Ο Ιερός Ομολογιακός όρκος και ο εφάμαρτος ανίερος όρκος
Κατ΄αρχάς, ας πάρουμε τα πράγματα, όσο μπορούμε απλά βήμα-βήμα για να αποφευχθούν οι μόλις πρόσφατες φλυαρίζουσες «ορκολόγιες» συζητήσεις και συγχύσεις, στις οποίες συγχέουν τα ασύγχυτα, καθότι μας τις δημιούργησαν ως μη ώφειλαν, μερικοί Οικουμενιστές Ιεράρχες, μιά χούφτα «μεταπατερικών θεολόγων», άλλοι ανεγκέφαλοι δημοσιογράφοι, και άλλοι διάφοροι αθεολόγητοι αστοιχείωτοι-“ex protestant”-φλυαρολόγοι κ.λπ., εξάπαντος του νύν τραγικές φυσιογνωμίες, προτεσταντόπληκτοι!
Ποίο να είναι άραγε, το κοινό σημείο και οι κοινές συνισταμένες, όλων αυτών των φλυαρολογούντων, που καταφέρονται με άκριτο, παράλογο, κυρίως αδιάκριτο φανατισμό, κατά του θρησκευτικού Ομολογιακού όρκου;
Ρωτήστε τους παρακαλώ πολύ, να σας εξεφράσουν την Ορθόδοξη Πατερική θέση και γνώμη της Εκκλησίας μας (και όχι τη δική τους γνώμη, έχει μείζονα σημασία το σημείο αυτό!) περί του αιρετικού Φραγκολατίνικου («Ρωμαιοκαθολικισμού» ή και Παπισμού) και περί του κακόδοξου Λουθηροκαλβινιστικού (Προτεσταντισμού), εξάπαντος του μή Ορθοδόξου Οικουμενισμού (=«Οικουμενική Κίνηση»)...! Ρωτήστε τους επίσης, να σας εξεφράσουν την γνώμη τους, για την «Θεωρία της Εξελίξεως», ή άλλως πως την λεγάμενη πιθηκοδημιουργία του ανθρώπου! Σ΄αυτό το σημείο να δείτε και να θαυμάσετε(!) την «Πατερική» και προτεσταντόπληκτο κοιλιόπνευστο ερμηνεία(;) των...! Μην παραλείψετε να μάθετε και την γνώμη τους, για τον διάσημο συγκρητιστή και master-Chef του Οικουμενισμού, τον
αντιχριστο-λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη, Αδαμάντιο Κοραή και μασονόπληκτο Παπανούτσο... οι οποίοι, θα έπρεπε να ήταν Ιεροσυνοδικά αφορισμένοι, την σήμερον, για τα όσα εωσφορικά κακόδοξα και μυθομανικά-βλάσφημα, εξέφραζαν, διά της αλόγου-λογοτεχνικής και αθλιο-φιλοσοφίζουσας σατανικής γραφίδας των...!
Θα έχει “μεγάλη πλάκα”, δυστυχώς, και τεράστια τραγέλαφο η όλη υπόθεση, με τις όποιες τυχούσες, «ουδετερόθρησκες» και άθεο-θεολογικές(sic) απαντήσεις των, των εν λόγω «αγνωστικο-γνωστικών» θολό-θεολογούντων!
-Οδεύομεν τώρα, προς το κατ΄εξοχήν ζήτημα του προβληματισμού μας.
 |
-Η ΘΕΟΜΠΑΙΞΙΑ ΤΩΝ "ΙΕΡΩΝ ΘΕΣΜΩΝ" ΠΥΡΟΒΟΛΕΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ!
-Εάν είχε τον Θεό του, ο αξιότιμος πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας
θα όρκιζε έναν ορκιζμένο άθεο για Πρωθυπουργό;
-Εξαρτάται πάντοτε, ποιόν θεό λατρεύει, ευχόμενοι όχι τον θεό της Μασονίας ΜΑΤΣ...! |
Ο Καθηγητής της Γλωσσολογίας κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης στη λέξη “όρκος”, μας περιγράφει ό,τι είναι [1]: «η επίσημη υπόσχεση που δίνει κανείς ότι θα κάνει κάτι (συχνά επικαλούμενος τον Θεό ή κάτι απολύτως σεβαστό)»...! Κρατείστε εδώ, φίλοι μας αναγνώστες, το: «ή κάτι απολύτως σεβαστό». Στο λεξικό ρημάτων τώρα, της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας στο ρήμα [2]: «ὄμνυμι και ὀμνύω»(=ορκίζομαι) ως συνώνυμο φέρει την λέξη «ὁρκίζω» και γιά αντίθετο τη λέξη «ἐπιορκῶ»...! Άρα, το αντίθετο του ορκίζομαι είναι η επιορκία, κρατήστε και εδώ, την δευτέρα λέξη... την επιορκία! Φυσικά, θα πρέπει επειδή είναι και ηθικο-λογικό το θέμα των πολυποίκιλων ορκωμοσιών, θα πρέπει να δούμε και το τί εκφράζουν οι διάφοροι θεολόγοι, Καθηγητές, της επιστήμης της Ηθικής εκ των Θεολογικών μας Σχολών στο συγκεκριμένο αγκαθερό πρόβλημα...
Ο ορισμός που δίδει, για τον όρκο, ο Καθηγητής της Ηθικής κ. Γεώργιος
Μαντζαρίδης, στον δεύτερο ακαδημαϊκό τόμο της “Χριστιανικής Ηθικής” του, αναφέρεται ό,τι ο [3]: «Ὅρκος εἶναι ἡ ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ ἤ κάποιου ἱεροῦ προσώπου ἤ πράγματος γιά τήν ἐπικύρωση τῆς ἀλήθειας κάποιας διαβεβαιώσεως ἤ τῆς εἰλικρίνειας κάποιας ὑποσχέσεως. Ὁ ὁρκιζόμενος ἐπικαλεῖται συχνά καί κατάρες ἐναντίον του ἤ ἐναντίον προσφιλῶν προσώπων γιά τήν περίπτωση...», άρα συγκρίνοντας και συνδέοντας λογικά, τον λεξιλογικό ορισμό του κ. Μπαμπινιώτη μαζί με τον ηθικολογικό ορισμό του κ. Μαντζαρίδη, έχουμε ορκωμοσίες του τύπου, διά α΄.) επίσημων ή και β΄.) ανεπίσημων όρκων και υποσχέσεων, στις εξής περιπτώσεις:
1η. εις το Όνομα του Ακτίστου αληθινού Τριαδικού Θεού!
2η. εις το όνομα κάποιου «ιερού προσώπου» (ισχυρώς και πολύ πιθανόν, πέραν της Ορθοδόξου σημασίας και εννοίας, φαίνεται πως εδώ ο θεολόγος κ. Μαντζαρίδης, μπορεί κάλλιστα, να το εννοεί και με την ανεξίθρησκη έννοια...), άρα δεν μπορούμεν ποσώς, να απορρίψουμεν, ότι δεν υπονοεί εμφανώς και την ορκωμοσία εις το όνομα, και των κτιστών «ιερών προσώπων»...!
3η. Καθότι, μας το ξεκαθαρίζει στην άμεση συνάρτηση της φράσεως, στα περί όρκου, εις το όνομα και ενός ακόμη «πράγματος», ενώ ο κ. Καθηγητής της λεξικολογίας, κάνει εμφανέστατη αναφορά και αυτός, περί ενός «κάτι απολύτως σεβαστό», δηλαδή κάτι άλλου, πέραν και εκτός του Τριαδικού Θεού!
 |
| ΠΗΓΗ: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ |
[Εμφανώς, τα πράγματα, και γενικά οι ιδέες, πρόκειται περί δημιουργημένων πραγμάτων και εννοιών, ή κτιστών ειδών, ή και κτιστών ενεργειών, μιάς και στην Πατερική Θεολογία έχομεν την σαφέστατη και Θεόπνευστη διάκριση,των κτιστών από των Ακτίστων ενεργειών, στις οποίες ενέργειες, δεν υφίσταται σύγχυση ή σύγκρηση, καθότι μεταξύ Ακτίστου Ουσίας Του Θεού και του κτιστού κόσμου, δεν υπάρχει σύγχιση, ή και ανάμιξη, μιάς και ο Τριαδικός Θεός συν-μετέχει, και συν-μετέχεται υπό τη κτίση, διά των Ακτίστων ενεργειών Του, άρα εμφανώς θεολογικά, ο συνειδητός και ενεργά πιστός, εξάπαντος Ορθόδοξος Χριστιανός, ορκιζόμενος εις τον Άκτιστο Θεό, ορκίζεται εις το Υπερκόσμιο και Απόλυτα μοναδικό υπέρ πάν Όνομα, της Αγίας Τριάδος! Δηλαδή ο ορκιζόμενος πιστός, ορκίζεται και υπόσχεται ομολογιακά, μιάς και ομολογεί τον Άκτιστο Τριαδικό Θεό, πράγμα που δηλώνεται αυτοστιγμή και απερίφραστα σε ειδικά εξαιρετικές και πολύ σπάνιες περιπτώσεις, άνευ και μακράν εκ των στείρων και α-νόητων, ή και δυσ-νόητων δογματισμών, καθώς και των πολυποίκιλων ημιμαθών (εξάπαντος αμαθών!Το εννοώ απόλυτα!), από τις ηλίθιες και αντίθεες ιδεοληψίες των απολυτοτήτων, του γράμματος, της οποιασδήποτε Χριστολογικής εντολής, καθότι υπάρχουσιν, αυτόκλητοι ιδεολόγοι φωστήρες και σωτήρες, εξάπαντος ρασοφόροι νομολόγοι (αντί χαρισματικοί Θεολόγοι, ως όφειλαν να είναι!), δηλαδή de facto λυκοποιμένες, ερμηνευτές και παρερμηνευτές της εν Χριστώ νομοθεσίας, λόγω του ό,τι, δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει, ότι οι Θεαρχικές εντολές είναι φάρμακα και οδηγίες προς θεραπεία, των υπό θεραπεία ελεύθερα προσερχομένων ασθενών-πιστών εν τη Εκκλησία, και όχι απαρέγκλιτες ή και απαράβατες νομοθεσίες, οι οποίες ερμηνεύονται φαρισαϊκώς, με νομικίστικα και δικανικά μη ιεροκανονικά μεθοδολογήματα, γεγονός το οποίο, αφήνεται ως ισχυρό το ενδεχόμενο, ο εν λόγω Ορθόδοξος Τριαδολογικός, θρησκευτικός όρκος, να είναι αναντίλεκτα και σαφέστατα ακόμη ένα..., φάρμακο, στην εν Χριστώ ζωή, εάν και εφόσον συμφωνεί και η Εκκλησία...! Όλα τα άλλα είναι φρικαλέες κακοήθειες! Συμφωνεί, όμως η Εκκλησία;]
Για να ορκίζει όμως, η Ορθόδοξος Εκκλησία, και με ειδικό τυπικό να στέφει επί 11 αιώνες, Θεοπρόβλητους και Θεοστήρικτους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, δηλαδή Πολιτικούς Άρχοντες, την Σύγκλητο, τον φιλόχριστο στρατόν, εις την Νέα Ρώμη, και να συνεχίζει μετά το τραγικό 1453, η ίδια Εκκλησία, να ορκίζει τους ήρωες της Πίστεως και της Πατρίδος Φιλικούς, πρό του 1821 ίνα ετοιμαστεί το ποθούμενον, καθώς επίσης όρκισε και τον Πρώτο Μεταβυζαντινό Ηγέτη και Κυβερνήτη των Ρωμηών-Ελλήνων Νεομάρτυρα και άγιο Πολιτικό Ιωάννη Καποδίστρια(1828),
σημαίνει, ότι τα περί δήθεν εισαγωγής του όρκου εν Ελλάδι, εκ της Βαυαροκρατίας και εκ της Δύσεως, είναι χοντροκομένα ή και λεπτεπίλεπτα παραμυθάκια της Χαλιμάς και εξάπαντος έωλα αναιμικά επιχειρήματα κ.λπ., μιάς και δεν αμφιβάλλει κανείς, ότι απ’τη μία λάβαμεν πάμπολλα κακόδοξα και αιρετικά συστήματα, εξ αυτών των “Φωταδιστών” Δυτικών... ακόμη και στα περί των Νεοελληνικών όρκων..., όμως παρ΄όλα αυτά, δεν δύναμαι να εννοήσω ακόμη, που έγκειται η σφοδρή κακοδοξία και το εφάμαρτον των Ορθοδόξων Ελλήνων Πολιτικών Ηγετών μας, να ορκίζονται ομοθυμαδόν υπό της Ορθοδόξου Μητέρας Εκκλησίας των, και να ομολογούσιν την Ορθόδοξη Ευαγγελική Πίστη των, εις το Ορθόδοξο Όνομα της Αγίας Τριάδος η οποία είναι(καλώς ή κακώς!) η Ανωτέρα Αρχή του εν Ελλάδι Συντάγματος και του ιερού Ορθοδόξου Ευαγγελίου!(;;;) Πιθανότατα, οι ταγοί της Διοικούσας, Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα έπρεπε, αν ήθελαν να ορθοτομούσιν τον λόγο της αληθείας και να είναι σοβαροί εν Χριστώ γνήσιοι Ποιμενάρχες, να έστρεφαν τα «απολογητικά πυρά» [4] των, κατά των εωσφορικών και κακόδοξων, εξάπαντος αθεϊστικών όρκων ή υποσχέσεων ή διαβεβαιώσεων, κατά των εφάμαρτων εωσφορικών όρκων «μέχρι θανάτου» [5], εκείνων των Σατανόπληκτων Μασονικών Στοών! Φαίνεται, μέχρι στιγμής πως, ότι μόνο ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, έχει τέτοιες ιδιαίτερες ευαισθησίες, μαζί με την Ιερά Σύναξη Κληρικών και Μοναχών, καθότι έχει εντοπίσει σχεδόν 20 Μασονικές στοές εντός της επαρχίας του και προσπαθεί με κάθε δίκαιο, έννομο και ποιμαντικό τρόπο να τις εκριζώσει δια παντός(!)..., ενώ πολλοί άλλοι φλυαρούντες συν-αδελφοί του, αγρόν ηγόρασαν επί τούτου...!
Το θέμα μάλλον, θα έπρεπε, και θα πρέπει να είναι, αν θέλουμε να μετέχουμε της Πατερικής Θεοφόρου διακρίσεως [6]: Ποιοί, και τί όρκοι είναι, οι μη εφάμαρτοι, οι ιεροί και οι ομολογιακοί;! Και ποιοί είναι οι ανίεροι, οι κακόδοξοι και οι διαβολικά εφάμαρτοι;! Και όχι το θέμα να εστιάζει, στην ακραία απολυτοποιήση των Θεανθρώπινων εντολών, πράγμα που εξάπαντος εφιστά, ακόμη μία ισχυρά αδιακρισία και αλγεινή κακοδοξία! Πράγμα το οποίο, μπορεί κάλλιστα, να αποσαφηνίσει η Εκκλησία εν αγίω Πνεύματι, ή και ένας Θεοφόρος Πατήρ εν αγίω Πνεύματι, μιάς και ο κάθε Θεοφόρος Πατήρ, εις την ιδικήν του εποχή, προσθέτει και ερμηνεύει τους προηγούμενους Αγίους και Θεοφόρους Πατέρες, παραθέτοντας λιθαράκια θεολογίας, εις το Θεανθρώπινο οικοδόμημα της Εκκλησίας! Εκτός κι΄αν μερικοί Χριστιανοί, έχουν την α-θεολόγητη ιδέα, ότι η Πατερική Θεολογία είναι στατική και αδιάκριτη, ή πάσχει από τον ηλίθιο και νοσηρό δογματισμό μας [7], και δεν είναι ένα «κινούν ακίνητο» ιερό Μυστήριο;!
Ιερό και Ομολογιακό όρκο, καθώς και θείες υποσχέσεις, έδωσε πολλάκις φορές ο Άσαρκος Λόγος
Χριστός εν τη Παλαιά Διαθήκη, αλλά και εν τη Καινή Διαθήκη ως Ένσαρκος πλέον, Θεάνθρωπος: Δηλαδή, θέλουμεν να πούμε προφανώς, ότι ο Χριστός μας, ως ο εξουσίαν έχων και διαθέτων άπασες τις εξουσίες εις το Θεανδρικό Πρόσωπό Του, ορκίσθηκε πολλάκις εις τον Εαυτό(!) Του, με την ομολογιακή και αναμάρτητο όμως έννοια, του όρου «όρκος», πράγμα το οποίο έπρατταν ομολογιακά και κατά Χάριν σε διαφορετικό επίπεδο και βαθμό, τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη, οι Θεομένοι Προφήτες, οι Θεηγόροι Απόστολοι και οι άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας, συντάσοντας και συγγράφοντας πολλάκις, ισχυρές Ομολογίες Πίστεως, ιερούς όρκους δηλαδή, εις το όνομα των αποκαλυπτομένων και βιούμενων σε αυτούς, αγίων και υψηλών Θεολογικών εννοιών και αληθειών, της Ορθοδόξου Ευαγγελικής και Πατερικής Πίστεως. Λέμε σε «διαφορετικό επίπεδο και βαθμό», διότι ο άνθρωπος ορκίζεται σε κάτι ανώτερο του εαυτού του, ενώ ο ίδιος ο Θεός, λόγω του ότι δεν έχει κάτι το ανώτερο απ΄τον Εαυτό Του, δίδει υποσχέσεις, ομολογίες και όρκους, εις τον Εαυτό Του!
Στο ίδιο μήκος κύματος και προβληματισμού, φαίνεται κατά την γνώμη μας, να βρίσκεται και ο Καθηγητής της Ηθικής Γ. Μαντζαρίδης αναφέροντας επί του θέματος ό,τι [8] : “ Ἐξάλλου στά κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐμφανίζεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά ὁρκίζεται μπροστά στούς ἀνθρώπους... Γενικά λοιπόν στήν Παλαιά Διαθήκη δέν ὑπάρχει ἀπόλυτη ἀπαγόρευση τοῦ ὅρκου, παρά μόνο αὐτοῦ πού γίνεται στό ὄνομα ψεύτικων θεῶν... Ὅσοι ὑποστηρίζουν τή χρήση τοῦ ὅρκου παρατηροῦν ἀκόμα ὅτι καί στήν Καινή Διαθήκη ἡ ἀπαγόρευση του δέν εἶναι απόλυτη... Μήπως ἔχουμε λοιπόν ἐδῶ ἀποκλίσεις ἀπό τόν γενικό κανόνα τοῦ Χριστοῦ «μή ὀμόσαι ὅλως»;”...
Φυσικά, πρός μεγίστην ατιμίαν και δολιότητα, των διαφόρων δήθεν Εκκλησιαστικών και θρησκευτικών ιστολογίων [9] και εκκλησιαστικών προσώπων [10], όσα και όσοι έκαναν θέμα την πρόσφατη πολιτική ορκομωσία του εν Ελλάδι κ. Πρωθυπουργού και υποστήριζαν την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, και μας παρέθεταν παραπομπές και βιβλιογραφία στον προαναφερόμενο κ. Καθηγητή, αποσιωπούσαν και απέκοπταν, τα ειδικά θετικά θεολογικά και λογικά σημεία και την σαφέστατη ιερά διάκριση που κάνει ο ακαδημαϊκός, μεταξύ Ομολογιακού ιερού όρκου από τον εφάμαρτο και ανίερο όρκο τονίζοντας ξεκάθαρα ο ίδιος πως [11]: «Φανερό ὅτι οἱ περιπτώσεις ὅρκων πού ἀναφέρονται στήν Καινή Διαθήκη ἔχουν ἐντελῶς ἰδιαίτερο χαρακτηρά καί δέν περιορίζουν τήν ἀπόλυτη ἀπαγόρευση τοῦ ὅρκου οὔτε δικαιολογοῦν τή χρήση του στήν καθημερινή ζωή. Ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐπικύρωση τῶν λόγων τοῦ ἀνθρώπου εἶναι θεμιτή, ὅταν γίνεται γιά θεῖες ἀλήθειες. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ὁρκιζόμενος πρέπει ἤ νά εἶναι θεόπνευστος ἤ νά βεβαιώνει ἀλήθειες πού φανέρωσε ὁ Θεός στόν κόσμο. Σέ κάθε ἄλλη περίπτωση ἡ χρήση τοῦ ὅρκου ἀποτελεῖ παράβαση τῆς θείας ἐντολῆς.»!!!
Γι΄αυτό λοιπόν, ομοφρονούμεν στο παρόν θέμα, μαζί με αρκετούς άλλους Ποιμένες της Εκκλησίας μας [12], διότι η αδιάκριτη κατάργηση, του Τριαδολογικού και Ευαγγελικού θρησκευτικού όρκου, συνιστά προδοσία και εξωμοσία της Ορθοδόξου Πίστεως, μιάς και θα δηλώνη τη μη ομολογία Πίστεως και την κατάργηση της, σε Πολιτειακό επίπεδο, εξάπαντος της απομειώσεως του Ορθοδόξου Ομολογιακού σθένους και φρονήματος, στα ιερά πατροπαράδοτα θέσμια της Χριστιανικής Ορθοδόξου Πολιτείας μας!
Θεωρούμεν ωστόσο, ότι με αυτήν την ιδιάζουσα, εξάπαντος διακριτική, θεο-λογική και εκκλησιολογική θέση [13], η οποία εξάγεται εκ των πιό πάνω απόψεων, είναι σύμφωνη κατά πάντα, με την μή Ομολογιακή ορθόδοξη στάση και θέση, των ποικιλόνυμων θυμολέοντων Οικουμενιστών, οι οποίοι είναι εμφανέστατα υπέρμαχοι ομολογητές, άλλων ετερόδοξων και κακόδοξων εκκλησιολογιών, δηλαδή είναι αιρετικοί και αυτά που λένε και γράφουν αιρετικά, πρό Συνοδικής διαγνώμης και καταδίκης των... Ενώ προσπαθούν, ιδιαίτερα ανεπιτυχώς, να καταργήσουσιν τα δόγματα και να αλλοιώσουσιν τα φάρμακα, της Ορθοδόξου Πίστεως, με αιρετίζοντες αποφάσεις των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών αποφάσεων, μη επικυρωμένων εκ τινών Τοπικών Συνόδων, τους πιάνει η θρησκευτική βλαμένη-ευλάβεια και ψευδο- ευαισθησία του Γραφικού γραφθέντος «μή ομόσε όλως»... και το εξυψώνουσιν από δευτερεύον και μη δογματολογικό θέμα, σε θέμα πρωτεύον και δογματολογικό, πράγμα άτοπο, άστοχο και ισχυρά κακόδοξο, το οποίο μας θυμίζει, το άλλο αιρετικό άκρο εκ του Οικουμενισμού, εκείνο του «Ζηλωτισμού», δηλαδή τους Ημερολογιολάτρες! Καθώς, το «μη διαίρει όλως» ή «μή σχίζει όλως» δια του σχίσματος και της αιρέσεως, καθώς και το «μη διευρήνει όλως» την Εκκλησία, διά της φρικώδους παναιρέσεως του διαβολο-οικουμενισμού, σ’αυτό ειδικά το σημείον, δεν βλέπουμεν τις ανάλογες ρωμαλέες ευαισθησίες, εξάπαντος εκ των ιδίων προσώπων, που φλυαρούν ακατάσχετα και ανοήτως, ή και δειλιούν να εκφρασθούν με την ανάλογη «ρωμαλεότητα», για το ενθάδε θέμα της προβληματικής του όρκου(!;)
Εξάπαντως τα δύο αιρετικά άκρα, του Οικουμενισμού και «Ζηλωτισμού», συμφωνούν, συγκλίνουν, και απαιτούν, με θράσος και αναίδεια χιλίων πιθηκανθρώπων, εξ όσων επιθυμούν να βιώνουν την Ιερά και μέση Βασιλική Οδό, να τους εξορίσουν(!!!) από την Εκκλησία απο ιδιοτελή κίνητρα, συμπεριφερόμενοι ηλίθια και ανόητα, λές και η Οικουμενική Ορθόδοξος Εκκλησία είναι το αμπελοχώραφό του παππού τους!
Υπάρχει αλήθεια, κάποιος αληθινός άνθρωπος και φίλος του Θεού, ένας θεόπτης και θεοφόρος άγιος ανήρ, να μας αποδείξει την αλήθεια του γεγονότος, ότι δηλαδή η Ομολογία Πίστεως [14], δεν είναι είδος θρησκευτικού όρκου και υποσχέσεως; Όμως για το ακριβώς αντίθετο γεγονός, ότι δηλαδή, οι θρησκευτικοί όρκοι ενώποιον Αρχών και Εξουσιών, είναι δείγμα και είδος Ομολογίας Πίστεως, ασφαλώς και υφίσταται σύγχρονος άγιος και θεοφόρος ανήρ, του οποίου οι ερμηνευτικές θέσεις επί της Αγίας Γραφής είναι εγκεκριμένες, αποδεκτές και επισφραγισμένες και υπό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας! Το όνομα λοιπόν του Θεφόρου Πατρός, είναι ο Άγιος Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Νεκτάριος ο θαυματουργός!!!
Εξάλλου, όποιος αισθάνεται την ανάγκη να απολυτοποιήσει μία ελάχιστη Θεανθρώπινη εντολή και οδηγία, όπως με το να θελήσει να καταργήσει τον θρησκευτικό όρκο, πέφτει επάνω στην ασφαλιστική δικλείδα ενός άλλου Θεανδρικού λογίου (Ματθ. 5,17): «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλύσαι τόν νόμον ἤ τούς Προφήτες· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι»! Γιατί άραγε τα διάφορα Εκκλησιαστικά πρόσωπα, πασχίζουν ματαίως να δέρουν στον αέρα, σώνει και καλά να καταλύσουν και να καταργήσουν, τον θρησκευτικό όρκο, ο οποίος όρκος, ενέχει σαφέστατα την θεολογική έννοια της Ομολογίας της Πίστεως;
Θα πρέπει να παραδεχθούμεν συν τοις άλλοις, ότι η κάθε λέξη εις την Ελληνική γλώσσα, φέρει πολλαπλές έννοιες, καθότι δεν μπορεί να απολυτοποιηθεί την σήμερον σε μία στείρα, μονόδρομη και απόλυτα μονολιθική έννοια, λόγω του ό,τι υπάρχει ακόμη μία άλλη, ηθικολογική διάκριση [15]: Έχουμεν δηλαδή, τον «όρκο υποσχέσεως» και τον «όρκο αληθείας»...! Ειδικά επί της συγκεκριμένου ηθικολογικής διακρίσεως, στο ίδιο πιό πάνω επιστημονικό εγχειρίδιο της Ηθικής, αναφέρει ο κύριος Καθηγητής, ότι αναλόγως του περιεχομένου του όρκου: «Ὁ ὅρκος ἀληθείας συνδέεται μέ τό παρελθόν, ἐνῶ ὁ ὅρκος ὑποσχέσεως μέ τό μέλλον. Τέλος ἡ παράβαση τοῦ ὅρκου ἀληθείας ὀνομάζεται ψευδορκία, ἐνῶ ἡ παράβαση τοῦ ὅρκου ὑποσχέσεως ἐπιορκία.»!
Προσθέστε ακόμα μία ηθικολογική, πολιτειακή και νομοθετική διάκριση, την διάκριση θρησκευτικού και πολιτικού/νομικού όρκου [16]: “ Ὁ ὅρκος λοιπόν προϋποθέτει τή θρησκευτική πίστη, γι’αὐτό στόν ἄθρησκο δέν ἔχει νόημα. Μέσα ὅμως στό πλαίσιο τῆς ἀνεξιθρησκείας καί τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως ἔχει εἰσαχθεῖ καί ὁ λεγόμενος «πολιτικός ὅρκος». Αὐτός γίνεται μέ ἐπίκληση τῆς τιμῆς καί τῆς συνειδήσεως τοῦ ὁρκιζόμενου καί ἔχει σέ περίπτωση ψευδορκίας ἤ ἐπιορκίας τίς ἴδιες νομικές συνέπειες μέ τον θρησκευτικό ὅρκο…”
Για να υφίστανται όμως οι ορκιζόμενοι, διά του πολιτικού όρκου, τις ανάλογες και ίδιες «νομικές συνέπειες» [17] της τυχούσας ψευδορκίας ή και της επιορκίας τών, παει να πεί νομοθετικά ή και νομο-λογιακά ακόμη και συνταγματικά, ο πολιτικός όρκος έχει “ισόνομη και ισόκυρη αξία” με αυτόν τον θρησκευτικό όρκο, ο οποίος ουσιωδώς και οντολογικώς, π.χ. ειδικώς για τους πολιτικά ορκιζομένους [18] αθέους, είναι μία ακόμη, επίσημη «ομολογία πίστεως» εις το ελεύθερο a priori θρησκευτικό/ιδεολογικό ή και άθρησκο, εξάπαντος αθεϊστικό πιστεύω των! Ως εκ τούτου, επαναλαμβάνουμεν, οι νόρμαλ θρησκευόμενοι καθώς και οι μή νόρμαλ θρησκευόμενοι (θεούσοι και θεούσες!) γιατί κραυγάζουσιν τότε και συγχαίρουν την αθεϊστική –«ομολογία πίστεως»- του πολιτικού όρκου; Ελπίζω να είμαστε σαφείς....
Την συγκεκριμένη ιερά διάκριση, οι μη ομολογούντες, ή και μη Ομολογητές θρησκευόμενοι (θεούσοι και θεούσες, βιώνοντας μία θρησκευτική αθεΐα, εκφράζονται με περίσια και φανατίζουσα, νοσηρά θρησκοληψία, καλύτερα, είτε αυτοί είναι Κληρικοί είτε και λαϊκοί!), πολλώ δε μάλλον οι κακοδοξούντες [19] και οι εχθρευομένοι τις διάφορες Ομολογίες Πίστεως, δεν δύνανται να αναγνωρίσουσιν, την εν λόγω ιερά διάκριση, μη εχόντων δυστυχώς, τις ορθόδοξες προϋποθέσεις του απλανώς θεολογείν και ειδικά γεγυμνασμένα αισθητήρια! Σχεδόν σίγουρα, η ορθόδοξος θεολογία, μας καθοδηγεί και μας παιδαγωγεί, σε τέτοιες ιερές και θείες διακρίσεις, ενώ το αντίθετό της, η κακοδοξία, άραγε προς τα πού να μας καθοδηγεί; Αυτό ας το προβληματίσουσιν βαθέως, οι διαστροφείς της Πατερικής Θεολογίας μας...
Λόγου χάριν η ΣΤ΄(6η) Θεοφόρα και Αγία Οικουμενική Σύνοδο, στον 94ο Κανόνα Της, αναφέρεται ό,τι [20] : «Τούς ὀμνύοντας ὅρκους ἑλληνικούς ὁ Κανών ἐπιτιμίοις καθυποβάλλει· καί ἡμεῖς
τούτοις ἀφορισμόν ὁρίζομεν.»! Εάν λάβει κανείς, κατά γράμμα, τον ιερό Κανόνα και αποπειραθεί με νομικίστικο ή απλοϊκό τρόπο να τον ερμηνεύσει, σημαίνει πώς, όσοι Χριστιανοί είχαμεν την
Πολιτική και στρατιωτική υποχρέωση, να ορκισθούμεν, είτε ως στρατιώτες, είτε ως απόφοιτοι Πανεπιστημικών Σχολών, είτε ως Πολιτικά πρόσωπα κ.α. σημαίνει, ότι είμαστε a priori και a posteriori, αφορισμένοι, εκ της Εκκλησίας μας , πράγμα άτοπο, άστοχο και σχιζοφρενικό, με την εξής σημαίνουσα διαφορά, ότι δεν ορκιζόμαστε αυτόβουλα, εφάμαρτα και ως έτυχεν, αλλά δια της παρουσίας θεσμικών Στρατιωτικών, Πολιτικών ακόμη και Εκκλησιαστικών προσώπων και παραγόντων, πράγμα το οποίο δηλώνει καταφανώς και εμφανώς, την Ποιμαντική κατ’οικονομίαν της Εκκλησίας και την Εκκλησιολογική απλανώς ερμηνεία, περί του ιερού θρησκευτικού όρκου, εξάπαντος ωσάν Ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως! Εκείνο, το «ὅρκους ἑλληνικούς», μπορεί πανεύκολα να παρερμηνευθεί, αλλ΄ υπάρχει η Αγιοπατερική θεοφώτιστη συγκεκριμένη ερμηνεία, στην οποία εμφανώς, αναφέρονται στην Παγανιστική και παγκάκιστη συνήθεια των Ελλήνων Εθνικών(Παγανιστών και ειδωλολατρών) μα και των Χριστιανών(!!!), όπου ορκίζονταν, στους ψευδώνυμους μυθικούς κτιστούς θεούς και στην κτίση γενικά, καθώς και στα στοιχεία της φύσεως π.χ., «μα τον Δία», «μά τόν Ήλιον», «μα τόν Ουρανό» κ.λπ.!
Ας αναλογιστούμεν όμως, σοβαρά, αδελφοί και Πατέρες, με όσα σας παραθέσαμεν πιό πάνω, πολλώ δε μάλλον οι αντιφρονούντες, τί μέρος του λόγου είναι: ο πολιτικός όρκος, εις το όνομα της δήθεν «τιμής και συνείδησης», του εκάστοτε ορκιζομένου;!...
Δεν είναι Νεοπαγανιστικός, ειδωλολατρικός όρκος, τινών αμοραλιστών και εκκλησιομάχων, τινών αθέων και αθρήσκων υπανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν κυριολεκτικά το Θεό τους [21], οι οποίοι ομολογούσιν ανερυθρίαστα, υπόσχονται και ορκίζονται ανεμπόδιστα, άραγε σε τίνος και τί είδους την «τιμή και τη συνείδηση»; Στην αφ’εαυτού των;(!!!) Και η συνείδηση, ή και η τιμή αυτών, τί εμπεριέχει, εάν όχι Θεάνθρωπο Χριστό; Διότι κενό αέρος αποκλείεται!
Και τα χαϊβάνια «οι δικοί μας», οι Χριστιανοί, πολλοί Κληρικοί και λαϊκοί, κραυγάζουσιν
παράφωνα και παράδοξα απόλυτα εναντίον και αντίθετοι, το πιό πιθανόν, με άκριτο ζηλωτισμό και ειδεχθή φανατισμό, κατά του θρησκευτικού όρκου... Ενώ για τον πολιτικό όρκο;! Είναι δικαίωμα(!) του αθέου και αθρήσκου λένε, ή είναι απλά μία υπόσχεση και διαβεβαιώση..., αγνοώντας οι αλλοτριωμένοι θρησκόληπτοι και ψευδοευσεβιστές νόες, ότι πρόκειται περί στυγνής και αθεϊστικής ομολογίας, της θρασείας απιστίας των, δηλαδή της ωμής αναγνωρίσεως της αυτοθεΐας των!!! Κατά τα άλλα μήτε γάτα, μήτε και ζημιά εις τα Εκκλησιαστικά μυαλά μερικών δήθεν λογίων... Ο Θεός να μας φυλάει!
Ώ,της υποκρισίας το μεγαλείον!!!
Ως εκ τούτου να επισημάνομεν και να επαναλάβουμεν και πάλιν, την θεο-λογικήν και ιστορικο-λογικήν διάκριση τού όρκου, σε εφάμαρτο και Ομολογιακό ιερό όρκο ο οποίος κατά τον ερμηνευτή των Ιερών Κανόνων, τον άγιο Νικόδημο, γίνεται κατ’οικονομίαν, καθώς έπραξε τέτοιαν ομολογία και ο Απόστολος Παύλος εις την Καινή Διαθήκη! Στην ταυτόσημη γραμμή, του ιερού και Ομολογιακού, εξάπαντος αγίου όρκου, ορκίζονταν [22] με το χέρι εις το Ιερόν Ευαγγέλιο επί
Οθωμανοκρατίας, οι Ρωμηοί προπάτορες και πρόγονοί μας, ένδοξα, γνωστά και άγνωστα ιερά πρόσωπα της Φιλικής Εταιρίας, άπαντες οι Εθνομάρτυρες και ήρωες, εκείνοι οι άγιοι Αρχάγγελοι της επανάστασης του 1821, Κλήρος και λαός δηλαδή, ορκίζονταν με ομολογιακό το φρόνημα και τον τρόπο, για την αποτίναξη της κατοχής, υπό των Ισμαηλιτών και Αγαρηνών, εις το Όνομα της αγίας Τριάδος, πράγμα το οποίο, εως ενός μεγίστου σημείου ευόδωσε, καρποφόρησε και επευλογήθηκε, τόσο εκ του Θεού όσο και εκ της Εκκλησίας Αυτού! Χωρίς κάν, να τους λογιστεί, βεβαίως αντιπαραβολικά και ετεροχρονισμένα, η σύγχρονη απολυτότητα των σημερινών «ηρώων και αγίων» και σύγχρονων δογματιστών, ή και ανιέρων «κανονιοβολιστών», ως αμάρτημα(sic)...!
Ακόμη μία εντελώς πρόσφατη και σύγχρονη ιστορική απόδειξη, της ιεράς διακρίσεως, περί του εφάμαρτου όρκου και Ομολογιακού-ιερού όρκου, σε ισχυρά αντίθεση βεβαίως, με την μόλις πρόσφατη, τρανή παραχάραξη και διαστροφή, των Χριστολογικών Λογίων Του, από διαφόρους αδιάκριτους, εξάπαντος παραχαράκτες και προτεσταντόπληκτους νόες (μην πούμεν ανεγκέφαλους
και θίξουμεν προσωπικότητες!), ήταν και είναι, η εν Χριστώ ορκωμοσία [23], των αγωνιστών και παλληκαριών της Ε.Ο.Κ.Α 1955-59, εκ της Εκκλησίας της Κύπρου, δια την αποτίναξη της Αγγλοκρατίας, στόχος και σκοπός όπερ και εγένετο, και επετεύχθη ισχυρώς, άσχετα με τις όποιες παράνομες, την σήμερον, διεκδικήσεις των Αγγλικών βάσεων εν τη Κύπρω! Εδώ, καθώς και πιό πάνω, στα περί του 1821, χώρεσε χωροχρονικά άριστα, το «περί κινδύνου τῆς πίστεως» και το «κατ’οικονομίαν»... μην αναφέρουμεν, ότι αρκετοί Κύπριοι αγωνιστές, ήταν φωτισμένες προσωπικότητες και μέγιστα Πνευματικά αναστήματα, εν Πνεύματι Αγίω...!
Άρα, υφίσταται μέχρι στιγμής, αναντίλεκτα και λογικά, τοώντι η λεξιλογική, η ηθικολογική, η θεολογική, ιστοριολογική, η νομοθετική, η δικανική και κοινωνιολογική διάσταση στο θέμα του όρκου, αναφαίρετη διαφορά και ιερά διάκριση, εις τον σύγχρονο εννοιολογικό και λεξιλογικό ορισμό, της πολυσυζητημένης λέξεως του «όρκου»!
Άραγε, τι να απομένει άλλο, για να βεβαιωθούμεν απόλυτα, ότι η λέξη όρκος, έχει πολυσήμαντες και πολυποίκιλες έννοιες, στην σύγχρονη εποχή μας; Πολλώ δε μάλλον εξ΄όσων φάνηκε, εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διά των Φωτισμένων αγίων Πνευματικών της Πατέρων, φέρει την κατ’εξοχήν διαχρονική, ιερά διάκριση των Πνευμάτων, ειδικό χάρισμα εν Χριστώ, εκείνο δηλαδή της χαρισματικής Ποιμαντικής μεθοδολογίας, ασκώντας τη χαρισματικά και Μυστηριακά, τόσο την ακρίβεια, αλλ’ όσο και την κατ’ οικονομία, σε θέματα Ιεροκανονικής υφής κυρίως, μιάς και το θέμα «όρκος», βρίσκεται εντός Ιεροκανονικών πλαισίων.
Το ερώτημα όμως που θα πρέπει να τεθεί, αλλά και να απαντηθεί, άπαξ και διαπαντός, σε όλους αυτούς τους ημιμαθείς εξυπνάκηδες, αθεολόγητους Κληρικούς και λαϊκούς, είναι: Ποίος δύναται να ερμηνεύει, καθότι και υπό ποίας Ορθοδόξου μεθοδολογίας ή και απλανούς θεολογίας ερμηνεύεται, το Ιερόν Ευαγγέλιο, τα θεία εν Χριστώ λεχθέντα, οι Θεανθρώπινες εντολές Του, και οι διάφορες αποφάσεις των Θεοφόρων και Αγίων Εννέα(9) Οικουμενικών Συνόδων καθώς και οι Θεόπνευστοι Ιεροί Κανόνες της Νοητής Νηός;(!!!)
Μήπως λόγου χάριν, μπορούν αφ΄εαυτού των, οι όποιοι Μητροπολίτες, π.χ. οι Σεβασμιώτατοι Αργολίδος κ. Νεκτάριος [24] και Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, μπορούν να ερμηνεύσουν εν Χριστώ και απλανώς, εξάπαντος ορθοδόξως, τις θείες εντολές του Θεανθρώπου μας; Μπορεί λόγου χάριν κάποιος Κληρικός, να συμφωνεί και να επευλογεί ή και να ενεργεί ο ίδιος, διάφορες κακόδοξες ενέργιες και να ερμηνεύει απλανώς και τις Γραφές;
Άρα εις μάτην και κακόδοξα εκοπίασαν, όσοι αποφάσισαν να αντιταχθούν κατά του Ομολογιακού και ιερού θρησκευτικού όρκου, μιάς και η Ορθόδοξος Εκκλησία(Κλήρος και λαός), τον ηθέλεσεν κατ’οικονομία προ αιώνων, πρό της υπάρξεως των συγκεκριμένων αντιφρονούντων Εκκλησιαστικών προσώπων, και τον εθέσπισεν μάλιστα Συνταγματικώς και Πολιτειακώς, εν πλήρη συνεργασία με τα της Πολιτείας, εις το όνομα των διαχρονικών Ομολογιακών κ.α. αγώνων Της, πράγμα στο οποίο, όσοι κοντόφθαλμα και στενοκέφαλα κρίνοντες, αγνοώντες την Ποιμαντική οικονομία [25] Της Εκκλησίας, προσπαθούν να υπερέχουν και να μεταβληθούν σε υπέρ-Εκκλησία ελέω πολύ πιθανόν, του Οικουμενιστικού οίστρου και φανατισμού των! Ωστόσο, το ερώτημα που μπαίνει σφήνα στην παρούσα διάσταση είναι: Όσοι Κληρικοί και θεολόγοι εξεφράζουν τέτοιου είδους, κακοδοξίες, είναι εντός Της Εκκλησίας;
Όσοι Χριστιανοί Ιεράρχες και θεολόγοι, προσπαθούν να μας πείσουν, ότι ο θρησκευτικός Τριαδολογικός όρκος (=ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ!) είναι αμαρτία, απορούμεν πραγματικά, γιατί(!) [26] δεν προσπαθούν να μας πείσουν με το ίδιο σθένος και στα περί του πραγματικά αμαρτωλού και κακόδοξου όρκου, του δήθεν πολιτικού όρκου και της υποσχέσεως ή και διαβεβαιώσεως, σε τιμή, σε συνείδηση ή κ.α.;
Εντούτοις το ερώτημα παραμένει! Mήπως είναι άστοχος και υπερβολικά ακραίος, ο ανίερος δογματισμός μερικών νόων, στα περί της απόλυτης και αδιάκριτης καταργήσεως, της συγχρόνου θρησκευτικής ορκομωσίας, εκ των ιερών Λογίων Του; Αν ήταν ακριβώς έτσι, τα πράγματα, όπως τα λέγουσιν οι διάφοροι φλυαρούντες, σε ποίο σημείο ακριβώς, ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, υπονοεί και εννοεί απερίφραστα, την κατάργηση της Ομολογίας των υψίστων αληθειών της Πίστεως(=θρησκευτικός όρκος) ή και την απόλυτη κατάργηση του όρκου, ενώποιον Πολιτικών Αρχών και εξουσιών;
Επίσης, η αδελφότης Θεολόγων «ο Σωτήρ» μας αποσαφηνίζει με ειδικό τευχίδιο, σε βάθος, και κάνει άλλες ανάλογες διακρίσεις και θεολογικές χειρουργικές τομές στα περί του όρκου, αναφέροντες συγκεκριμένα και ειδικά περί των [27]: α) ματαίων όρκων, β) αναγκαίων όρκων, γ) της ψευδορκίας, και δ) της επιορκίας... Παρ’ όλα αυτά εστιάζουσιν στην πηγή και την ρίζα του κακού, εφάμαρτου και ανίερου όρκου περιγράφοντας ό,τι: «Νά σοῦ ἔχη ἐμπιστευθῆ τό Κράτος τά μυστικά του ἤ τά χρήματά του, ἤ τάς ὑπηρεσίας του, ἤ τήν καλήν διοίκησιν τοῦ λαοῦ καί τοῦ στρατοῦ του, καί νά εὑρεθῆ μιά μέρα καταπροδομένο, καταληστευμένο, μέ ἀναστατωμένο τό λαό ἀπό τήν κακή διοίκησι καί τήν ἀδιαφορία καί περιφρόνησι τῶν ὑπαλληλών τοῦ κάθε ἁρμοδίου. Εἶναι ἤ δέν εἶναι καί αὐτά ἐγκλήματα φοβερά, πού τά δημιουργεῖ ἡ ἐπιορκία τῶν ἀσυνειδήτων ἀνθρώπων;... Σκέψου τα, γιά νά ἰδῇς τί φοβερό κακό εἶναι ἡ ψευδορκία καί ἐπιορκία καί νά ἀποφεύγης μέ ὅλη σου τήν δύναμι τά τρομερά αὐτά ἐγκλήματα. Δέν εἶναι μόνον ἀτομικά, πρός ἄτομα μεμονωμένα δηλαδή, ἀλλ’ εἶναι καί κοινωνικά καί ἐθνικά ἐγκλήματα. Καί ἔτσι πῶς νά σταθῇ Ἔθνος καί Κράτος, πῶς νά εὐημερήση κοινωνία;»! Έτσι, το ασφαλέστερο συμπέρασμα που εξάγεται εκ των προαναφερομένων, εξαιρετικά εύστοχων και κραυγαλέα προφητικών, είναι πώς η αμαρτωλή ρίζα του κακού, είναι ειδικότατα, η επιορκία και η ψευδορκία, δηλαδή η εμπαθέστατη κατάχρηση και παράχρηση της ορκωμοσίας...! Σ’αυτό ειδικά το σημείο συμφωνούν και άπαντες οι Πατέρες της Εκκλησίας γι’αυτό και είναι απόλυτα αντίθετοι σε κάθε όρκο, μιάς και ενέχει ο κίνδυνος της επιορκία και ψευδορκίας, ωστόσο ο Μέγας Φώτιος ειδικά, ερμηνεύοντας το «μή ομόσαι όλως» το δηλώνει ξεκάθαρα, ότι ο Χριστός μας έθεσε την συγκεκριμένη εντολή, γιά το λόγο της νοσηράς επιορκίας, η οποία νόσος θέριζε και θερίζει από τότε, τις κοινωνίες και τους ανθρώπους!
Σε ειδική μελέτη του Αγίου Νεκταρίου, «Περί επιορκίας», γράφει τα εξής [28]: «Ἐπιορκία! Λέξις ἐκφράζουσα ἀσέβειαν·... λέξις σημαίνουσα παράβασιν ὅρκου· λέξις εἰκονίζουσα ἠθικήν διαφθοράν·... λέξις δηλοῦσα ψυχήν πονηράν, καρδίαν πεπωρωμένην, καί διάνοιαν διεστραμμένην... Ὁ ἐπίορκος εἶναι ἀσεβής... Ὁ ἐπίορκος εἶναι ἀνευλαβής... Ὁ ἐπίορκος εἶναι ἄπιστος, διότι ἀθετῶν τόν ὄρκον αὐτοῦ ἀρνεῖται τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ καί τήν θείαν δίκην· διότι οὐδείς πιστός τολμᾷ νά παροργίσῃ τό θεῖον καί νά περιφρονήση τήν ἀπειλούμενην θείαν τιμωρίαν. Ὁ ἐπίορκος εἶναι ἠθικῶς διεφθαρμένος, διότι οὐδείς ἠθικῶς ὑγιής τολμᾶ νά ἀθετήση οὐχί τόν ὅρκον ἐν ᾧ ἐπεκαλέσατο μάρτυρα καί ἐκδικητήν τόν Θεόν, ἀλλ’οὐδέ τόν λόγον τῆς τιμῆς αὐτοῦ. Ὁ ἐπίορκος εἶναι δόλιος καί ἀπατεών, διότι έμπαίζει θεῖα καί ἀνθρώπινα ἵνα ἐξαπατήση τούς ἐμπιστευθέντας αὐτῷ. Ὁ ἐπίορκος εἶναι ἀναίσχυντος... Ὁ ἐπίορκος εἶναι καταφρονητής τῶν ἱερῶν αὐτοῦ καθηκόντων... Ὁ ἐπίορκος εἶναι πονηρός, διότι ἐμπορεύεται τήν πρός τό θεῖον εὐλάβειαν τῶν πιστῶν, ὅπως κλέψη αὐτούς. Ὁ ἐπίορκος ἔχει καρδίαν πεπωρωμένην... Ὁ ἐπίορκος ἔχει διεστραμμένην διάνοιαν... Τόν ἐπίορκον μισεῖ ὁ Θεός, διότι ἐγένετο ἀσεβής σφόδρα·... Ὁ ἐπίορκος βαίνει εἰς τόν ὄλεθρον, παρασύρει καί τόν οἶκον αὐτοῦ, καί τῶν δεινῶν συμφορῶν αὐτοῦ μέτοχοι γίνονται καί οἱ παῖδες αὐτοῦ... Οὐαί καί τρίς οὐαί! Πῶς θέλουσιν ὑπομείνει τήν ἡμέραν τοῦ Κυρίου οἱ ἐπίορκοι;»!
Μήπως εν τέλει, το πρόβλημα αποσαφηνίζεται εκτενώς και παντελώς με την ειδική θεολογική και ποιμαντική, άριστη ανάλυση, εκ της αντιθέτου λέξεως του όρκου, εξάπαντος του πραγματικού προβλήματος και αληθινού αμαρτήματος, της επιορκίας;
Ελπίζω με τα όσα λογικά παραθέσαμεν, να αντιλαμβάνονται σοβαρά, οι λαλίστατοι «αναβαθμιστές και προοδευτικοί» Οικουμενιστές Κληρικοί και θεολόγοι, ότι επιορκία είναι και η αθέτησις των υποσχέσεων και των Ομολογιακών όρκων, που έδωσαν κατά την διάρκεια της χειροτονίας των ή και της ιεράς ορκωμοσίας των εις τις Θεολογικές Σχολές κατά της αποφοιτήσεως των, ενόπιων Θεού και ανθρώπων;! Είδος επιορκίας, είναι και η αντιχριστιανική επιπόλαια στάσις μερικών Εκκλησιαστικών, να απαιτούσιν την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, μιάς και εμφανώς συντάσσονται αδιάκριτα, με τις αριστερίστικες αθεϊστικές ιδεοληψίες! Όλως παραδόξως, τα συγκεκριμένα πρόσωπα, εχθρεύονται και τις σύγχρονες “Ομολογίες Πίστεως” κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, κατά του αιρετικού Παπισμού και κατά του κακόδοξου Λουθηροκαλβινισμού!!! Τυχαίο; Ποιός νόρμαλ Ορθόδοξος Χριστιανός, μπορεί να πιστεύει, στην τυχαιότητα, ιστορικών αποδεδειγμένων γεγονότων;Ουδείς! Άρα, έχει ή όχι κάποιο λάκο η φάβα, της παραδόξου εμμονής μερικών ρασοφόρων και μή, να καταργηθεί ο θρησκευτικός-ομολογιακός-όρκος, καθότι προτρέπουν μάλιστα, τα ακριβώς αντίθετα και εφάμαρτα, δηλαδή, να εκφράζονται και να λέγονται, άλλα είδη όρκων π.χ. του πολιτικού όρκου!...
.jpg)
Θα ήταν μεγίστη αδικία, την σήμερον, να μην σας παραθέταμεν συνοπτικά τις ερμηνείες του σύγχρονου μεγάλου Κανονολόγου της Εκκλησίας μας, του οσίου Πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου, επί του θέματος περί του όρκου και της κατ’οικονομίας «αγίας επιορκίας», ο οποίος κοντολογίς, συμβούλευε και πρότρεπε τα εξής [29]: “ Ἄν κάποτε κάνουμε τό λάθος καί ὁρκισθοῦμε, τότε, ἐάν μέν ἡ τήρησις τοῦ ὅρκου δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεσι μέ τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, ἄς τηροῦμε τόν ὅρκο. Ὅταν, ὅμως, τό ἀποτέλεσμα τῆς τηρήσεώς του (εννοεί του όρκου) εἶναι ἁμαρτωλό, εἶναι προτιμότερη ἡ ἐπιορκία. Ἄν κάποιος δηλαδή, εἰπῆ: «ὁρκίζομαι νά μήν πάω στήν ἐκκλησία», πρέπει νά μετανοήση καί νά μή τηρήση τόν ὅρκο του. Εἶναι χειρότερο κακό τό νά μή πάη στήν ἐκκλησία ἀπό τό νά ἐπιορκήση... Ὀφείλει νά παραβῆ τόν ὅρκο του. Ἡ Ἐκκλησία στήν ὑμνογραφία τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου λέγει: «Εἴθε μή ὤμόσας, Ἡρώδη». Θά ἦταν προτιμότερο χίλιες φορές νά μή εἶχες δώσει τόν ὅρκο σου, Ἡρώδη. «Εἰ δέ καί ὤμοσας, μή εὐώρκησας». Ἅπαξ δέ κι ἔκανες αὐτό τό μεγάλο σφάλμα, δηλαδή νά ὁρκισθῆς, ἦταν προτιμότερο νά μήν εὐορκήσεις, νά μή τηρήσης τόν ὅρκο σου. Ἦταν προτιμότερο νά παρέβαινε τόν ὅρκο του καί νά μήν ἀποκεφάλιζε τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. Ἔκανε ἔγκλημα γιά νά τηρήση τόν ὅρκο. Προτιμοτέρα εἶναι ἡ ἐπιορκία, παρά ὁ φόνος. Ἐάν, λοιπόν, ὁ ὅρκος, τόν ὁποῖο ἀνόητα καί κακῶς κάναμε, ἔχη ἀποτελέσματα ἀμαρτωλά, εἶναι προτιμοτέρα ἡ ἐπιορκία... Ἡ μή τήρησις τοῦ ὅρκου εἶναι ἐπιορκία. Δύο πράγματα ἔχουμε στήν
παράβασι τοῦ ὅρκου, τήν ψευδορκία καί τήν ἐπιορκία. Ψευδορκία ἔχουμε ὅταν ἐκ τῶν προτέρων βεβαιώνουμε κάποιο ψευδές πρᾶγμα ὡς ἀληθές. Ἐπιορκία ἔχουμε ὅταν ἐκ τῶν ὑστέρων δέν τηρήσουμε αὐτό πού εἴπαμε μέ ὅρκο ὅτι θά κάνουμε. (...) Ἡ Ἐκκλησία ἀνέχεται, κατ’ἄκραν οἰκονομίαν, τόν ὅρκο στα δικαστήρια. (...) Τό μεγάλο πρόβλημα δέν εἶναι τά δικαστήρια, οἱ ὑπηρεσίες κ.λπ. Διότι, ἐπί τέλους, πόσες φορές στήν ζωή του θά πάη κάποιος στά δικαστήρια;... Ἀλλ’ ἐκεῖ στά δικαστήρια, τέλος πάντων, εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη· μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά τό ἰδῆ ἀνεκτικά. Τό φοβερό εἶναι οἱ καθημερινοί ὅρκοι. Ἄνευ λόγου ὁ ἄλλος ὁρκίζεται. «Ἔχω, λέγει, τήν συνήθεια νά ὁρκίζωμαι, ἀπ’ τό πρωί μέχρι το βράδυ. Νά μή σέ χαρῶ, νά μή ζήσω, νά μή σέ δῶ, νά μή μέ βρῆ ὁ χρόνος». «Σ’ ὁρκίζομαι στήν ζωή μου, στό παιδί μου!» Τί πράγματα εἶναι αὐτά; «Νά μή σέ χαρῶ!». Τί θά πῆ αὐτό; Ἀνοησίες! Καθημερινά μάλιστα, πρό παντός οἱ γυναῖκες. Πενήντα ὅρκους τήν ἡμέρα μερικές! ”.
Εν κατακλίδει, εκ των όσων σημαντικών, μπορούμε να συμπεράνομε, υφίστανται, ισχυρές Ποιμαντικές και Πνευματικές διακρίσεις, επί του μείζονος ετούτου θέματος της δοκιμιογραφίας μας, και ως έκ τούτου θεωρούμεν, βάσει των σύγχρονων και όχι μόνον, εκκλησιολογικών και ερμηνευτικών πηγών, ότι όχι μόνο υφίσταται ως άγιος και ιερός, ο θρησκευτικός όρκος, εξάπαντος με την ομολογιακή και θεολογική έννοια Της Εκκλησίας και της Θεολογίας Αυτής, αλλ’ έχουμεν επίσης καταχρηστικώς και την «ιεράν και αγίαν» επιορκία! Δηλαδή, η ιερά συμφωνία απάντων των Θεοφόρων Πατέρων (Consesum Patrum), θεωρεί, την εκάστοτε Ομολογία Πίστεως, ως ιερό καθήκον και αγία υποχρέωση του Χριστιανού, γι΄ αυτό το λόγο συγκριτικά, φαίνεται εκ των πιό πάνω πολυποίκιλων ιστορικών συνθηκών, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, διαχρονικά, και με άκραν οικονομία, οικονομεί τα μέλη Της να ορκίζονται! Να ορκίζονται βεβαίως, γιά ειδικούς και σπανίους λόγους, επαναλαμβάνουμε, με την θρησκευτική έννοια, δηλαδή και κατ’ακρίβειαν, με τη Θεολογική και Τριαδολογική ορκωμοσία-ομολογία, «εις το Όνομα της αδιαιρέτου και ομοουσίου Αγίας Τριάδος»... Καθότι ο όποιοσδήποτε άλλου είδους όρκος, είτε υπόσχεση, είτε διαβεβαίωση, μιάς και δεν ενέχει το ταυτόσημο σημαίνων, του θρησκευτικο-ομολογιακού και θεο-λογικού φρονήματος εις την ιερά Πίστην, του Τριαδολογικού όρου της Υπερουσίου και Υπεραγίας Τριάδος, θεωρείται ο εν λόγω όρκος ως de facto από άπαντες τους Θεοφόρους αγίους Πατέρες, ως εφάμαρτος, ως πονηρός και ανίερος! Γι’αυτόν το λόγο, οι συγκεκριμένοι διαστροφείς και παραχαράκτες, των αγίων Πατέρων και του ιερού Ευαγγελίου, ελλείψει και αρνήσει του προσωπικού, Ομολογιακού φρονήματος των, πολύ ειδικά, κατά της συγχρόνου λαίλαπας της Πανθρησκείας του παναιρετικού Οικουμενισμού-Παπισμού-Προτεσταντισμού κ.λπ. δεν δύνανται να ερμηνεύσουσιν απλανώς-αλλ’ερμηνεύουσιν πλανερώς-τα Θεανθρώπινα λεχθέντα και γραφθέντα Του, πολλώ δε μάλλον τα Θεοφώτιστα και Θεόπνευστα συγγράμματα των φίλων του Θεανθρώπου Χριστού! Η πολύχρονη απαίτηση καθώς και η κατάντια πολλών σημερινών Εκκλησιαστικών προσώπων και ταγών, να θέλουσιν(!) να καταργήσουν τον θρησκευτικό όρκο, είναι ακόμη ένα ηχηρό και βλάσφημο σύμπτωμα(κερασάκι στην τούρτα, δεν λένε;) και όχι το βδελυρό κατ’ουσίαν νόσημα, της κακοδόξου και μη Ομολογιακής στάσης των στα σύγχρονα
εκκλησιολογικά προβήματα, εξάπαντος επίορκης και ψεύδορκης στάσης, με την οποία φανερώνεται η Νεογραικυλίστικη, αθεολόγητη, και πλανερή τοποθέτησή των, επί παντός του «θρησκευτικού» επιστητού! Το πρόβλημα όμως, καθώς έχουμε αποδείξει στην πιό πάνω έρευνά μας, δεν είναι ο θρησκευτικός όρκος, αλλά το «εθνικό χόμπι» ημών των ακατήχητων ημιμαθών και αμαθών Χριστιανών, στο να ορκιζόμαστε κάκιστα νυχθημερόν, στις καθημερινές σχέσεις μας, για ψύλλου πήδημα μάλιστα, ή να έχουμε ως ψωμοτύρι την επιορκία και την ψευδορκία, τα οποία ειναι θανάσιμα και ισχυρά εγκλήματα και αστοχίες, όχι μόνον κατά του εαυτού μας, αλλά και κατά των πατρίδων και των παιδιών μας, εγκλήματα οικτρά κατά της σύνολης ανθρωπότητας, μιάς και επιρεαζόμαστε άπαντες από αυτά τα αμαρτήματα!
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ:
Γι’ αυτό το λόγο, οι «μεγίστοι ερμηνευτές» του Νόμου, ως αιρετικοί Νεοφαρισαΐζοντες, ας παρατηρήσουν εάν δυνανται προς στιγμήν, ότι καίγεται το δάσος, με την υπάνθρωπο επιορκία και την απάνθρωπο ψευδορκία, καθώς και με την παράνομο δυσεβή και αθεϊστική, εξάπαντος αντίχριστο πολιτική ορκωμοσία, μιάς και πρόκειται περί ακόμη ενός είδους «ομολογίας πίστεως» και εφάμαρτης ορκωμοσίας, εις την κατ’φαντασία θεότητα, της συνειδήσεως και της τιμής των, η οποία πολιτική ορκωμοσία, είναι κατ΄ουσίαν για τον ορκιζομένο Νεοαθεϊστή ή και Νεοπαγανιστή, a priori ανωτέρα εκ της Αληθινής Τριαδικής Θεότητας, μιάς και εξ ανοησίας και της αφροσύνης αυτών, δεν πιστεύουν σε Αυτήν! Και τα χαϊβάνια, εμείς οι Χριστιανοί, χειροκροτούμε την κατάντια μας ή παράλληλα εστιάζουμε ισχυρώς στο γράμμα του Νόμου, το εκ της πλάνης του εχθρού και της δικής μας φαντασιοπληξίας, βλέπουμεν δήθεν, να καίγεται, το ιερό δέντρον του όρκου... καθότι απωλέσαμεν την Ευαγγελική και Πατερική, σαφέσταστα ιερά διάκριση, του Ιερού Ομολογιακού και θρησκευτικού όρκου από τον διαβολικό πολιτικό όρκο, δηλαδή τον εφάμαρτο και ανίερο όρκο, ο οποίος φέρει να έχει ως στενούς συγγενείς και συνεργάτες, την επιορκία και ψευδορκία, εξάπαντος όμως αυτό δεν δηλώνει, αλλ’ούτε αιχμαλωτίζει μαγικά κάποιον, ο οποίος αποφασίζει να ορκίζεται με τον θρησκευτικό όρκο της Ομολογίας Πίστεως, καθότι ο κάθε άνθρωπος, ως τρεπτή προσωπικότητα αλλάζει διαθέσεις και παραπέφτει συχνάκις σε σφάλματα και αστοχίες, ώστε αυτό όλο, να μας οδηγεί στο θεολογικό θέμα της ελεύθερης βούλησης... στο οποίο αυτεξούσιο του ορκιζομένου, έγκειται να επιλέγει συνεχώς και αδιάλειπτα, το στρατόπεδο με το οποίο θα συνταχθεί, ανάλογα με τα εκάστοτε ιδιοτελή και ανιδιοτελή κίνητρά του.... Το θέμα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα απλό σχολιαστικό δοκίμιο, αλλ’ούτε ο γράφων, απαιτεί εκ των αντιφρονούντων, να επιβληθεί η παρούσα διάσταση του εν λόγω θέματος, διότι η Εκκλησία μας φαίνεται να μιλά και να μίλησε για το θέμα, άσχετα εάν μερικές παράφωνες φωνές [30], Της ζητούν να επέμβει! Μακάρι να επέμβει σε σοβαρότερα θεολογικά και θρησκευτικά και άλλα βιο-θεολογικά ζητήματα, μιάς και ο όρκος, είναι καιόμενο θάμνάκι μπροστά στα πελώρια κύματα των κακοδοξιών που μας μαστίζουν και μας λαγκοδέρνουν το καράβι της Εκκλησίας...
Π. Π. Ν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Γεωργίου Μπαμπινιώτη, ΜΙΚΡΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, Β΄Εκδοση, ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, ΑΘΗΝΑ 2009, σελ. 800.
[2] Παν. Ε. Γιαννακόπουλου, Λεξικό Ρημάτων της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, Εκδόσεις: Πελεκάνος, Αθήνα 1993, σελ. 893.
[3] Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΙΙ (Άνθρωπος και Θεός, άνθρωπος και συνάνθρωπος, υπαρξιακές και βιοηθικές θέσεις και ποοπτικές), Δεύτερη έκδοση βελτιωμένη, Εκδόσεις: Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 483.
[4] Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος : “Να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος”, «Ας ορκιζόμαστε στην τιμή και στη συνείδησή μας, που ή τα έχει κανείς ή δεν τα έχει. Ή μας τα ενέπνευσε η Δημοκρατία ή δεν μας τα ενέπνευσε!»
Σχόλιο δικό μας: Δεν είναι αντινομία και αντίφασις εκ τινών Ιεραρχών, να ζητούν να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος, ενώ απ’την άλλη να συμβουλεύουν και να μας προτρέπουσιν, την ορκωμοσία «στην τιμή και στην συνείδηση»; Μήπως, στην ερμηνευτική απολυτότητα των, από μερικών Γραφικών λεξιδίων, περιπίπτουν με Χιλιαστικό τρόπον σε άκριτο προτεσταντισμό και κακοδοξία, μιάς και υποστηρίζουν άλλα είδει όρκων; Εξάπαντως, για την πολιτεία, ο πολιτικός όρκος, η πολιτική διαβεβαιώση και η υπόσχεση εις την τιμή και την συνείδηση, δεν έχει ισόκυρο, ισότιμο και ισόνομη αξία, με τον ανάλογο θρησκευτικό όρκο, μιάς και de facto προνοεί και επισύρει ποινές και γιά τις δύο περιπτώσεις όρκων, ποινές τόσο για τους επίορκους, όσο και γιά τους ψεύδορκους, ανεξαρτήτος του είδους ορκομωσίας;(!!!) Μάλλον, ή κάτι εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε ορθά στο όλο ζήτημα, ή ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Άνθιμος παρανόησε και παρεξήγησε τον ποιμαντορικό ρόλο του, πράγμα το οποίο, πράττει αρίστως με το πλούσιο Οικουμενιστικό μητρώο του! Απερίφραστα, απορούμεν δηλαδή, εάν ο όρκος εις την τιμή και την συνειδήση που μας προτρέπει ο εν λόγω Ιεράρχης, είναι ή όχι στυγνή και ωμή ειδωλολατρία και εφάμαρτος όρκος; Ας μας το απαντήσουν, οι Πνευματικοί και φωτισμένοι Πατέρες μας, ετούτο το δυσνόητο σημείο! Αν έχει ίχνος αληθείας, ο συλλογισμός μας, άραγε ποίος πετά τα άγια και τους μαργαρίτες εις τους κύνες;(Π.Π.Ν.)
[5] Κώστα Τσαρούχα, Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Τέταρτη έκδοση, Εκδόσεις: «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα 1986, σελ. 45.
«Ἐγώ ἐνώπιον τοῦ Μ.Α.Τ.Σ. καί τῆς σεπτῆς ταύτης ὁμηγύρεως, ὁρκίζομαι νά ἐκτελέσω ἄνευ δισταγμοῦ καί μέ κίνδυνον ἀκόμη τῆς ζωῆς μου πᾶν ὅ,τι μοι διαταχθῆ ὑπό τοῦ Τάγματος καί ὅπερ δέν θ’ ἀντίκηται εἰς τά καθήκοντα τῆς τεκτονικῆς τιμῆς... Ὁρκίζομαι νά εἶμαι χρηστός καί πιστός μέχρι θανάτου εἰς τό Τάγμα καί πάντας τούς ἀδελφούς μου καί νά κρύπτω ἀπό πάντας τά μυστήρια τῶν Ἱπποτῶν Κ.Δ.Σ... Ὁρκίζομαι να εἶμαι εἰς τό ἐξῆς καί πάντοτε ἀφοσιωμένος μέχρι θανάτου ἀπόστολος τῆς ἀληθείας καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου... Ὁρκίζομαι νά μή ἀποκαλύψω ποτέ τά μυστήρια τοῦ Μεγάλου Ἐκλεκτοῦ Ἱππότου τοῦ Λευκοῦ καί Μέλανος Ἀετοῦ Ἱππότου Κ.Δ.Σ., νά ὑποστηρίξω δέ τόν τεκτονισμόν κατά τῶν προσβολῶν ἐκείνων, οἵτινες ἤθελον πειραθῆ νά τόν βλάψωσι...»!
Μία άλλη, απορία, εκ του ιστολογίου μας, “ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ”, είναι: Άραγε, οι Σιωνιστικές, Μασονικές και Εωσφορικές, Θεοσοφίστικες δυνάμεις, θα επιτρέψουσιν έτσι απλά αμαχητί, να καταργηθούσιν οι θρησκευτικοί μασονικοί όρκοι, εκ των Τεκτονικών στοών; Μήπως, ήρθε η ώρα και η στιγμή γιά την κατάργηση των Τεκτονικών θρησκευτικο-φιλοσοφικών ιδρυμάτων, μαζί και των θρησκευτικο-φιλοσοφικών όρκων των, μιάς και έχει τρανώς αποδειχθεί, ο εωσφορικός εμπαιγμός των, προς το κράτος και τις Πολιτείες, Κύπρου και Ελλάδος, δημιουργώντας τάχα μου φιλοσοφικά και «φιλανθρωπικά σωματεία»; Οι πάμπολλοι άγιοι Μητροπολίτες άραγε, των δύο κρατιδίων, γιάτι δεν εξεφράζουσιν, ηχηρό και αντιρρητικό λόγο κατά της αγνώστου θεοσοφίζουσας θρησκείας των Μασόνων και κατά των διαβολικών όρκων αυτών; Φαντάζεται κανείς, να καταργηθούσιν οι θρησκευτικοί όρκοι των κρατών μας και εντός των Μασονικών στοών να εμμένουσιν στους εωσφορικούς όρκους των; Άραγε, εις μάτην φωνασκούσιν οι άκρως ενάντιοι και αντίθετοι των θρησκευτικο-ομολογιακών όρκων; Καταργήστε πρώτιστα τους διαβολικούς όρκους της Μασονίας, μαζί και την θρησκεία των διαβολιστών-τεκτονιστών, και είτα συζητάμε σοβαρά τα περί καταργήσεως των θρησκευτικών-ομολογιακών όρκων της Πολιτείας-Εκκλησίας!(Π.Π.Ν.)
[6] Μητροπολίτου Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, «Περὶ Όρκου», Εκδόσεις: Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, σελ. 126-127.
[7] Οικουμενιστικό Ιστολόγιο «ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ», ΑΡΘΡΟ: Ο "ΑΘΕΟΣ" ΠΟΥ ΕΠΡΑΞΕ ΟΡΘΟΔΟΞΑ, του οικουμενιστού θεολόγου Χρήστου Γκουνέλα,
[8] Γ. Ι. Μαντζαρίδη, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΙΙ, σελ. 484 – 487.
[9] Οικουμενιστική Ιστοσελίδα “ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ”, ΑΡΘΡΟ:
« Η απαγόρευση του θρησκευτικού όρκου από την Ορθόδοξη Εκκλησία», Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης,
-Μιάς και κάνανε τον κόπο, να μας ανεβάσουν την συγκεκριμένη επιστημονική γνώμη του εν λόγω Καθηγητή, γιατί άραγε την ανέβασαν με άπαντα τα απολύτως, αρνητικά σημεία, που εκφράζει στα περί του όρκου; Τί θέλουμε να πούμεν με αυτό; Λόγω του ό,τι έχουμεν μπροστά μας το ακαδημαϊκό βιβλίο, μιάς και το διδαχθήκαμεν και ήταν προς εξέταση, το κεφάλαιο δέκα(10), σελ. 483, "Ο ΟΡΚΟΣ", διαθέτει δεκαεφτά(17) ΟΛΑΚΕΡΕΣ παραγράφους και δέκα(10) σελίδες για το εν λόγω θέμα...! Συγκριτικά τώρα, το εν λόγω Ιστολόγιο, παραθέτει μόνο τις έξι(6) εκ των δεκαεπτά 17 ολόκληρων παραγράφων, ενώ παραπέμπει μέν στο κάτω μέρος χαμηλά, σωστά τις σελίδες, αλλά ποιός χριστιανός θα ανατρέξει να προμηθευθεί το συγκεκριμένο βιβλίο, για να εντοπίσει την αλήθεια δε των πραγμάτων; Ποιός εξάλλου, μπορεί να διανοηθεί λογικά, ότι απουσιάζουν 11 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ παραγράφοι εκ του θέματος ή και ότι ευνουχίστηκε σκόπιμα(;) καθότι έχει παρατεθεί εκ του Ιστολογίου μόνο η αρνητική θέση του Καθηγητή; Γιατί άραγε το εν λόγω ιστολόγιο δεν έβαλε άπασαν και ολοκληρωμένη την επιστημονική γνώμη και θέση του Καθηγητή Γεώργιου Μαντζαρίδη; Γιατί, επέλεξαν μόνο τις αποφατικές/αρνητικές θέσεις του εν λόγω θέματος; Ωστόσο, αρκετοί Οικουμενιστές Κληρικοί και Καθηγητάδες, χρησιμοποιούν επιλεκτικά κάποιο ειδικό, κείμενο γραπτό, του Αγίου Νεκταρίου "περί της Αγἀπης των αιρετικών..."... αυτήν την φορά όμως, πώς και διέφυγε της προσοχής των, η Θεόπνευστος θέση και άποψη, του Μεγίστου Θεολόγου και συγχρόνου αγίου Νεκταρίου περί του θέματος του όρκου; Δυστυχώς, ακόμη και ο εν λόγω Καθηγητής, δεν παραθέτει, τη θεόπνευστο γνώμη του αγίου Πατρός Νεκταρίου! Μάλλον, μήπως η "ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ" είναι μία επικίνδυνη ουσία για το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, μιάς και αποκρύβει την ιερά πεμπτουσία της συγχρόνου Εκκλησιαστικής πραγματικότητας; Όταν αδιαφορούν οι Εκκλησιαστικοί ανθρωποι, και τα εκκλησιαστικά ιστολόγια για την Παναίρεση και Πανθρησκεία του ανίερου Οικουμενισμού, κάποιο λάκκο έχει η φάβα... Εσείς τί λέτε;(Π.Π.Ν.)
[10] 1. ΑΡΘΡΟ: ” Όρκο ή διαβεβαίωση;”(Ένα θεολογικό σχόλιο με αφορμή την απόφαση του νέου πρωθυπουργού να αναλάβει καθήκοντα επιλέγοντας τη «διαβεβαίωση»), του οικουμενιστού θεολόγου και εκκλησιαστικού ρεπόρτερ Χάρη Ανδρεόπουλου,
2. Δείτε και την συγκεκριμένη, προσωπική μας έναρθρη αναίρεση, επί των απαραδέκτων τοποθετήσεων του κ. Χ. Ανδρεοπούλου: “ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΙΑΣΤΡΕΦΟΥΝ* ΟΛΗΜΕΡΙΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΦΟΡΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΜΕΤΑΞΥ, ΑΝΙΕΡΟΥ ΟΡΚΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΟΡΚΟΥ”,
[11] Γ. Ι. Μαντζαρίδη, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΙΙ, σελ. 488.
[12] ΑΡΘΡΟ: Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Μπακογιάννη, “Περί ορκωμοσίας”,
«Οἱ νεοχειροτημένοι Ἀρχιερεῖς πρίν τήν ἐνθρόνισή τους, δίνουν ἔνορκη (!) διαβεβαίωση ἐνώπιον τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας (= ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων) ὅτι θά τηροῦν τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους. Δεσμεύονται δηλαδή ἐνόρκως ὅτι θά ἀσκοῦν νομίμως τά καθήκοντά τους. Μέχρι τώρα κανένας νεοχειροτονημένος Ἀρχιερέας δέν διανοήθηκε νά καταφρονήσει αὐτήν τήν διάταξη. Τουναντίον τήν τήρησαν οἱ πάντες. Πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι ὁ ὅρκος δέν ἀπαγορεύεται ἐντελῶς ἀπό τήν Ἐκκλησία μας...»
[13] Πρωτοπρεσβυτέρου Βασίλειου Ε. Βολουδάκη, “Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ”(Η πνευματική μας ευθύνη γιά το κατάντημα της Πατρίδας μας), Εκδόσεις: “ΘΥΗΠΟΛΟΣ”, Α’Εκδοση 2011, σελ. 245, Ή ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΟΝ ΟΡΚΟ, «Το άρθρο που ακολουθεί εγράφη το 2009. Σήμερα είναι και πάλι επίκαιρο, μετά την πρόσφατη συνέντευξη Σεβ. Μητροπολίτου (Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου), ο οποίος υπεστήριξε την κατάργηση του ενώπιον των Κρατικών Αρχών όρκου. Οι δηλώσεις του Ιεράρχου έρχονται σε αντίθεση με την Πίστη της Εκκλησίας μας, η οποία εκφράζεται και στο άρθρο μας με πολλά επιχειρήματα αλλά και με το στόμα του Αγίου Νεκταρίου...»,
[14] Πρωτο. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, “Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ”, σελ. 252, «(...) Ο όρκος ενώπιον των Δημοσίων Αρχών επέχει θέση ομολογίας πίστεως. Διακηρύσσει ενώπιον ανθρώπων –που έχουν ή δεν έχουν δεσμούς με τη χριστιανική πίστη– ότι ο ορκιζόμενος αυτοδεσμεύεται με με μεγαλύτερους περιορισμούς από αυτούς που απαιτεί η κρατική νομοθεσία, δεδομένου ότι με την ορκωμοσία αυτή μαρτυρεί ότι δεσμεύει τον εαυτό του –πέραν των δεσμεύσεων των νόμων του Κράτους– και με την πνευματική δέσμευση του Νόμου του Θεού. Η ομολογία πίστεως είναι και τεκμήριο αξιοπιστίας για εκείνους που δεν γνωρίζουν προσωπικά τον ομολογούντα αλλά είναι και μία πνευματική ευκαιρία τού ομολογούντος να συνειδητοποιήση ότι, ορατά μεν ομολογεί ενώπιον ανθρώπων, κατ’ ουσίαν όμως ομολογεί ενώπιον του Θεού, πράγμα το οποίο τον βοηθεί να ανοίξη το στόμα του μετά συνέσεως και να περιορισθή εις «μόνην την αλήθειαν». Εάν ο επισήμως διδόμενος όρκος δεν ήταν μυσταγωγία και πράξη ποιμαντικής, που βοηθάει πνευματικά τον άνθρωπο, δεν θα μας έδιδε πρώτος το παράδειγμα της ορκωμοσίας ο Ίδιος ο Θεός με το να ορκισθή στον ίδιο τον Εαυτό Του, αφού δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος για να ορκισθή: «Εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε, ώμοσε Κύριος και ου μεταμεληθήσεται. Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».(Ψαλμ. 109(110),3). Αυτός ο όρκος–διαβεβαίωση του Θεού επιβεβαιώνεται και με τον Ψαλμό 130(131): «Ώμοσε Κύριος τω Δαυίδ αλήθειαν και ου μη αθετήσει αυτήν» (στ.11)...»!
[15] Γ. Ι. Μαντζαρίδη, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΙΙ, σελ.483.
[16] Γ. Ι. Μαντζαρίδη, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΙΙ, σελ.483-484.
[17] Στυλιανού Π. Σούρλα, ΑΡΘΡΟ: “Ορκιστείτε Παρακαλώ”, «(...) Ο όρκος ο οποίος δίνεται ενώπιον των Δικαστηρίων όχι μόνο δεν απαγορεύεται αλλά επιβάλλεται προς επίρρωση των νόμων. Η ερώτηση η οποία ακολουθεί από τον απλό αναγνώστη ως αντεπιχείρημα είναι ΄΄γιατί αυτοί οι οποίοι ορκίζονται και δεν τον τηρούνε είναι καλύτεροι;;΄΄ Σαφώς και δεν είναι καθότι η στάση αυτήν είναι όχι μόνο επίορκη αλλά και υποκριτική ξεγελώντας τον απλό ψηφοφόρο ωσάν λύκος με μανδύα προβάτου. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο άλλο άκρο της αθεϊστικής αντιλήψεως καθότι αιτία δεν είναι ο όρκος αλλά ο ίδιος ο επίορκος ως συμπεριφορά. Μία λαϊκή παροιμία δύναται να αποδώσει πλήρως το νόημα των ως άνω λεγομένων μου: ΄΄Ρωτήσανε κάποτε την καμήλα τι σου αρέσει πιο πολύ, η ανηφόρα ή η κατηφόρα; Και εκείνη απάντησε: Γιατί χάθηκε το ισιάδι;;΄΄ Έτσι κι εμείς δεν θα πρέπει να πιάνουμε την ευκολία των άκρων η οποία μας βολεύει και πολλές φορές την χρησιμοποιούμε για να χαϊδέψουμε ώτα αλλά να μελετούμε εις βάθος και να ερμηνεύουμε τα βαθύτερα αυτά μηνύματα όχι κατά το δοκούν αλλά κατά το Άγιον Πνεύμα. Αλλά πρέπει να ερμηνεύσουμε την ΄΄μη ορκωμοσία του Πρωθυπουργού με βάση το κίνητρο. Έπραξε έτσι διότι είναι προσηλωμένος στο ΄΄μη ομώσαι όλως΄΄ ή επειδή δεν πιστεύει; Τώρα εάν οι αλιβάνιστοι θεωρούνε ότι θα επιτύχουνε στο έργο τους με το να χτυπήσουνε την Ορθοδοξία παντιοτρόπως τους απαντά ο ίδιος ο Χριστός που λέγει΄΄ άνευ εμού ού δύνασθαι ποιείν ουδέν΄΄!!»...
[18] ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΛΛΙΟΣ, ΑΡΘΡΟ: Πολιτικός και θρησκευτικός ο όρκος, «(...) Θα έπρεπε εν προκειμένω οι νεότευκτοι και οι κατ΄ επανάληψη εκλεγέντες, να είναι πιο προσεκτικοί και να υπακούσουν στις επιταγές του Συντάγματος, το οποίο ισχύει για όλους φυσικά και πολύ περισσότερο όταν καλούνται να ορκισθούν για τόσο σοβαρά ζητήματα που αφορούν την επιτέλεση του καθήκοντός τους έναντι των πολιτών και όχι βέβαια κάποιο προσωπικό τους ζήτημα, ή ανάληψη ευθύνης επί ιδιωτικών ζητημάτων. Οι πομπώδεις διαμαρτυρίες και επιδεικτικές αποφυγές απόδοσης του προβλεπόμενου όρκου, αποτελούν μάλλον νεοαριστερίστικες ιδεοληψίες όψιμων δήθεν επαναστατών, που επέλεξαν έναν ανώδυνο, αλλά μάλλον άκομψο τρόπο, για να δηλώσουν την παρουσία τους στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, ενώ θα μπορούσαν να παραθέσουν ενώπιον των πολιτών προγραμματικές δηλώσεις αρχών και χρονοδιαγραμμάτων και μόνο. Βέβαια ο προβλεπόμενος από το άρθρο 59 του Συντάγματος όρκος, δεν είναι καθαρά πολιτικός όπως τον παρουσιάζουν μερικοί, αλλά ούτε και απόλυτα θρησκευτικός όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι άλλοι, μπορούμε να καταλάβουμε όλοι ότι είναι ένας όρκος πολιτικός, αλλά με πρόταξη της θρησκευτικής επίκλησης του κάθε δόγματος ή δοξασίας, όπερ σημαίνει ότι σαφέστατα η εκκλησία αναμιγνύεται στα πολιτικά πράγματα, καλώς ή κακώς...»,
[19] Παναγιώτη Τελεβάντου, ΆΡΘΡΟ: «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΕΒ. ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΟΡΚΟΥ»,
[20] ΠΗΔΑΛΙΟΝ, Εκδόσεις: Παπαδημητρίου, 2003, σελ. 301-303.
« (...) καί ὅσα ἄλλα λέγων ὁ Παῦλος, συμπαραλαμβάνει πρός βεβαίωσιν τό τοῦ Θεοῦ ὄνομα, ταῦτα, σχήματα μέν ὄρκου εἰσίν, οὐχί δέ καί ὅρκος, καθῶς λέγει ὁ Χρυσόστομος (ἴσως δέ καί ταῦτα οὕτω λέγει ὁ Παῦλος, πρῶτον μέν ἐκ πολλῆς ἀνάγκης καί βίας, καί δεύτερον ὄχι διά κᾀνένα πρᾶγμα ἀνθρώπινον, ἤ ὅλως τοῦ κόσμου τοῦτου, ἀλλά περί κινδύνου τῆς πίστεως, καί ἁπλῶς περί Θεοῦ καί θείων πραγμάτων, καί κατ’ οἰκονομίαν, οὐ κατ’ ἀκρίβειαν καί νομοθεσίαν)·(...)».
[21] Μητροπολίτης Φθιώτιδας: Με λυπεί που έχουμε άθεη κυβέρνηση (BINTEO), “Υπέρ του θρησκευτικού όρκου τοποθετείται ο μητροπολίτης Φθιώτιδας με δήλωσή του στο Star Κεντρικής Ελλάδας παίρνοντας ξεκάθαρη θέση στην συζήτηση που άνοιξε με αφορμή τον πολιτικό όρκο του νέου πρωθυπουργού... Σε αντίθεση με άλλους ιεράρχες που τάσσονται υπέρ της κατάργησης διατυπώνοντας μάλιστα την άποψη ότι τα ευαγγελικά κείμενα το απαγορεύουν ρητά, ο μητροπολίτης Φθιώτιδας τονίζει πως «κάνουν λάθος». Ο κ. Νικόλαος εξηγεί πως «ο θρησκευτικός όρκος είναι αναγνώριση της εκκλησίας και δεν είναι όρκος μεταξύ ανθρώπων. Η νέα άθεη κυβέρνηση παραμερίζει την εκκλησία και αυτό με λυπεί» λέει ο κ. Νικόλαος και εύχεται ο ελληνικός λαός να μην το μετανιώσει...”,
[22] Ο όρκος των Φιλικών,
[23] Ο όρκος της Ε.Ο.Κ.Α. ,
[24] Μητροπολίτης Αργολίδας Νεκτάριος, «Πολύ καλά έκανε ο Πρωθυπουργός και δεν ορκίστηκε»,
[25] Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, “ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ! ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΡΧΙΣΑΝ!”
“Αυτή, λοιπόν, είναι η ταπεινή μας γνώμη. Δεν προφητεύουμε! Απλώς στοχαζόμεθα! Στοχαζόμεθα, όπως και κάποιοι άλλοι, που δεν διστάζουν να εκφρασθούν με παρρησία. Επί παραδείγματι η εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" στο φ. της 16ης Ιανουαρίου έγραψε τα εξής: "Οι πρώτοι, δηλ. οι εκκλησιομάχοι, προεχώρησαν εις πολλάς παρεμβάσεις (Τέμενος, αναγνώρισης όλων των αιρέσεων και των παραθρησκειών, τμήμα Ισλαμικών Σπουδών, διαθρησκειακόν μάθημα των Θρησκευτικών (πιλοτικώς), σύμφωνον ελευθέρας συμβιώσεως κ.λ.π.), ενώ οι δεύτεροι, δηλαδή οι Άθεοι της Αριστεράς, θα ολοκληρώσουν (ενδεχομένως) ότι δεν έπραξαν οι κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις (αποκαθήλωσις ιερών εικόνων από τα δημόσια κτήρια και τα σχολεία, κατάργησις προσευχής εις τα σχολεία, κατάργησις μισθοδοσίας του ιερού κλήρου, ενοριακός φόρος δια τα λειτουργικά έξοδα των εκκλησιών, συρρίκνωσις του αριθμού των Μητροπόλεων, σύμφωνον ελευθέρας συμβιώσεως δια ομοφυλοφίλους κ.λ.π.). Από τη θέση αυτή καλούμε τον Εξοχώτατο Πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Αλέξη Τσίπρα να αναλογισθή, ότι οι Έλληνες εξ ορισμού είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι, αυτό δε ήταν και είναι και το υπεροχικό στοιχείο της φυλής μας! Ας μη πολεμήσει την Χριστιανική Πίστη! Ας προστεθή και Αυτός στα Μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας! Τον προσκαλούμε να ξαναγίνει χριστιανός!”
[27] Αθανασίου Σ. Φραγκόπουλου, “Ο ΟΡΚΟΣ”, Έκδοση έκτη, Αδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήνα 1989, σσ. 3-28.
[28] Μητροπολίτου Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ(Μελέται θρησκευτικαί και ηθικαί), Εκδόσεις: Νεκτάριος Παναγόπουλος, Ζ΄Έκδοση: Αθήνα 2008, σελ. 52-54.
[29] Αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Xριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα (Καθοδηγώντας τόν λαό τοῦ Θεοῦ), Ιερόν Ησυχαστήριον Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, 2003, σελ. 95-112.
[30] Ποια η θέσης της Ιεράς Συνόδου για τον όρκο;
Κύριε Α. Πολυγένη, η Ιερά Σύνοδος μας καθεύδει εντός ποικίλων ονείρων θερινού και χειμερινού νυχθημέρου, προς τί και γιατί οι παράφωνες διαμαρτυρίες σας; Υφίσταται μήπως, τω εν Αγίω Πνεύματι, εξάπαντος Συνοδικό πολίτευμα, για να μπορεί να σταθεί στα πόδια της και να εξεφράσει Θεοφόρες και ιερές αποφάσεις; Μάλλον έχετε κοντή μνήμη κ. ρεπόρτερ, διότι προ ημερών, η Ιερά Σύνοδος, αρκέσθηκε, να παραγάγει ανίερη τινά, δήθεν Εκκλησιαστική Εγκύκλιον, προς απολυταρχική και φασιστικήν φίμωση, Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών θεολόγων, ίνα μη της ταράττουσιν την κακόδοξο Παπιστική νοοτροπία ή και Δεσποτεία, η οποία μάλιστα, φέρει να έχει ως πολύχρωμες κουβέρτες και παπλώματα την συγκρητιστική, αιρετική λαίλαπα του Οικουμενισμού-Σοδομισμού-Νικολαϊτισμού, εκ των «μεταπατερικών νεο-ορθοδόξων» ή και «ανεγκέφαλων-εγκεφάλων»... Ήρθε μάλλον ο καιρός, γιά να μάθουμε πίνκ-πόγκ, τάβλι, σκάκι ή και χάντμπολλ...!(Π.Π.Ν.)
Ο Ιερέας (έχοντας ενδυθεί άπασαν την ιερατική στολή και το φαιλόνιο! ) προσκυνεί και ασπάζεται την Αγία Τράπεζα και αρχίζει την ακολουθία της Προσκομιδής.
.jpg)
