξαιρετικά δικτατορικό και καταναγκασμός. Μην το απαιτείτε και μην το επιβάλετε στους ανθρώπους, γιατί η ζωή τους είναι μία και συχνά πολύ λίγη και βραχειά. Κανένας δεν θέλει να ζήσει σαν πίθηκος. Κανένας δεν θέλει να πεθάνει με πειραματισμούς ζωής. Ο άνθρωπος από την φύση του γνωρίζει τί να εκτιμήσει αν τον αφήσεις ανεπηρέαστο. Κάτι τέτοια είναι σπαρμένα από τον Θεό.Ας μην τα κρύβουμε κάτω από τόνους λάσπης και φτιασιδιών.
Τέλος , μας διδάσκει την μετάνοια μέσα από την παρουσίαση της τραγικότητας του ανθρώπου.
Το χάσμα της αδιαφορίας και της σκληροκαρδίας, η απροθυμία να εξομαλυνθούν κοινωνικές ανισότητες, ο διά την σάρκα βίος, η ανεμελιά του πλουσίου μπροστά στο δράμα του Λαζάρου, η μεταθανάτια κατάληξη και των δύο, η φοβερή οδύνη και κόλαση του αδιάφορου, η ανάπαυση του υπομονετικού μάρτυρα, η μνήμη θανάτου,ο νεκρικός διάλογος μεταξύ του Αβραάμ και του κολασμένου, η επισήμανση ότι η Γραφή δόθηκε αλλά περιφρονείται από αυτούς πού δεν θέλουν να σωθούν, αναπαριστούν την παραβολή αυτή σε φοβερή και τρομερή πραγματικότητα, πού κατανύγει όποιον ακόμα έχει ψυχή και καρδία.
Η πραγματικότητα αυτή ξετυλίγεται γύρω μας, αφορά εμάς τους ιδίους.
Ο βίος βραχύς, ο τάφος ανεωγμένος, ο θρήνος πολύς, τα ώτα κλειστά, η ειδωλολατρία του εγώ επικρατούσα θρησκεία, η περιφρόνηση της αιώνιας κατάληξης αξία σκεπτομένου ανθρώπου, τα χάσματα μεγάλα, επικούρειος βίος,εγκλήματα στο περιθώριο της κοινωνίας, κραυγές χωρίς ανταπόκριση, μουσικές και πανηγύρεις πού σκεπάζουν οιμωγές των κολασμένων του βίου, λαμπρές πορφύρες πού θαμπώνουν το μάτι για να μην βλέπει την γύμνια, πληγές πού γλείφουν προνομιούχοι σκύλοι,μετάνοια μηδενική, κακισμός του Θεού, καλός ό άνθρωπος, κακός ο Θεός, αφροσύνη παγκόσμια, ανθρωπότητα ώρα μηδέν!
Αν σήμερα δεν ακούσουμε το Ευαγγέλιο και δεν το εγκολπωθούμε, πάμε χαμένοι...
